Grzeczność za grzeczność

Dziś znowu dobrali się do Prezydenta. – Że się nie przywitał z Panem Wicemarszałkiem Niesiołowskim na terenie MONu. Podali to już po południu. Potem omówili w „skanerze”. Pomyślałem, że tak będzie już w każdym programie. Cały wieczór straciłem. – Nie było!

Ciekawe – kto zastopował tak pięknie rozwijającą się akcję.

Przypuszczam, że to Komorowski wysłał Niesiołowskiego do MONu na tę imprezę z nadzieją na drakę.

Nie szatkowałbym tego tematu gdybym nie zwrócił uwagi na pewien drobny szczegół.

Otóż mnie jeszcze za młodu uczono, że istnieje pewien rytuał podawania ręki. Bardzo upraszczając – wyżej stojący w hierarchii społecznej wyciąga rękę pierwszy. To znaczy szeregowy nigdy nie „funduje grabuli” generałowi. Uczono mnie jednak również, że jeżeli zbliża się do mnie ten godniejszy – to ja mam niejako przygotować rękę do przywitania. Istniał na to jeszcze kilkadziesiąt lat temu specjalny gest oczekiwania na wyciągniętą rękę.

Myślę, hrabiego Niesiołowskiego też tego uczono – bo otrzymał staranne wychowanie.
Myślę również, że hrabia Niesiołowski tego gestu nie wykonał, a Prezydent nie mógł się narazić na to że jego ręka zawiśnie w powietrzu.

Był przed wojną taki casus, że w sejmie, miał przemawiać Marszałek Piłsudski.
Przewidując, że posłowie mogą używać tzw. „przeszkód technicznych” – a jako Głowa Państwa nie mógł sobie na to pozwolić – sprowadził do sejmu sporą grupę oficerów.
Rzeczywiście panowie posłowie przynieśli do sali kawałki desek i trąbki. Kiedy Marszałek wszedł na mównicę zaczęto walić deskami w pulpity i trąbić na trąbkach.
Wystarczyło, że oficerowie wywlekli kilka rzędów posłów z sali a wszystko się uspokoiło i Piłsudski spokojnie kontynuował przemówienie.

Prasa napisała jedynie o haniebnym czynie oficerów, a o deskach i trąbkach nie wspomniała.

To wszystko napisałem tak gwoli przypomnienia.

AW
Dziś znowu dobrali się do Prezydenta. – Że się nie przywitał z Panem Wicemarszałkiem Niesiołowskim na terenie MONu. Podali to już po południu. Potem omówil...