PRESTIŻ PREZYDENTA.

Duda - prezydent, z którego każdy Polak - powinien być dumny, jego mowę - nawet analfabeta zrozumie. Przystojny, elegancki, elokwentny roztropny. Nadzieję do serc wleje wiarę w lepszą przyszłość umocni. Mówi gładko bez kartki bzdetów w stylu - „niechcem ale muszem” nie prawi. Ani na fotele w obcym parlamencie buciorami nie włazi. Pod żyrandolem bez przerwy nie przesiaduje, chyba nie nadużywa ani się nie leni. Nie doświadczył groźnej filipińskiej choroby, ani bolesnych urazów w prawej goleni. Co racja to racja - funkcja głowy państwa zaszczyt, ale zagrożenie dla życia - nawet w europejskich -w pełni dojrzałych demokracjach. Niektórym się wydaje, ogromny splendor i przyjemność niemała Ale można także krzesłem dostać po głowie - nawet zgniłym jajem. Choć nie wszyscy są zadowoleni, utyskują malkontenci, że zbytnią nadgorliwością grzeszy, rzekomo we wszystkim słucha się Prezesa. Mają mu nawet o wciórności jego pracowitość za złe. Opowiadają, podpisuje bez czytania wszystko co uchwali bezsenny polski Sejm.