List otwarty do senatora Zbigniewa Romaszewskiego

Szanowny Panie Senatorze,

Przez dziesięciolecia był Pan dla mnie człowiekiem uosabiającym rzadko spotykaną prawość, respektującym pryncypia moralne, dbającym o właściwie rozumianą sprawiedliwość i dobro. Dzięki osobistej odwadze i bezkompromisowości niejednokrotnie sprzeciwiał się Pan złu z jakim mieliśmy i nadal mamy do czynienia w różnych dziedzinach życia społecznego w Polsce. Był Pan wzorcem moralności i etyki, jakie powinny cechować polityka.

Aż nagle i niespodziewanie wszystko pękło jak mydlana bańka. Stanął Pan w obronie znajomego, a może nawet przyjaciela, który w wielce nieroztropnych kontaktach z półświatkiem okazał wyjątkową słabość. Wszystko wskazuje na to, że złamał prawo i w przypadku udowodnienia winy powinien ponieść stosowną karę.

W głosowaniu senackim sprzeciwił się Pan uchyleniu immunitetu senatorowi Piesiewiczowi, choć ten - krótko po ujawnieniu sprawy – uznał swoją winę i wyraził chęć dobrowolnego zrzeczenia się tej formy ochrony osobistej.

O motywach własnej postawy wypowiadał się Pan w mediach. Głównym powodem miał być fakt, że wniosek prokuratury przedstawiał siedem zarzutów, w pełni opartych na zeznaniach szantażystów, którzy mogą się z sobą komunikować, ustalać zeznania i wymyślać co im się żywnie podoba. Czy zapomniał Pan o materiałach które przeniknęły do mediów i z którymi okazję miała zapoznać się cała Polska? Czy zaprezentowany krótki film został przez szantażystów zmanipulowany i dla Pana nie ma żadnego znaczenia?

Wyraził Pan przekonanie (i tylko przekonanie), że prokuratura nie zebrała dostatecznych dowodów, by postawić zarzuty. Z czego takie przekonanie wynika? Bez wątpienia, zeznania na których oparto wniosek mogą być jednostronne i nieobiektywne. Lecz w jaki sposób można je zweryfikować? Czy nie wyłącznie poprzez przesłuchanie strony drugiej, czyli senatora Piesiewicza? A czy jest to możliwe bez uchylenia immunitetu?

Przykre jest także to, że wypowiadając się za odrzuceniem wniosku prokuratury nie zrealizował Pan zalecenia klubu PiS o sposobie głosowania w tej sprawie. Czy ważniejsza dla Pana była lojalność wobec kolegi (przyjaciela) od fundamentalnej zasady równości obywateli wobec prawa, która legła u podstaw decyzji władz Pańskiego klubu parlamentarnego?

Panie Senatorze,
Stanął Pan w jednym szeregu z obrońcami Polańskiego, a także z posłami, którzy w przeszłości pod różnymi hasłami, chroniąc swoich stronników, odmówili uchylenia immunitetu posłowi Waldemu Dzikowskiemu z PO, czy posłance Małgorzacie Ostrowskiej z SLD, oskarżanych o korupcję. Liczono, że sprawy te „przyschną”, pójdą w zapomnienie lub przedawnią się.
Chcę wierzyć, że prawdziwa Pańska intencja nie jest podobna.

Pozostaje mieć nadzieję, że po ochłonięciu i dłuższej refleksji powróci Pan do Klubu Parlamentarnego PiS, i ponownie będzie jednym z filarów tej partii. Czego Panu i sobie życzę.

Z szacunkiem
Jerzy Zerbe