Prawdziwe oblicze prowincjonalnej komórki Solidarności

Od dłuższego już czasu nie zamieszczałam na swoim blogu nowych tekstów. Uważnie za to śledziłam wpisy innych blogerów , chyląc czoła za ich wiedzę, determinację i zaangażowanie w gestię odkłamywania historii i demaskowania prawdziwego oblicza skupionych wokół Donka „politykuf”o znamionach polskości.
Problem, o którym chcę dzisiaj napisać – jest pewnie błahostką wobec takich spraw jak wołyńskie ludobójstwo, czy upodlanie narodu polskiego przez obecnych przywutcuf, ale - myślę, że ma niebagatelne znaczenie , jeśli chodzi o rozeznanie w gestii dojrzałości, świadomości i gotowości polskiego społeczeństwa /szczególnie zaś tego, które legitymuje się przynależnością do NSZZ Solidarność/ do podjęcia zdecydowanych działań zmierzających do duchowego i ekonomicznego uzdrowienia Polski.
Otóż chcę na wstępie zakomunikować, że 1 października ubiegłego roku – po 23 latach /czynnego/ funkcjonowania w rodzimej nauczycielskiej sekcji Solidarności, zdecydowałam się z niej wystąpić. Zrobiłam to z bólem serca i z mieszanymi uczuciami, żywiąc po cichu nadzieję, że szef miejscowego zarządu albo chociaż przewodniczący naszej sekcji zdobędzie się na wysiłek by zaprosić mnie na szczerą rozmowę o podjętej przeze mnie decyzji… nic z tego. Jedyną reakcją na moje podanie było zaprzestanie pobierania składek członkowskich. Pozostał kac moralny i przekonanie, że oto – z roku na rok owa legenda Solidarności pogrąża się w totalnej ruinie i to nie tylko za sprawą Bolka, Heńki i tudzież im podobnych Borusewiczów, ale przede wszystkim za sprawą działaczy lokalnych, którym obce są idee za to swojska króluje prywata.
Sięgając do mojej biografii - chcę pokrótce nakreślić obraz mojego funkcjonowania w takiej solidarnościowej komórce, żeby stało się jasne, iż nie ograniczało się ono li - tylko do płacenia składek.
Wstąpiłam do w/w związku w 1990r., zaraz po studiach pedagogicznych, jako młoda nauczycielka. Już parę lat wcześniej kibicowałam rodzimym założycielom Solidarności w różnorodnych chlubnych akcjach na terenie naszego miasta, ceniłam ich za odwagę mówienia prawdy, za determinację i romantyczne wręcz zrywy, w których uczestniczyła licznie ówczesna młodzież i harcerze z odrodzonego ZHR.
Potem – kiedy sama zostałam członkinią związku – jeździłam często na zjazdy regionalne do stolicy województwa, miałam okazję spotykać się z działaczami, spośród których niejeden zrobił potem karierę w krajowym rządzie albo jako poseł. Czynnie pracowałam w komisjach wyborczych, w redakcji powiatowego prawicowego miesięcznika, moi uczniowie zdobywali nagrody w rozmaitych konkursach poświęconych Solidarności. Owocne były też spotkania i dyskusje w kręgu ludzi o wspólnych ideach i poglądach a przed wszystkim taka szczera, spontaniczna wręcz chęć do praktycznego działania i niesienia pomocy tym, którym ona była potrzebna.
Z roku na rok jednak wszystko zaczynało się psuć – legendarni zapaleńcy sukcesywnie odchodzili na emerytury, a w ich miejsce zapisywali się ci, dla których przynależność związkowa dawała furtkę do lokalnej kariery w charakterze radnego, czy dyrektora szkoły. Szef sekcji skupiał się w zasadzie na werbowaniu nowych członków, a ci majstrowali układy. Zaś do płacenia składek i robienia tłoku służą pozyskani do sekcji głównie pracownicy obsługi. I pięknie jest.
Szala mojej goryczy zaczęła przelewać się już wtedy, kiedy zdecydowana większość moich solidarnościowych kolegów wyraźnie opowiedziała się za kandydaturą Donalda Tuska na prezydenta RP. Byłam wtedy jedną z garstki członków, którzy głosowali na ś.p. Lecha Kaczyńskiego. A potem to już była lawina rozczarowań , która swoje apogeum osiągnęła po smoleńskim zamachu – zaślepienie Platformą Obywatelską, głosowanie na Komorowskiego, moszczenie sobie stołków w ratuszu i w starostwie, wzajemne typowanie siebie do rozmaitych nagród resortowych, tworzenie towarzystw wzajemnej adoracji… próbowałam o tym rozmawiać z niektórymi osobami, prosiłam o zorganizowanie wspólnych interwencji, bezskutecznie.
Legitymację, oprócz mnie, oddała związkowym władzom jeszcze jedna osoba, trzecia, mimo takich zamysłów – asekuracyjnie została.
Na czym dzisiaj polega działalność mojej byłej już „macierzystej” komórki solidarnościowej? – ano, na tym, że kiedy w oświacie larum grają , kiedy zwalniają nauczycieli, kiedy wbrew konstytucji każą im wyrabiać jakieś darmowe „karciane” godziny, kiedy wpędzają sześciolatków do pękającej w szwach placówki, kiedy wprowadzają bzdurne reformy i nieadekwatne do podstawy programowej testy, kiedy prestiż nauczyciela /również z winy belfrów/ totalnie podupada – nasi prowincjonalni związkowcy urządzają sobie Dzień Edukacji z pieczonym prosiakiem i beczką piwa, jeżdżą na kuligi, na spływy kajakowe, przydzielają „swoim” niczym niezasłużone nagrody i medale i w ogóle nie zauważają, że już nie tylko jedną , ale obie ręce mają umoczone w nocniku.
Nie mogłam się temu biernie przyglądać… odeszłam… ale nikt w moim środowisku tego faktu nie zauważył… wszak jestem tylko szeregowym nauczycielem – niegroźnym, bo nie należącym do żądnego układu, nie bijącym się o żaden stołek – taką istotą o pseudonimie: „NIKT WAŻNY”.
Przełknęłam ten epizod jak gorzką pigułkę, ale jest mi już lżej. Żyję zgodnie z własnym sumieniem, ze świadomością wolności w wyborze między dobrem i złem, uczę i wychowuję dzieciaki według chrześcijańskich zasad, mam swoje zainteresowania, możliwość kształtowania swoich poglądów dzięki niezależnym portalom i najważniejsze, że nie czuję się samotna ze swoją antylemingową świadomością – dzięki Wam – blogerom z Niepoprawnych.pl
Dlaczego zdecydowałam się o tym napisać ? Ano dlatego, żeby wszystko było jasne – żebyśmy się głęboko zastanowili, czy oblicze prowincjonalnej komórki solidarności, którą pokrótce opisałam, jest obliczem w Polsce powszechnym, czy odosobnionym? Bo jeśli powszechnym, to jakie mamy szanse – my, Polacy – w pozbawieniu władzy tych , co rujnują Ojczyznę?