06. Sitwy niemieckie w tzw. „Polsce Ludowej” – powojenna amnestia dla niemieckich oprawców.

Ów ukaz de facto stanowił wytyczne dla planowanej i realizowanej z premedytacją zbrodni sądowego ludobójstwa, której  pierwszym głównym celem stać się nie miało bynajmniej ukaranie prawdziwych niemieckich zbrodniarzy ale… unicestwienie największych  bohaterów polskiej wojskowej kadry dowódczej prowadzącej i organizującej walkę od września 1939 roku . Zarówno tę jej część, która prowadziła i organizowała bezprzykładną wobec innych okupowanych krajów walkę na miejscu z niemieckim i sowieckim okupantem: o czym świadczą morderstwa sądowe na gen. Fieldorfie , płk Krzyżanowskim, ppłk. Olechnowiczu –Pohoreckim  , rtm. Pileckim ,czyli  na najbardziej zasłużonych, którzy w faktycznie w wolnej Polsce stanowiliby najlepszą kadrę oficerską odrodzonego Wojska Polskiego ,a za swą działalność patriotyczną w prawdziwej Polsce zostali by uhonorowani najwyższymi odznaczeniami i godnościami[2]. Jednak przez pseudo-wojskowe talmudyczne trybunały kapturowe skazywani byli na karę śmierci i co znamienne pozbawiani byli praw obywatelskich przez sowieckie przybłędy na etatach polskich sędziów, którzy nie posiadali nawet  legalnie nabytego polskiego obywatelstwa . Z jednej więc strony pod pozorem karania zbrodniarzy realizuje się pozbawienie Polskiego Narodu najbardziej doświadczonych bojowników o jego niepodległość , zaś z drugiej eliminacja z pamięci kolejnych pokoleń tych, którzy stanowili by najlepsze wzorce i autorytety moralne. Bo to właśnie dla onych samozwańczych kacapskich sądów  stanowiło podstawowe kryterium ,,winy’’ . Za to właśnie najbardziej zasłużeni w walce za Polskę zostawali skazywani przez one talmudyczne antymoralne trybunały obsadzane chazarskimi przybłędami z Rosji,  jako ,,bandyci’’, ,,faszyści” , ,,kolaboranci  hitlerowskiego okupanta” - na karę śmierci, lub co najmniej wieloletniego więzienia!

W tym celu upokorzenia polskich bohaterów ubierani oni zwykle byli na tzw. procesy pokazowe w mundury niemieckie ,co dodatkowo miało wg owych talmudycznych krzywoprzysiężnych trybunałów uwiarygodnić społeczeństwu wydane jeszcze przed rozprawą wyroki . Stawiło to też tak charakterystyczne dla PRL, a następnie tak powszechne w tzw. ,,III RP’’ sprowadzenie polskiej symboliki narodowej do absurdu: sowieccy oprawcy bezprawnie noszący polskie polskie mundury i dystynkcje ( za co wg konwencji wojennego prawa międzynarodowego powinni być rozstrzelani bez sądu!) skazywali najbardziej z walecznych żołnierzy Polski Niepodległej odzianych w mundury niemieckich okupantów[3]!

Na tej samej zasadzie, jednakowe skutkiem , choć nieco inne w formie orzeczenia wyroku  jako„agenci amerykańskiego ponosili żołnierze Polskich Sił Zbrojnych. Dokładnie ci z żołnierzy tych formacji , którzy oszukani przez szerzoną za granicą talmudo-komunistyczną propagandę zdecydowali się na powrót do kraju. Przykładem , który jednoznacznie świadczył o bezgranicznie zbrodniczym charakterze „wymiaru sprawiedliwości|” PRL wobec żołnierzy tego (w przeciwieństwie do kierowanego przez Sowietów  LWP) ,prawdziwego  Wojska Polskiego, była  sprawa mjr Stanisława Skalskiego [4]. Skazanie na karę śmierci największego w historii asa polskiego lotnictwa,  było jednoznaczną wykładnią tego co spotka każdego ,,skażonego’’ patriotyzmem Polaka przed każdym  z jako tzw. WSRów[5], talmudycznych trybunałów ,,Polski Ludowej”:

Im większe zasługi –tym większy wyrok!  Im większy zbrodniarz –tym mniejsza lub żadna kara.Antymorlana, typowa dla zasad  Talmudu stanistyczna hierarchia antywartości- wyniesiona przez oprawców z ICH aszkenazistowskiej wielopokoleniowej tradycji czci dla Antychrysta .  

Jak faktycznie w przeciwieństwie do polskich patriotów skazywanych za zmyśloną współpracę z hitlerowskim okupantem odnosiły się talmudyczne trybunały kapturowe wczesnego PRL do prawdziwych niemieckich zbrodniarzy przedstawia wzorcowa dla ukazania ich filo-hitlerowskiej doktryny, niedoszła sprawa kata Warszawy, gen. SS Ericha von dem Bach–Zelewski. Ów zbrodniarz winny likwidacji 35 tyś żydów w Rydze ,główny poza Himlerem odpowiedzialny za masowe mordy ludności stolicy polski  w okresie powstania w Warszawie ,mimo iż trafił w 1947 roku przekazany przez aliantów jako świadek w procesie byłego gubernatora dystryktu warszawskiego, Ludwika Fiszera, to ani prokuratura ani sądy „Polski Ludowej” nie wniosły przeciw niemu sprawy o owe zbrodnie ludobójstwa, ani nawet o szerzenie antysemityzmu ,co już wtedy było  zawodową wręcz specjalnością owych już wtedy talmudycznie personalizowanych instytucji !

Prawdziwy hitlerowski ober- zbrodniarz po złożeniu zeznań opuścił bezkarnie Polskę Ludową , która  jako system antypolskiej władzy była mu wdzięczna za wymordowanie i rozpylenie rdzennej ludności Warszawy ! Dlaczego wdzięczna ? Bo gdyby nie ów osobnik i jego formacje SS ,tego samego co one wykonały, musiałyby to w Stolicy Polski wykonać formacje NKWD/MBP wspólnie z oddziałami Armii Czerwonej aby  przejąć w sowieckie  władanie stolicę Polski ! Formacje Von Dem Bacha zrobiły w Warszawie jedynie mokrą robotę za sowieckiego okupanta, za co zresztą ten drugi zaniechał swej ofensywy na blisko pół roku  i udzielił nieformalnego politycznego wsparcia siłom niemieckim pacyfikującym wtedy powstańczą Warszawę.

Co jeszcze ciekawsze w ramach owych filo-hitlerowskich inklinacji trybunałów komunistycznych, to łącznie w ramach faktycznego  (nie-)stosowania wspomnianego dekretu z dnia 31 sierpnia 1944 r. O wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy, odbyło się w wszystkiego raptem siedem procesów niemieckich oprawców w latach 1946-1948 [6], w których personanie oparty na sowieckiego pochodzenia  chazarach  komunistyczny aparat sądowniczy „Polski Ludowej” skazał wszystkiego jedynie 61 lub 62 niemieckich zbrodniarzy czasu wojny! Zaś z  ogólnej liczby 200 tysięcy selbschutzów/gestapowców,  którzy jako byli obywatele polscy służyli w tych  zbrodniczych formacjach i powinni odpowiedzieć głową za samo dokonanie zdrady głównej- żaden były sebstschutz czy gestapowiec nie został nawet postawiony przed onymi trybunałami!  Pomimo tego iż większość  z nich przebywała, także po wojnie, na obszarze administracyjnym „Polski Ludowej” [7]. Jak się więc okazało, na podstawie tego dekretu, przez trybunały „Polski Ludowej”  skazano na śmierć wszystkiego łącznie 62 niemieckich zbrodniarzy czasów hitlerowskich, za to skazano ponad 100 tyś żołnierzy Wojska Polskiego formacji Armii Krajowej , Narodowych Sił Zbrojnych i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie! To własnie Niemcy, a nie Polacy  cieszyli się odtąd szczególną estymą wśród chazarskich poP-ów powojennego warszawskiego reżimu i jego trybunałów. Takie też  właśnie bandyckie korzenie ma krzywoprzysiężne, talmudyczne sądownictwo w powojennej Polsce a także te będące ich ścisłą  personalną kontynuacją sądownictwo warszawkowa w postPRLu 3-ciej RP!  

Dla porównania i wykazania antypolskiego charakteru i obsady tych trybunałów a tym samym całej tej tzw. „Polski Ludowej”, warto przywołać skuteczność polskich sądów reprezentujących Polskie Państwo Podziemne w latach 1939-1945. Otóż wymiar sądowniczy Armii Krajowej wydał w czasie wojny na niemieckich zbrodniarzy i szpicli około czterech tysięcy wyroków śmierci , z których wykonano 2,5 tysiąca. Należy podkreślić, że mimo trudnych okupacyjnych warunków, w przeciwieństwie do powojennych rozpraw, proces sądowy mimo niemieckiej okupacji przebiegał uczciwie i w sposób bardzo dokładny. Zespół sądzący składał się z trzech sędziów, z których co najmniej jeden musiał być zawodowym sędzią, adwokatem lub przynajmniej posiadać wykształcenie prawnicze. Orzeczenie następowało na podstawie zeznań świadków, dokumentów, fotografii oraz opinii biegłych. Obecny był również obrońca oskarżonego. Od wyroku sądu nie było odwołania.

Wyroki były trojakiego rodzaju:

• uniewinnienie (40% przypadków)
• przekazanie sprawy do rozpatrzenia właściwym sądom po wojnie (35% przypadków)
• kara śmierci (25% przypadków)

Przy czym Każdy wyrok musiał zostać zatwierdzony przez okręgowego delegata rządu w Londynie. Kiedy to nastąpiło wówczas sprawa trafiała do jednostek Armii Krajowej, których dowódcy wyznaczali ekipy wykonujące wyrok.[8]

Czyli, 2 500 zlikwidowanych niemieckich zbrodniarzy i szpicli w okresie 1940- 1945 w warunkach konspiracji przez Polskie Państwo Podziemne  wobec 62 skazanych niemieckich oprawców przed sądami PRL,   które miały pełnię władzy i blisko 200 tys już rozbrojonych byłych oprawców,  na nadzorowanym przez siebie obszarze! Te porównanie ilości wyroków wobec niemieckich zwyrodnialców mówi samo za siebie, ale także, o kontynuacji polityki Hitlera wobec etnicznych Polaków ale już przez tzw. „Polską Ludową”!  

Jak się miało też wkrótce okazać, całkowita nieformalna lecz doktrynalna amnestia wprowadzona przez sowieckich komunistów dla niemieckich zbrodniarzy czasu wojny , w tzw. „Polsce Ludowej”, był to tylko pierwszy polityczny krok do  wzajemnego sojuszu obu nacji na obszarze bużańsko-odrzańskim:  sowieckich poP-ów i b. hitlerowskich funkcjonariuszy przeciw ogółowi etnicznych Polaków. [9]