Ewa Kopacz modli się i śpiewa

Zaczynam rozumieć niechętnych Kościołowi ateistów. Widziałem tę "trojkę": Lecha Wałęsę, Ewę Kopacz i Bogdana Borusewicza.

Msza św. i pogrzeb kardynała, prymasa Józefa Glempa, katedra św. Jana, Warszawa, Stare Miasto.

Zabrzmiała pieśń „Dobry Jezu, a nasz Panie”, a ja patrzę, dzięki operatorowi na długie (i niejedno tak długie) ujęcie trzech osób, żegnających wielkiego hierarchę polskiego Kościoła. Stoją obok siebie, jakby skupieni w tej „trojce” przez traf. Jak na potrójnym portrecie widziałem kolejno, od lewej ku prawej Lecha Wałęsę, Ewę Kopacz i Bogdana Borusewicza.

Piękna pieśń „Dobry Jezu...” wzmagała się w katedralnym wnętrzu, a trzy portretowane postacie gorliwie ja śpiewały. „Daj mu wieczne spoczywanie”. Widzę naburmuszoną powagę oblicza Wałęsy o ruchliwych wargach, wszak pieśń trwa. Przypomniałem sobie jak z tych samych ust wypływały słowa:

„Obejmując urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, przysięgam uroczyście Narodowi Polskiemu, że postanowieniom Konstytucji wierności dochowam, będę strzegł niezłomnie godności Narodu, suwerenności i bezpieczeństwa państwa. Przysięgam, że dobro Ojczyzny oraz pomyślność obywateli będą dla mnie zawsze najwyższym nakazem. Tak mi dopomóż Bóg” .

A ja byłem cały szczęśliwy, że Stan Tymiński z groźną teczką przepadł w wyborach. Teraz nawet w Wikipedii można wyczytać zupełnie inne słowa, mrożące krew:

„Akta SB dotyczące Lecha Wałęsy są niepełne. Wiadomo, że w latach 1992–1994 Wałęsa jako Prezydent RP wystąpił do UOP o ich udostępnienie. W 1996 r. stwierdzono brak części dokumentów i brak wypożyczonych mikrofilmów. Kilkadziesiąt ponumerowanych stron powyrywano”.

„Światłość wieczna niech mu świeci”, śpiewał dalej wysoko postawiony tercet. Śpiewała i Ewa Kopacz z licem poważnym, lekko zaróżowionym, z czystym spojrzeniem zza szkieł okularów. Myślała o tym, o czym śpiewa, a o czym śpiewała? O wzorowej współpracy Polaków i Rosjan zjednoczonych narodową tragedią? O przekopanej na metr w głąb ziemi lotniska? O szczerej prawdzie udziału polskich lekarzy w sekcjach i identyfikowaniu zwłok? I w ogóle o szczerej prawdzie jej pierwszego przekazu z wypełniania obowiązków ministra polskiego rządu na obcej ziemi? A może jak najszczerzej myślała o tym, aby wieczna światłość przyświecała św. p. Kardynałowi, Prymasowi z ulgą, że na okoliczność tej szczerości nikt jej nie będzie przepytywał i nikt nawet tego nie zauważy oprócz takiego zgreda jak ja?

„Gdzie królują Wszyscy Święci...”. Kończy pierwszą zwrotkę nasza wybrana trójka. Kończy pierwszą zwrotkę Bogdan Borusewicz. Porusza wargami, jak jego współ-chórzyści, ale chyba niemo nimi porusza. Może taki ma nawyk – niemej reakcji na rzeczywistość. A przecież, jak podają encyklopedie swojego czasu:

„został członkiem Komitetu Obrony Robotników. W latach 1977–1978 współorganizował Wolne Związki Zawodowe Wybrzeża, był również w zespole pisma „Robotnik”".

Doskonale pamięta to, o czym opowiada Krzysztof Wyszkowski poniewierany i włóczony po sądach za udokumentowaną prawdę, jak jakiś wredny zbój. Pamięta, wie, ale nie puści pary z gęby. W imię czego, dlaczego, Bogdan? Tłamsi to w sobie, tłamsi tak, że organizm się buntuje i dopada go dotkliwie na tyle, że musi ciężko zwisając z krzesła, pod opieką kierowcy czy ochroniarza, wpółprzytomny, z cierpiącą twarzą, z boleśnie przymkniętymi powiekami czekać na interwencje w dziennym oddziale ratunkowym na parterze Szpitala MSWiA na Wołoskiej. Dlaczego, do jasnej Anielki, przecież prawda uzdrawia?

I śpiewają w trójgłosie:

Dobry Jezu, a nasz Panie,
Daj mu wieczne spoczywanie;
Światłość wieczna niech mu świeci,
Gdzie królują wszyscy Święci: ...

Słowa te wznoszone przez wiernych na pewno zostaną wysłuchane i św. pamięci Prymas dostąpi boskiej światłości.

Ale co z nasza trojką? Pewnie byli u spowiedzi, wyznali prawdę, całą prawdę i tylko prawdę, żałowali za grzechy,dostali rozgrzeszenie, odprawili pokutę. I co? - spytam ja, spytają inni, spytają patrzący na Kościół i religię wrogowie Kościoła i religii. I nic? No to co to wszystko jest warte, ty jęczący prawicowy oszołomie i katoliku na zbędny dodatek? Przecież widzisz, że oni modlą się w głos i śpiewają pobożne pieśni, jak gdyby nigdy nic się nie zdarzyło.

Ale niechętny mi rozmówca nie wie, że ich rozgrzeszenie nie zezwala na dalsze brnięcie w fałsz i kłamstwo, że to jest wciąż działanie w stanie grzechu permanentnego i do tego grzechu publicznego. I to jest najgorsze, co przytrafia się im i nam wszystkim.

Jednak mają szczęście w tym nieszczęściu. Pan Bóg jest nieskończenie miłosierny i na pewno im przebaczy. Ale ja jednak mam swój ziemski interes, a mianowicie wielką, błagalna prośbę do tych trzech modlących się i pobożnie śpiewających osób. Wejrzyjcie na krzywdę , która uczyniliście zupełnie niewinnym ludziom, zrozumcie ją i spróbujcie ja im wynagrodzić choćby w niedoskonały doczesny sposób.