Tuskowy infantylizm czy zakłamywanie rzeczywistości?

W oświeconych kręgach tekst Anny Fotygi, zatytułowany „Premier Tusk oszukuje Polaków” wywołał kolejne poruszenie. Szczególnie ubodły słowa „największym znanym w historii polityki zagranicznej i najtragiczniejszym w skutkach złamaniem konsensusu była gra Donalda Tuska i innych ważnych przedstawicieli jego obozu z Rosjanami w sprawie obchodów katyńskich, przeciw własnemu Prezydentowi… Pana miejsce, Panie Premierze w Smoleńsku, po katastrofie, było w pozycji na baczność, w błocie i ciemności przy ciele Prezydenta, a nie w uścisku Putina. Z tego uścisku już się Pan nie wywinie. Nie zazdroszczę Panu".

Donald Tusk odpowiedział tak: „nie odczuwam żadnego uścisku, jeśli jest to metafora polityczna. Wręcz przeciwnie, Polska raczej buduje status państwa mocnego, z którym należy się liczyć i z którym Rosja się liczy. Nie są dowodem siły i niepodległości złe relacje z sąsiadami. Dla nas jest ważne, byśmy umieli egzekwować polskie interesy w relacji z Rosją i z Niemcami nie poprzez ciągłą awanturę, ale poprzez dobre relacje”.

Czy jest to już apogeum hipokryzji, czy można wynieść się na jeszcze wyższy poziom obłudy?

Polska polityka „budowania dobrych relacji” z putinowską Rosją od miesięcy jest ciągiem eskalacji wiernopoddańczych gestów, zaniechań, przemilczeń, ustępstw w sprawach ważnych dla Polski, ohydnego, rzucającego się w oczy serwilizmu. Najbardziej rażących przykładów dostarcza postawa premiera Tuska, prezydenta Komorowskiego, ministra Sikorskiego i innych wobec tragicznej katastrofy pod Smoleńskiem i skrajnie nieudolnie prowadzonego śledztwa, zarówno przez stronę rosyjską, jak i polską prokuraturę. Kompletny brak reakcji na poczynania rosyjskich władz i organów śledczych, wyraźnie zmierzających do likwidacji dowodów i zatuszowania sprawy. O tym wszystkim wiemy już dostatecznie dużo, by nie znajdować słów usprawiedliwienia dla kompletnej bierności polskiego prezydenta czy premiera.

Kilka dni temu na rynku księgarskim Rosji ukazała się nowa książka negująca odpowiedzialność Stalina i NKWD za mord na polskich jeńcach wojennych w Katyniu. W książce zaprezentowano m.in. raport komisji Burdenki, która odpowiedzialnością za zbrodnię katyńską obarczyła Niemców. Dziennik "Prawda" zauważył, że "wydanie tych dokumentów jest podyktowane koniecznością ustalenia prawdy o tym, co wydarzyło się w Katyniu, a także uznania jej tak w Rosji, jak i Polsce".

Nie na tym koniec. W ubiegłym miesiącu odpowiedzialność Stalina za zamordowanie polskich oficerów w 1940 roku zanegował Wiktor Iljuchin, który w liście do Władimira Putina zaapelował o wznowienie śledztwa w sprawie Katynia. Iljuchin jest wiceprzewodniczącym komisji ds. ustaw konstytucyjnych i rozwoju państwa rosyjskiej Dumy Państwowej.

Dlaczego polskie władze, szczególnie dyplomacja, do tej pory w żaden sposób nie zareagowały na powyższe fakty. Czy na tym ma polegać budowanie dobrosąsiedzkich stosunków? Jak długo rząd premiera Tuska zamierza tolerować nieprzyjazne nam zdarzenia, milczeniem akceptowane przez władze rosyjskie?

Może premier Tusk zechciałby wyjaśnić na czym polega „siła naszego państwa, z którą Rosja się liczy” i podać choćby jeden przykład tego liczenia się.

Bo trudno pogodzić się z kpieniem z własnego narodu.