DLA ROMKA......Epitafium moje

Proszę Wybaczcie mi spóźnienie. Ten wiersz miał się pojawić tutaj 28 Czerwca. Dokładnie w rocznicę tamtych strasznych wydarzeń. Nie pojawił się. Ale dziś wspomnienie boli tak samo. A może boli jeszcze bardziej ? Może boli jeszcze mocniej ??? " Dla Romka " Mamy już kilka dni po Czerwcu. Za nami wspomnienie Tamtej Rocznicy, Kiedy Zginąłeś Dzielny Romku.... Ty - POLAK MAŁY, Na Polskiej Ulicy. TY - POLAK MAŁY Z Polską Flagą. Wokół strzelają czerwoni bandyci ! TY - MAŁY ROMEK Z Wielką Odwagą. Strzelają polscy bolszewicy !!! TO " władza " strzela do ROBOTNIKÓW ! TY tam znalazłeś się przypadkowo. I nie Zrobiłeś Mamie zakupów. POZNAŃSKI CZERWIEC stłumiony krwawo !!! POZNAŃSKI CZERWIEC. POZNAŃSKI PROTEST. ŻĄDANIE CHLEBA ! I WOLNOŚCI ! My Chcemy Boga W Naszej Polsce ! NIE CHCEMY !!! bolszewickich " gości " !!! Tak było w Czerwcu Tam W Poznaniu. I TAK jest dzisiaj ! Tutaj ! Teraz ! " władza " wciąż w polskim jest przebraniu ! Wciąż POLSKĘ niszczy ! Poniewiera !!! Może TY wtedy ROMKU STRZAŁKOWSKI, Podnosząc Sztandar z bruku Poznania, NAM Pokazałeś Jak Walczyć Dla POLSKI ? Trzeba Z ODWAGĄ naprzeciw drania ! TY nie Zrobiłeś Mamie zakupów. TY Dołączyłeś Do Demonstracji. Do Starszych Braci. Do Robotników, By Bronić POLSKIEJ !!! STANU RACJI ...... Miałeś W Swych Dłoniach Swój Transparent...... Nagle Dziewczyny Zobaczyłeś Co Na Bruk Padły Trzymając Flagę...... Przyjacielowi baner Swój Dajesz A z Bruku Sztandar POLSKI Podnosisz.... Od kuli Padłeś, Lecz kul Się Nie Boisz..... Załopotała Biało Czerwona..... Wśród gradu kul MAŁY CHŁOPIEC STOI. A Z NIM ODWAGA, Nieustraszona... ODWAGI " władza " się boi.... Minęło wiele lat od Tamtych Zdarzeń. Zginąłeś od kuli jak Irańska Dziewczyna. Ona na ulicy, gdzieś tam w Teheranie. Ciebie mordowały sługusy Stalina !!! Byłeś tak jak Ona Studentem muzyki, Choć Miałeś tylko 13 lat. Szopena Grałeś jak ona mazurki. Podobnie skończył się Wasz Świat..... Tam Iran męczy dyktator bandyta. Tu W Polsce też krwawy reżim !!! Lata mijają, wciąż CIERPI OJCZYZNA. Jak długo POLSKA ZDZIERŻY ??? PAMIĘĆ PO TOBIE ROMKU ZOSTANIE ! Śpij W Niebie Snem Wiecznym Wśród Polskich Patriotów. Po nocy czerwonej Wolność Świtem Wstanie ! TWOJA ODWAGA ! WZOREM DLA POLAKÓW..... Cześć Twej Pamięci !...WSPANIAŁY DZIECIAKU......... A S 13-letni Roman Strzałkowski - najmłodsza ofiara wydarzeń czerwcowych w Poznaniu w 1956 roku. Został zabity przez funkcjonariuszy UB, fot. Laski Diffusion/East News 28 czerwca 1956 roku, w tzw. czarny czwartek w Poznaniu doszło do robotniczych protestów pracowników Zakładów im. Stalina (dawnych zakładów Hipolita Cegielskiego), które przerodziły się w trwające trzy dni walki uliczne. Do ich stłumienia władze komunistyczne użyły wojska i wydały rozkaz strzelania. Na ulice wysłano ok. 10 tys. żołnierzy, 300 czołgów, kilkadziesiąt transporterów opancerzonych i samoloty. Żołnierzom mówiono, że muszą stłumić proniemieckie rozruchy. W konsekwencji śmierć poniosło co najmniej 58 osób, rannych było ponad 600. Tragicznym symbolem tamtych wydarzeń stał się Romek Strzałkowski, 13-letni uczeń niosący biało-czerwony sztandar, który przejął od rannych tramwajarek. Chłopiec został zastrzelony przez funkcjonariuszy bezpieki. Po pacyfikacji protestów zatrzymano blisko 700. mieszkańców Poznania, a ponad 300. poddano brutalnemu śledztwu. Oskarżono 21 osób, z których większość otrzymała kilkuletnie wyroki. Poznański Czerwiec to pierwszy w PRL strajk generalny i pierwsze demonstracje uliczne ROMEK „ (...) nie mogę zapomnieć tego chłopca, który trzymał na ulicy Kochanowskiego sztandar w gradzie kul. Nie wiem, co się z nim stało, czy żyje . Chciałbym, żeby wspomnienie o nim z pełnym szacunkiem przechowano”.* Z mowy obrończej mec. Stanisława Hejmowskiego, na procesie uczestników walk w Poznaniu, 16.10.1956 . W czwartek, 28 czerwca 1956 r., Romek Strzałkowski, trzynastoletni uczeń poznańskiej szkoły muzycznej, wyszedł rano z domu, udając się na zakupy. Nie mógł wiedzieć, że wpadnie w wir historycznych wydarzeń, które uczynią zeń postać - symbol. *** Tego dnia na ulicach Poznania gęstniały ogromne tłumy. Demonstranci, których liczba szybko sięgnęła stu tysięcy, rzucili wyzwanie komunistycznej władzy. Sto tysięcy ludzi wykrzykiwało otwarty protest wobec, narzuconego przez Stalina, pojałtańskiego porządku. Manifestantów jednoczyły pieśni: „Boże,coś Polskę”, „My chcemy Boga”, „Jeszcze Polska”, „Nie rzucim ziemi”. Wśród transparentów i wznoszonych okrzyków odnotowano hasła: „Chleba i wolności!”, „Precz z bolszewizmem!”, „Precz z dyktaturą!”, „Chcemy Polski katolickiej, a nie bolszewickiej!”, „Polska dla Polaków!”, „Żądamy wolnych wyborów!”... Romek, wychowany w patriotycznym duchu, nie mógł przejść obok manifestacji obojętnie; natychmiast do niej dołączył, z odręcznie wykonanym transparentem: „Żądamy nauki religii w szkole”. *** Demonstranci, nie napotykając oporu, zajmowali budynki i instytucje rządowe. Opanowano więzienie, rozbito radiostację zagłuszającą rozgłośnie zachodnie, niszczono komunistyczne emblematy. Na razie obywało się bez przelewu krwi. *** Gmach Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego przy ulicy Kochanowskiego w Poznaniu otaczała aura tajemniczości i grozy. To „ubowskie gniazdo”, podobnie jak pozostałe siedziby UB w całym kraju, było symbolem komunistycznego panowania, jak też miejscem wielu zbrodni, tortur, dręczenia przesłuchiwanych. Demonstrantów przywitano tu strumieniami wody z hydrantów, na co odpowiedzią były kamienie i butelki z benzyną. Wkrótce z okien gmachu posypały się strzały. Do pobliskich szpitali dowieziono pierwszych rannych, w tym dziewięcioletnie dziecko. Zaraz potem seria z automatu powaliła dwie młode dziewczyny, dzierżące biało-czerwony sztandar. Podbiegł do nich Romek Strzałkowski (swój transparent przekazał wcześniej koledze), porwał za drzewce... Narodowe barwy podniosły się z bruku, wywołując entuzjazm zgromadzonych. Wokół narastała strzelanina, coraz gęściej świstały kule, wciąż padali zabici i ranni, a poznański trzynastolatek trwał, uzbrojony w Biel i Czerwień. *** Wiele miesięcy później, na procesie uczestników walk w Poznaniu, padną znaczące słowa: - Może świadek powie, skąd wzięła się ta grupa ludzi z tym sztandarem, z którym siedli na czołgu? - Ta przyszła ze strony Dąbrowskiego. - Jak to wyglądało wszystko? - Sztandar był rozdarty, prawda, i skrwawiony. - Jaki to był sztandar? - Nasz, polski.* *** Wbrew legendzie, owa pokrwawiona narodowa flaga nie należała do Romka. Świadkowie zapamiętali, że do chłopca dopadło dwóch ubeków, mundurowy i cywil; odebrali mu sztandar, przepędzili, częstując serią gróźb i wyzwisk. Potem Romek, wraz z kolegą, próbował opuścić zagrożony teren, przekradając się przez garaże UB. Romka pochwycił ubek, kolega zdołał zbiec... *** Na ulicach Poznania trwały walki. Komuniści przeszli do kontrataku. Do miasta wtaczały się kolumny czołgów 2. Korpusu Pancernego, przybyły też oddziały 2. Korpusu Armijnego, 10. Pułku KBW, siły UB, MO, ORMO... Potem ktoś policzy, że do mieszkańców miasta wystrzelono 180 tysięcy naboi... Demonstranci zdobyli trochę broni, ale dysproporcja sił okazała się ogromna; wynik walki był z góry przesądzony. Mimo to ostatnie punkty oporu broniły się aż do 30 czerwca... *** W gmachu UB przybywało zatrzymanych; „ludowa władza” bezlitośnie rozprawiała się ze swymi przeciwnikami. W pomieszczeniu dyspozytorni, garaży ubecy podeszli do najmłodszego aresztanta, trzynastoletniego ucznia szkoły muzycznej. Zapewne (wykazała to ekspertyza lekarska) wezwali go do podniesienia rąk, a może sam je uniósł, widząc skierowaną w jego stronę broń? Nieuzbrojony dzieciak, z bezradnie wzniesionymi dłońmi, stał naprzeciw reprezentantów triumfującej Czerwonej Władzy. Wtedy jeden z funkcjonariuszy strzelił Romkowi w pierś. *** Nazwisko Romana Strzałkowskiego figuruje wśród siedemdziesięciu trzech udokumentowanych ofiar śmiertelnych walk w Poznaniu w czerwcu 1956 roku. Przypuszcza się, że faktyczna liczba zabitych i zmarłych z ran przekracza sto osób. *** Komunistyczne media grzmiały o „imperialistycznym spisku”, o „nikczemnej prowokacji” i „kryminalnych ekscesach”, za którymi mieli stać: „reakcyjne podziemie”, „czarna reakcja”, „dywersyjne bojówki”, „agenci”, „nędzni awanturnicy”, „chuligani” oraz „elementy nieodpowiedzialne, warcholskie i wrogie”. Zapowiedziano odrąbywanie rąk „szaleńcom i prowokatorom”. Nakazano opuścić „żałobną kurtynę milczenia” o poległych. Gdy zaprzestano zabijać ludzi, starano się jeszcze zamordować pamięć. *** W swoim mieszkaniu, z dala od wścibskich oczu znienawidzonej Władzy, rodzice Romka urządzili małą kapliczkę. Obok ryngrafu Matki Boskiej zawisło zdjęcie chłopca i dyplom młodzieżowego konkursu chopinowskiego. Były też zabawki i pamiątki, wraz z najważniejszą - skrwawioną koszulką, przebitą na wskroś ubeckim pociskiem... Mimo szykan państwo Strzałkowscy do końca życia podtrzymywali pamięć o swoim synu, w daremnej nadziei na czasy prawdy, na ludzką sprawiedliwość. * Cytaty za: Poznański Czerwiec 1956, pod red. J. Maciejewskiego i Z. Trojanowiczowej, Poznań 1990. „Wzrastanie” czerwiec 2000. Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, alld meg a magyart