Zbrodnie komunistyczne przedawniły się w dniu 25 czerwca 2006 roku.

Minęło już 36 lat od komunistycznych zbrodni w Radomiu, Ursusie i Płocku.

Zbrodnie komunistyczne przedawniły się w dniu 25 czerwca 2006 roku.

Zbrodniarze przez te minione 36 lat otrzymywali i otrzymują i dziś za popełnione wówczas zbrodnie komunistyczne wysokie wynagrodzenia, renty i emerytury mundurowe, a także byli i są nadal odznaczani najwyższymi odznaczeniami za „wprowadzanie porządku i stanie na straży ładu i bezpieczeństwa państwa”. Pojałtańskiego państwa komunistycznego jakim było PRL i państwa pokomuszego jakim jest dzisiejsza III RP, założona na kłamstwie w Magdalence i przy okrągłym stole. Tragiczne w swych skutkach tzw. wydarzenia w radomskie miały swój początek w sejmie PRL w dniu 24 czerwca 1976 roku, gdy premier Piotr Jaroszewicz przedstawił projekt członka Rady Państwa posła Edwarda Babiucha przewidujący drastyczne podwyżki cen żywności: mięsa i wędlin średnio o 69% (lepszych gatunków nawet o 110%), masła i serów o 50%, cukru o 100%, ryżu o 150%, warzyw o 30%, które miały wejść w życie 3 dni później. Akcja protestacyjna rozpoczęła się od największego w Radomiu przedsiębiorstwa - Zakładów Metalowych "Łucznik". Ok. 10.00 tłum spontanicznie skierował się pod siedzibę Komitetu Wojewódzkiego PZPR, przed budynkiem KW PZPR zebrało się ok. 4 tys. protestujących. Władze komunistyczne PRL nie liczyły się z tak masowymi wystąpieniami w małych miastach, bo zakładały, że protesty mogą mieć miejsce w dużych skupiskach miejskich jak Warszawa, Kraków, Gdańsk, Szczecin i niektórych miastach Śląska.
Tymczasem wybuchły w Radomiu, Ursusie i Płocku, w których siły policji politycznej, Milicji Obywatelskiej i ZOMO zostały znacznie uszczuplone w związku z ich dyslokacją do większych ośrodków miejskich, w których spodziewano się protestów i strajków. W Radomiu, w dniu 25 czerwca 1976 było tylko 75 funkcjonariuszy ZOMO.
Dopiero po wybuchu protestów i manifestacji ulicznych Wiceminister spraw wewnętrznych generał Bogusław Stachura, szef operacji Lato 76 rozkazał przerzucić do Radomia pododdziały ZOMO z Lublina, Łodzi, Warszawy i Kielc. Ok. godz. 16.20 nastąpiło największe natężenie walk i demonstracji ulicznych w Radomiu, w których udział brało już około 20.000 osób. Do spacyfikowania demonstracji i zamieszek skierowano ogółem 1543 funkcjonariuszy SB, MO i ZOMO.
Milicja i ZOMO przeprowadziły masowe aresztowania zarówno demonstrantów jak i przygodnych osób, którym zarzucano uczestnictwo w niszczeniu mienia i czynnej napaści na funkcjonariuszy. Zdarzały się przypadki wyciągania ludzi z domów. Wszystkich zatrzymanych brutalnie bito i kopano przeprowadzając ich przez tzw. "ścieżki zdrowia", po przejściu których, niektórzy z brutalnie pobitych musieli być poddani leczeniu szpitalnemu.
W trakcie walk ulicznych zginęły 2 osoby: Jan Łabęcki i Tadeusz Ząbecki przygnieceni przez przyczepę ciągnika z betonowymi płytami, którą próbowali zepchnąć w kierunku nadciągających oddziałów ZOMO. Trzecią ofiarą śmiertelną związaną pośrednio z wydarzeniami był 27-letni Jan Brożyna, do którego śmierci 30 czerwca 1976 r. przyczyniło się pobicie przez milicjantów dzień wcześniej.
Śmiertelną ofiarą represji po wydarzeniach radomskich, był również ks. Roman Kotlarz. Już następnego dnia tj. 26 czerwca 1976 roku komunistyczne władze PRL i PZPR rozpoczęły w mediach, na stadionach i placach szeroko zakrojoną kampanię propagandową, która miała na celu potępienie i zdyskredytowanie protestujących, których nazwano "radomskimi warchołami". W organizowanych wiecach tych brał udział bardzo liczny, bo wielotysięczny aktyw partyjny i związkowy z CRZZ.

Nikt nie poniósł odpowiedzialności ani politycznej ani tym bardziej karnej, bo dotychczas zarzuty z tytułu bezprawnego pozbawienia wolności i sprawstwa kierowniczego podczas wydarzeń radomskich, ursuskich i płockich postawiono jedynie 4 byłym funkcjonariuszom MO, SB i Służby Więziennej.

W sierpniu 2002 dwaj z nich zostali uniewinnieni, a w stosunku do dwóch pozostałych sąd umorzył postępowanie z powodu przedawnienia, do którego umyślnie i celowo doprowadziły władze komunistycznej PRL i jej kontynuacji pod postacią pomagdalekowskiej III RP.

Po zdradzie narodowej dokonanej przez pseudo elity solidarnościowe zbankrutowało 12 największych firm w Radomiu.
Tak współczesne "eŁyty" Kiszczaka i Wałęsy podziękowały radomianom za ówczesny zryw narodowy w czerwcu 1976 roku.
Historia miała i ma swój dalszy bieg w postaci celowej likwidacji całej gałęzi przemysłu ciężkiego i stoczniowego, który ośmielił się przeciwstawić komunistom w 1956, 1970, 1976, 1980 roku.

Dzisiejsza komunistyczna partia dzieci i wnuków ówczesnych komunistów pod nazwą Polskiej Zjednoczonej Partii Obywatelskiej kontynuuje światłe cele nakreślone przez swoich komuszych antenatów z PZPR, KPZR, a także stalinowskiej KPP i PPR.

Wieczna chwała polskim BOHATEROM,

a zdrajcom szubienice i dobrze zawiązane sznury.

Radom 1976

Popatrz w twarze przechodniów
to zaszczute miasto
ludzkich cieni bez chleba
lecz za to z ideą
ścigane przez długie
i czerwone macki
zrywa serca jak powiew
przed wielką ulewą.

Jeśli trzeba ofiar plecy się pochylą
bo w tym mieście niezłomnym
duch o wolność woła
za tę wolność
już płacą
ofiary z Łucznika
cierpiąc kratę haniebną
albo los nędznika.

Już i księdza Kotlarza
wzięły archanioły
i to ciało cierpieniem
i ranami dumne
lecz z tym samym uporem w oczach
i z tym buntem
i wbrew fantazji katów
z niezłomnym sumieniem.

Gdy już krzywdy i cierpień
szale się przechylą
tylko krew ich będzie
o prawdzie świadczyła
bo tylko ofiary
nigdy się nie mylą
i nie przestają wołać
z nieskończoną siłą.

Dzisiaj kiedy już Polska
wolnością się szczyci
trzeba starać się pamięć tamtych dni ocalić
tamtą wiarę,
odwagę,
dumę miasta Radom,
pamiętać ducha Księdza,
i wszystkie ofiary
co krzyczały najgłośniej
bo w więziennej ciszy.
*********

Radomski robotnik Czerwca 76

Radomski robotniku,
niepokorny warchole
ty, co krzyczysz donośnie
przez zsiniałe usta
niczym dziecko
co widzi prosto
i prawdziwie,
ubrany w silną wolę
i kieszenie puste.

Cierpisz sam
jak bandyta
za zbrodnie sumienia,
coraz gęstsza intryg
pochłania cię matnia
lecz wciąż z wiarą niezłomną,
odwagą
i siłą
i nadzieją
co zawsze umiera ostatnia.

Duch twój krąży
i zmienia powoli ,
cierpliwie,
szamoczące się wściekle
obłudę i zdradę,
bo w tym mieście jak płakać
to tylko prawdziwie,
jak cierpieć…
To tylko za prawdę.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=m91O4zY_Ypo