O Bogu urojonym R. Dawkinsa i błędach dedukcyjnych redukcjonistów

Pokusiłem się wreszcie przeczytać „ewangelię” racjonalistów autorstwa pana Richarda Dawkinsa, zatytułowaną: Bóg urojony.  I co? Ano jestem po tej lekturze mocno rozczarowany, bowiem urąganie osobom religijnym, w szczególności katolikom, którzy łagodnie rzecz ujmując uważani są przez autora za niedorozwiniętych przygłupów, owo wyżywanie się nad osobami, którzy osmielają się pojmować byt doczesny inaczej, uważam raczej za przejaw bezsilności owego profesora.  

W "przemyśleniach" Dawkinsa najbardziej widoczna jest metoda tzw. “mniemanologii stosowanej” (jak mniemam...). Większość argumentów przytoczonych w książce, to:
że autor jakiejś wypowiedzi przeciwnej darwinizmowi nie myślał tak, jak powiedział; bądź, że wypowiedzi wcześniejsze niektórych uczonych, (w młodości ateizujących), mają świadczyć, że myśleli tak zawsze; i nie liczy się fakt, iż autor cytowanych słów w którymś okresie życia odciął się całkowicie od wcześniejszych poglądów i został np. chrześcijaninem i tak dalej.

Większość stwierdzeń Dawkinsa o myślących inaczej niż on jest obraźliwych i obrzydliwych (co nie świadczy najlepiej o kulturze osobistej pana R.D.). Epitety w stosunku do  OBIEKTÓW CZCI ludzi wierzących są na porządku dziennym, gdyż w dziedzinie wiary, autor siebie właśnie uznaje za najwyższy autorytet (jakaż to megalomania!!!). Z konstrukcji argumentów pana Dawkinsa wynika, że tylko fakty zinterpretowane przez niego są jedynie słusznymi, a jeśli inne fakty obalają jego tezę, to  tym gorzej dla tych faktów.

Buta i pycha autora “Boga urojonego” może i kogoś podniecają, ale kulturalny, myślący człowiek, choćby i racjonalizujący ateista, nie posunąłby sie do takich stwierdzeń, jakimi na porządku dziennym posługuje się guru racjonalistów.

W konkluzji: każdy kto się wgłębi w tok rozumowania pana Dawkinsa zauważy, że nawet on, tak naprawdę nie stwierdza autorytatywnie, że Boga nie ma, bowiem używa określenia, że prawdopodobnie Boga nie ma. Czyżby pan Richard pozostawił sobie furtkę?… No nie wiem! Wszystko na tym Bożym świecie jest możliwe, nawet to, co się nie śniło filozofom.

Dawkins wiele swoich wywodów opiera na teorii Darwina i cała jego książka Bóg urojony jest darwinizmem przesycona. Osoby, które czytały wcześniejsze wydania książek Darwina nie znajdują tam jednoznacznego zaprzeczenia istnienia Boga, dopiero talmudyczne komentarze późniejszych „przyjaciół Boga” uczyniły z Darwina geniusza, który rozwiązał “naukowo” nie tylko pochodzenie człowieka, ale udowodnił niezbicie, że Bóg nie istnieje.

Od pory powstania darwinizmu nauka poczyniła niezwykłe postępy, a zmurszała teoria sprzed około dwustu lat wciąż, w ich pojęciu jest aktualna i o zgrozo dalej jest wpajana do młodych umysłów zaburzając zdolność myślenia szczególnie u osób łatwowiernych, mających tendencję do podpierania się teoriami nadmuchanych autorytetów – vide np. powszechna lemingoza Polaków nie używających swoich szarych komórek przy ocenianiu zaistniałej rzeczywistości.

Ponieważ człowiek jest przez racjonalistów postrzegany jako odpad ewolucji – twór na wskroś przypadkowy – zacząłem się z tym nie zgadzać, tym bardziej, że wśród naszych przodków umieszczono małpę, która jakimś dziwnym przypadkiem nie potrafi, po wielu milionach lat ewolucji niczego mądrego wymyśleć. Ponadto przyznam, iż od dzieciństwa nie lubiłem bananów.

Podzielę się swoimi przemyśleniami, w kwestiach błędnego toku rozumowania Dawkinsa w kontekście udowadniania, że Bóg jest tylko tworem wyobrażeń ludzkich, a więc nie istnieje, co autorytatywnie mają potwierdzać różne badania naukowe.

Załóżmy jednak, że Bóg istnieje i stworzył świat. Skoro jest Stwórcą, to stwarzając wszechświat musiał się znajdować gdzieś poza nim. Tak samo zegarmistrz (użyję tu wyświechtanego przykładu) tworząc zegarek nie znajdował się w środku swojego wytworu, gdyż ani trybików, osiek, czy sprężyn poruszających mechanizm, nie możemy utożsamiać z zegarmistrzem. Podobieństwo obydwu twórców polega, nie na tym, że uczynili przedmiot dla samego przedmiotu, ale zawarli w nim swoje idee.

Zegarmistrz podzielił czas na możliwie optymalne odcinki i według tego potrafimy się jakoś zorganizować, chociaż nie potrafimy czasu uchwycić, zatrzymać, ani wydłużyć. Czas nadal pozostaje dla nas nieuchwytną (niematerialną) ideą, na którą nie możemy nijak wpłynąć, ale musimy się jej podporządkować.

Bóg stwarzając świat nie znalazł się wewnątrz niego, ale zawarł w nim najważniejszą ideę. Obok “trybików” w machinie naszego świata, którymi można nazwać faunę, florę i resztę materii ożywionej, a także materii nieożywionej, umieścił we wszechświecie człowieka, który jest istotą cielesno-duchową. Dusza – jak myślę – jest w tym podobna do niewidzialnego czasu, ponieważ jako niematerialna jest nieuchwytna i żąden byt we wszechświecie (czego dotąd nie stwierdzono) oprócz człowieka nie został nią obdarzony.

Bogactwo duchowe człowieka przekracza najśmielsze przewidywania wszelkiego sortu futurystów, gdyż nie potrafimy sobie uzmysłowić, gdzie znajduje się kres możliwości twórczych myśli ludzkiej. Myśl bowiem tworzy wszystkie pozostałe wartości, jak sumienie, wstyd i śmiałość, poczucie piękna i brzydoty, rozróżnienie dobra od zła, abstrakcyjność pojmowania świata, zdolności do tworzenia wspaniałych dzieł i niezależność myślenia etc. – czyli kształtuje naszą wewnętrzną wolność. Mając wewnętrzną wolność i pochodną tej wolności wolną wolę, wspartą łaską Bożą, zakceptowałem Jego istnienie, bowiem obie rzeczy: dusza i czas muszą pochodzić od Stwórcy.

Tym sposobem zbliżam się do najważniejszej konkluzji: Stwórca nie może być utożsamiany z obiektem stworzonym (czyli światem materialnym), a więc nie można Go odnaleźć za pomocą  narzędzi skonstruowanych do badania materii. Udowadnianie metodami naukowymi, że Bóg nie istnieje jest nielogiczne. Tak samo i ja, jako osoba wierząca nie jestem w stanie udowodnić, że Bóg istnieje, a wierzę, że istnieje, gdyż otrzymałem łaskę odczytywania śladów Jego działania, w tym najcudowniejszym świecie. Moimi narzędziami odczytywania śladów Boga są wszystkie otrzymane od Niego zmysły i nabyta wiedza oraz otwarty, świadomy umysł, który w sposób racjonalny wykorzystuje własne  szare komórki jako podstawowe narzędzie.

A więc kto ma zdrowe zmysły niech się nie gapi, tylko patrzy słucha i dostrzega, bo łatwo jest życie przegapić!. Ponadto jak to orzekł ktoś myślący powinniśmy bardzo często wyłączać telewizory, a włączać myślenie.

Zauważyłem,że większość dzisiejszej społeczności dała się ponieść fali wszechobecnego konsumpcjonizmu, który pochodzi wprost od idei złego, bowiem ta idea, w którą zapatrzonych jest coraz więcej młodych, a nawet starszych osób, jest ideą zniewalania i podporządkowana woli nie dostrzeganej, złej, zniewalającej mocy – pod pozorem rzekomego uszczęśliwiania – usiłującej zburzyć to, co na przestrzeni dziejów było postrzegane jako dobro we wszystkich dziedzinach – nie wyłączająć najinymniejszych sfer życia ludzkiego.

Zapatrzeni w konsumpcjonizm nie mamy czasu obejrzeć się za siebie. Nie widzimy bliźniego, nie szanujemy rodziny, poniewieramy (często bezwiednie) takie wartości jak niezbywalne prawo do życia, od poczęcia do naturalnej śmierci, za nic mamy tradycję, a wszechobecna brzydota postrzegana bywa jako piękno, bo tak chcą “uzdrowiciele świata”! Nie widzimy już co się dzieje, czy nie chcemy widzieć?

Kto ma uszy niech słucha odgłosów życia, a nie obnosi się z uszami zatkanymi słuchawkami przewodzącymi najczęściej jazgot dobywajacy sie z mp3 – i na pewno nie są to utwory mistrzów klasyki. Zagłuszeni przez medialny szum nie mamy możliwości myślenia. Zniewoleni medialnie jesteśmy ukierunkowywani na odbiór jedynej tylko częstotliwości, zwanej: racjonalizmem!

Kto zaś ma rozum, niech spróbuje myśleć samodzielnie i dociekliwie! Niewielu sobie wyobraża, jak samodzielne, logiczne myślenie opłaca się w życiu! Choćbyś w Boga nie uwierzył wiele zrozumiesz, myśląc samodzielnie, a przynajmniej nie będziesz odsądzać od czci i wiary, tych którzy ośmielają się mieć inny światopogląd – jak czyni to wspomniany wyżej guru zmediociałych osób, nie mogących zmusić się do samodzielnego myślenia.

Pomimo uporu wielu racjonalistów usiłuje odwieczny ład Boży przewrócić, podeptać i zniszczyć. Świat mimo tego będzie trwać niezmiennie, bowiem idea wolności wewnętrznej (duch Boży) będzie istnieć w każdym człowieku, dopóki dane mu będzie życie doczesne, a po nim wieczne!

Pomnażjmy więc naszą wiedzę bowiem "mała wiedza oddala od Boga, duża do niego zbliża” mawiał twórca zasady nieokreśloności w fizyce, noblista z 1932 r. Werner Heisenberg