Rewelacje "Karty z 2001 r.

Panoptikum

W 2001 roku w magazynie historycznym „Karta” opublikowano bardzo ważny dokument.
Kiedy przeczytałem notatkę w Karcie wspiąłem się na tylne łapy i wydałem ryk grozy.

Potem zrobiłem to co mogłem – napisałem tekst, który opublikowałem w Aspekcie Polskim – w 2001 roku i w mojej książce – Dymy nad kartofliskiem w 2005 roku.

Że ja – ku..a muszę zawsze wybiec przed orkiestrę. Teraz muszę ku..a się tłumaczyć, że wyciągam swoje stare teksty – bo stale aktualne. A co ja na to pradzę, że się nie dezaktualizują.

Oto wzmiankowany tekst

Tekst w KARCIE Jest to raport z narady prowadzonej przez prezydenta PRL gen. armii Wojciecha Jaruzelskiego w dniu 5 października 1989 roku, z dowódcami wojsk Układu Warszawskiego. Raport ten sporządził enerdowski generał Fritz Streletz. Dokument został odnaleziony w archiwach niemieckich i przetłumaczony na język polski przez Tomasza Mianowicza historyka mieszkającego w Niemczech. Wszystko, co zostało zapisane dotyczy wypowiedzi prezydenta Jaruzelskiego.

Towarzysz Jaruzelski – jako Prezydent Polski Ludowej powiedział mianowicie:

– na temat PZPR:

Polska Rzeczpospolita Ludowa znajduje się obecnie w skrajnie trudnej sytuacji. Główne zadanie polega na tym, aby wzmocnić zaufanie społeczeństwa do PZPR i organów państwowych. Także w przyszłości partia musi być gwarantem socjalistycznej Polski. Dotyczy to zarówno własności społecznej, własności prywatnej, określonych form współdziałania, jak i innych kwestii. Najważniejsze pytanie brzmi. Jak społeczeństwo będzie popierać partię?

– o siłach zbrojnych i służbie bezpieczeństwa:

Tak jak poprzednio partia i armia są ściśle ze sobą związane. MON i MSW, jak również Służba Bezpieczeństwa znajdują się całkowicie w naszych rękach. 86% kadr kierowniczych to członkowie PZPR. Także prezydent republiki posiada szerokie uprawnienia w tych obu dziedzinach

– o NATO

Jeżeli nawet w niedalekiej przyszłości nie oczekuje się agresji ze strony NATO musimy jednak, jak mawiają wojskowi być w gotowości bojowej.

Znalazca wyżej cytowanej notatki sygnalizuje nam również istnienie innego dokumentu, który wykradła z polskiego MSW służba bezpieczeństwa – o dziwo – Kuby i przekazała towarzyszom z bratnich organów, m.in. niemieckiej STASI. W tym dokumencie powstałym już w kwietniu 1989 roku – jak zapewnia Mianowicz – znajdują się wskazania do maksymalnie wzmocnionego konspiracyjnego charakteru działań operacyjnych SB.

Warto zwrócić uwagę na daty:

– W kwietniu SB schodzi do podziemia,

– w czerwcu odbywają się pamiętne wybory i urocza pani Szczepkowska zapewnia nas, że się w Polsce skończył komunizm

– w październiku prezydent PRLu uspokaja swoich rozmówców, że PZPR wzmocni zaufanie społeczeństwa do siebie, że będzie gwarantem socjalizmu i że Służba Bezpieczeństwa jest stale w rękach partii (86% kadry kierowniczej) a prezydent ma też coś do powiedzenia, i to dużo.

Pierwsze pytanie, które ciśnie się na usta.... przepraszam – pierwsze, co się ciśnie na usta to brudne przekleństwo, a dopiero potem formalne pytanie. – Dlaczego historycy nie znaleźli tych dokumentów w polskich archiwach? Odpowiedź może być tylko jedna – bo zostały utajnione. (Czasem aż do znisty)

I znowu przekleństwo i pytanie – A jak się kończyła trzecia rzesza to nikt jakoś nie utajniał już post mortem tajemnic nieboszczki. Co za tajemnice PRLu i pezetpeerii mogą być jeszcze tak istotne, że nawet prawicowe rządy i sądy uznają ich tajność?

Ano właśnie. Tak ważne są dziś dokumenty, które niebacznie wyprodukowano, a lepiej by było żeby ich nikt nie produkował. To między innymi te dwa opisane wyżej. Przecież cytaty wskazują jednoznacznie na kierunki dalekosiężnych planów w połowie 1989 roku.

Partia gwarantem socjalistycznej Polski!

Nie mamy w ręku tekstu wystąpienia tow. Jaruzelskiego tylko opracowanie na ten temat. Jakim tekstem naprawdę nadawał prezydent PRLu? I dlaczego nikt o tym jeszcze nie pisał?

Można się tylko domyślać, co się działo od października do grudnia 89, kiedy to w końcu postanowiono zamknąć firmę pod nazwą PZPR. Jacyś niesłychanie inteligentni analitycy musieli zwrócić uwagę, że szyld już się przejadł narodowi i jeżeli ludzie partii chcą się dopchać z powrotem do władzy, to czekają ich jedna lub dwie zmiany szyldu a potem to już pójdzie. Pierestrojka komunistów w socjaldemokratów przebiegała pomyślnie. Tylko niewielu się na to nie zgodziło i to bodaj najgłupszych.

Na naszych oczach najzagorzalsi przeciwnicy NATO stawali się z dnia na dzień delegatami państwa do tej instytucji.

Najwspanialsi ekonomiści socjalizmu, jak sądzę przy pomocy czyjegoś palca wskazującego, zamieniali się w przodujących ekonomistów kapitalizmu.

Ale gen. Jaruzelski miał rację mówiąc, że „86% kadry jest w naszych rękach”. Nic w tej sprawie od czasu jego wypowiedzi się nie zmieniło. Kadra się wprawdzie trochę zestarzała i na pozór zmieniła barwę, ale ciągle jest jeszcze w dobrym stanie i nie widać powodu, żeby stare przysięgi nie obowiązywały. Ci, co mają trzymać gęby na kłódkę to ją trzymają. Ci, co zeszli do podziemia to w nim spokojnie siedzą. W odpowiednich momentach pociąga się tylko za odpowiedni sznurek i właściwy pajacyk się ukazuje, albo tylko pokazuje się odpowiednia informacja, czy wybucha odpowiednia afera.
Chciałbym zwrócić uwagę, że dopiero w sierpniu 1993 roku kadra dowódcza Wojska Polskiego przestała podlegać peerelowskiej przysiędze, w której była obligatoryjna wierność Armii Czerwonej. Przecież przeważająca większość dawnych pretorianów partyjnych w ogóle nie zmieniła swoich przekonań, a dziś sprawuje wysokie funkcje wszędzie gdzie tylko może.

Dopiero teraz widać jak naprawdę słabymi i przesiąkniętymi agenturą komunistyczną siłami dysponowali ci, którzy śnili o niepodległej Rzeczypospolitej. Nieliczni zagończycy, którym do dziś się wydaje, że hasają po dzikich polach w rzeczywistości przebiegali i przebiegają jakieś wymyślone, wirtualne przestrzenie, ograniczone sieciami i drutem kolczastym pod napięciem, z Tatarzynem pod każdym krzaczkiem.

Tak, był jeden krótki moment zwątpienia w obozie pezetpeerii. To właśnie te jesienne miesiące 89 roku, kiedy tylko najbardziej zaufani mogli wiedzieć o kierunkach dalszych działań.

Z całą pewnością nie wiedział o nich siedzący w więzieniu Grzegorz Piotrowski i wobec tego, na jego przykładzie dość łatwo można prześledzić pewne mechanizmy.

Otóż tow. P. wystraszył się, że wobec nowej sytuacji jeszcze długo z celi nie wyjdzie, bo stare przyjaźnie nie zadziałają i „poszedł na całość”. Znaczy to, że nie tylko bił się w piersi z hukiem i tętentem, ale również zaczął zdradzać pewne tajemnice dotyczące, ubocznych i dość marginalnych na razie, działań w jego firmie. Że właśnie tak było – można się przekonać czytając książkę red. Fredry-Bonieckiego p.t. Zwycięstwo Księdza Jerzego. Autor był przekonany, że ma do czynienia z nawróconym grzesznikiem i z naiwnością dziecka nam to nowe oblicze Grzegorza P. przekazuje.
Dziwno mi tylko, że na tę przynętę dała się nabrać oficyna wydawnicza „nowa” gdzie nie siedzieli sami naiwniacy i powinni to głębokie nawrócenie jakoś przemyśleć.

Towarzysz Piotrowski ma w więzieniu czas i śledzi rozwój wydarzeń. Zresztą szybko spostrzega, że dawni kumple wcale nie siedzą za linią autową, bo mu to z całą wyrazistością pokazują, przywołując go jednocześnie do porządku. Wystarczającym dowodem na to, że koledzy są u władzy i czuwają był fakt, że w lipcu 1990 roku do mieszkania redaktora Bonieckiego wkroczyli tajniacy i odbyła się rewizja, podczas której skonfiskowano taśmy z nagraniami rozmów z Piotrowskim i maszynopis książki. W tym czasie tow Jaruzelski iągle jeszcze był prezydentem a tow. Kiszczak - ministrem!

W tej sytuacji delikwent – czyli osadzony Grzegorz P – zrzuca przykrótką skórkę owieczki i pokazuje kły. Szkoda, że pan Boniecki nie napisał drugiej książki pt. „Jak się dałem nabrać”.

O ile mi wiadomo całkiem przekonana o metamorfozie mordercy była jeszcze jedna zakonnica. Może jeszcze ktoś – niech się przyzna.

Przypomnę, że tajne służby pojawiły się w mieszkaniu Bonieckiego w 14 miesięcy po tym, kiedy urocza pani Szczepkowska poinformowała nas – że komunizm w Polsce się skończył. I nikt wtedy z tego żadnych wniosków nie wyciągnął, natomiast red. Michnik kochał się z generałem Kiszczakiem.

Tak na co dzień siedzimy przed telewizorami, oglądamy komplet serwisów informacyjnych i nic nie rozumiemy. O tym, co się naprawdę dzieje świadczą dowody nieraz z głębokich szuflad, lub jakieś zupełnie niewytłumaczalne psychologicznie ludzkie zachowania. Przyjrzyjmy się ledwie wystającym znad powierzchni wierzchołkom gór lodowych.

Oto w samym środku postkomunistycznej kadencji, czyli w 1995 roku wychodzi tom Nowej Encyklopedii PWN, w której – poza innymi wołającymi o pomstę do nieba interpretacjami faktów historycznych – pojawia się fotografia tow. Jaruzelskiego. Uwaga!!! Jest to jedyny prezydent polski (od Naczelnika Państwa w 1918 roku poczynając), któremu zafundowano w encyklopedii zdjęcie na tle sztandaru.

Nie od rzeczy będzie wspomnieć, że w projekcie konstytucji III Rzeczypospolitej – 1997 rok – znajdował się paragraf, który zezwalał sejmowi na zmianę granic państwa. Trzeba było sporo pracy, żeby go wyśledzić – bo był umiejętnie ukryty i jeszcze więcej, żeby sprawę nagłośnić. W ostatecznej wersji paragraf zniknął, a wraz z nim zniknęły rozmowy o korytarzu Kaliningradzkim. O jednym korytarzu przestano mówić, ale drugi powstał beż żadnego gadania. Ciągnie się przez całą Polskę ze wschodu na zachód i leży na nim jedynie rura i światłowód. Żadne prasowe enuncjacje nie pozwalają wyrobić sobie zdania czy państwo polskie nad tym korytarzem informatycznym jeszcze panuje, czy już nie. A co najgorsze nie ma winnych. Trudno doszukać się tego, kto podpisał taką umowę. Baran to, czy złoczyńca?

Pytania: gdzie i w jakim miejscu jesteśmy, kto nasz wróg, a kto przyjaciel? – układają się same. Już, już ciężkim wysiłkiem zdobywa się do kogoś sympatię a nawet podziw, kiedy okazuje się, że za PRLu był on... no właśnie. Ktoś wstrzymał jakieś śledztwa, ktoś dokonał defraudacji, ktoś poprowadził do idiotycznego planu ekonomicznego... Jeden był w pezetpeerii drugi nie. Można dokonywać lustracji, a nawet dekomunizacji, ale i tak niewiele się dowiemy. Pytanie bowiem brzmi: kto jest prawdziwym – może błądzącym, ale patriotą, a kto zgodnie z zaleceniami tow. Jaruzelskiego do dziś stoi na straży dawnego porządku w Polsce. Do serca nikt nikomu nie zajrzy. Zaiste nie wiadomo komu zaufać.

Ostatnie dni przyniosły całkiem nowy przykład tego panoptikum, które przesuwa się przed naszymi oczami. Jakaż siła, jakie rozumowanie mogło doprowadzić ministra skarbu do tego, że sam siebie wystawił na ośmieszenie? Przecież on musiał wiedzieć już rok wcześniej – kiedy tylko przejął tekę – że w budżecie na rok 2002 będzie monstrualna dziura. Nie pojawił się znikąd. Od dawna pracował w tymże ministerstwie i podłóg w nim nie zamiatał. Jeśli wiedział i nie poinformował premiera – to kto... czy co go wstrzymało? A jeżeli poinformował i szef rządu informacje zignorował – to, kto nami rządzi? Przecież taka wiadomość wręcz wymuszała decyzję rządu, żeby zakończyć kadencję na wiosnę, kiedy się jeszcze zachowało jaką taką fizys. Oczywiście nie mam pojęcia, kto tu ma rację, bowiem wprawdzie wszystko odbywa się na oświetlonej scenie, ale aktorzy grają jak dzieci. Przecież jedynie dzieci mogą nawzajem na siebie wołać – kłamczuchu! kłamczucho! i nikt się nie obraża. Wśród dorosłych niegdyś takie zarzuty kończyły się pojedynkiem. Nie zmienia to postaci rzeczy, że gdybym chciał przejąć władzę w trudnej ekonomicznie sytuacji to bym za wszelką cenę chciał mieć po drugiej stronie takiego posłańca złej wieści, który sam siebie oskarża o wszystko i jednocześnie legitymizuje nowy rząd na co najmniej dwa lata biedy. Przecież po takich enuncjacjach strażnika państwowej kasy to przez wiele najbliższych miesięcy każdy jaśniejszy promień musi pójść na konto przyszłej władzy, która będzie noszona na rękach. Termin i sposób w jaki pan minister sprawę załatwił jest jak rąbnięcie siekierką w łeb. To nawet nie nokaut, bo po nokaucie zawodnik się jeszcze może podnieść. Tu o żadnym przyjęciu pozycji wertykalnej nie ma mowy. Pozostaje jedynie śmiech pusty lub wielka smuta.

Te pytania bez odpowiedzi, utajnianie komunistycznych dokumentów, surrealistyczne zachowania prominentów, zaskakujące decyzje i dymisje, zwalnianie jednych przestępców a przetrzymywanie innych, nie wykryte zabójstwa, poręczanie za złodziei, wypychanie na wysokie stanowiska ewidentnych głupców... to jakoś sugeruje, że coś się dzieje pod dywanami i nawet słychać charczenie trzymających się za gardziele buldogów.

Jak się to wszystko zbierze do kupy to przypomina się czas tzw. pierwszej solidarności. Wtedy ogarniało człowieka podobne uczucie życia w szpitalu wariatów, kiedy przekazywane przez media informacje nie pozwalały stworzyć sobie jasnego obrazu sytuacji, a jednocześnie z niewiadomych powodów znikło wszystko – nawet normalne papierosy – i paliło się odpady raz długie jak zaskrońce, a raz grube jak ślimaki. Coraz to wybuchały wówczas jakieś afery z wyrzucaniem żywności, której w sklepach zabrakło, coraz to kto inny okazywał się osobą niegodną zaufania, a w przemyśle ludzie przestali umieć robić nawet sery. A jeżeli się już dokona takiego porównania to zaczyna się wierzyć, że tow. generał Jaruzelski nie miał racji tylko w sprawie NATO. Poza tym wszystko się sprawdza. (przeczytajcie sobie państwo raz jeszcze notatkę gen. Streltza).

Niestety na najbliższą przyszłość nie mam zbyt dobrych przeczuć. Na dalszą metę natomiast jestem dobrej myśli. Biologia jest nieubłagana i za kilka lat ta grupa wiecznie gniewnych i obrażonych – nawet wtedy, gdy się uśmiechają – aparatczyków PZPRu zestarzeje się w sposób znaczący. Nasi zagończycy także będą mieli trudności, aby dosięgnąć nogą strzemienia. A młodzież? Mam głęboką nadzieję, że pojawi się cała plejada takich, co to i intelekt u nich będzie spiczasty a i serce na potrzeby ojczyzny otwarte.

Andrzej Wilczkowski