Trzeba odbudować dziedzictwo sarmackie

Otóż to: wymieszać wszystko, łamiąc naturalne bariery ochronne, które chronią przed mieszaniem się odmiennych żywiołom, gdyż to grozi ich samounicestwieniem- zarówno w konsekwencji cyklu wzajemnego niszczenia się, jak i bezpośredniej anihilacji i wzmacniania, Wymieszać to, co służy duchowi z tym, co służy materii, religii i pogaństwa, ładu społecznego i anarchii, prawdy i fałszu, dobra i zła, życia i śmierci, realnego z wirtualnym, szlachetnego z podłym, wzniosłego z przyziemnym, czystego z brudnym, cnotliwego ze zdradzieckim - tego co postępuje w dojrzałości w człowieczeństwie, w sięganiu po coraz wyższe ludzkie wartości wyższego rzędu, postępuje w świadomej i dobrowolnej służbie drugiemu człowiekowi przez  wspieranie dobra w nim, a chronienie go od zła, które mu zagraża i wymieszanie tego z coraz to wyższymi roszczeniami czyli wymieszanie miłość i egoizm, to co "od" z tym, co "do" (i wychodzi potworek typu "Za co kocham moją mamę").

Wymieszać w tym worku wszystko i jeszcze tłumaczyć, że to dla naszego dobra, bo oni późnie wyjmą z niego za uszy pięknego zajączka multi kulti.

Owszem, postęp w nauce i idei można łączyć, ale po to, by mieć z tego punkt wyjścia do dojrzałości w człowieczeństwie coraz wyższym, coraz dojrzalszym, coraz bardziej świadomym i wolnym. Łączyć i wytrwale walczyć i pracować zachowując ciągłość DOBREGO DUCHA.

Nie można tak, jak to robią lewaccy materialistyczni postępacy - robić wszystko dla samozagłady, dla dezintegracji i liczyć, że nastąpi cud i że życie pozbawione ciągłości duchowej przetrwa, a nawet ot tak sam z siebie zintegruje się jakiś "człowiek utopii" zdolny do życia.

Pozdrawiam

miarka

... - chodzi o hierarchię duchową, hierarchię wartości, które stawiamy przed sobą, zaś ten świat "nowoczesny" też ma swoją hierarchię, tylko że potrzeb - i to podsuwanych przez szatana, potrzeb ponad stan.

A co do tego, iż "Było więcej takich, którzy musieli zginać karki", to odpowiem, że nie było tak żle - jak to piszę poniżej do Juranda - mieli własną godność i to na wysokim poziomie, skoro ludzie z innych państw przyjeżdżali do Rzeczpospolityj żeby się tu osiedlać i jak mówisz "zginać kark" przed sarmackim panem. Zginać, ale z godnością, zachowując człowieczeństwo, bez obaw o "złamanie kręgosłupa".

Zapewne też większość tych "rodzimych chłopów" nie traktowała swojej pracy jako "zginanie karku", jako upokorzenie i odczłowieczenie, tylko jako robienie tego co powinno być zrobione, jako sprawiedliwe i dalekowzroczne.

Pozdrawiam

miarka

Pytasz “O jakiej Ty szlachcie mówisz”?

A więc najpierw powtórzę cytat:

"Rzeczpospolita od zawsze stała na straży porządku starego świata. To są tradycje rycerskie i kultura szlachecka. Szlachectwo jest naszą tożsamością i nie możemy z niej rezygnować bo innej nie mamy. Powinniśmy to nasze sarmackie dziedzictwo zachowywać. Polacy zawsze kochali wolność z poszanowaniem osoby ludzkiej”.

-      Czyli o tej szlachcie, co kultywuje kulturę szlachecką, jest elitą ducha, inteligencją, co wartości ducha przedkłada nad emocje i materię, nawet nad życie, co jest moralna prawa i sprawiedliwa, a dopiero gdy te wartości ma zaspokojone patrzy na interesowność, na potrzeby większe jak żołnierskie w walce o “wolność z poszanowaniem osoby ludzkiej” mínimum konieczne do egzystencji.

Słusznie prawisz, że: “Teraz szlachta to w większości drobni urzędnicy, robotnicy i trochę na roli”.

I że “ok 90 procent nawet nie wie, że są herbowni”, tylko, że akurat to jest nieważne, bo akurat w kulturze sarmackiej nie ma to większego znaczenia, gdyż wszyscy Sarmaci są szlachcicami. To, że kiedyś nastąpił podział na wojowników i pracowników wcale nie znaczy, że ci drudzy, choćby “drobni urzędnicy, robotnicy i trochę na roli” przestali kiedykolwiek być szlachtą, albo, że ci, którzy zdradzili: oligarchowie, magnateria, choć tytuły zachowali, szlachtą są nadal. Decyduje godność – stan ducha, który jest trwaniem przy ludzkich wartościach wyższego rzędu, który każe myśleć w kategoriach świata ludzi dobrych, w kategoriach czynienia pokoju prawdziwego. Ważne są serca zdolne do miłości, do poświęceń, do heroizmu choćby niepozornego, gdy nań patrzeć z zewnątrz, ważne żeby wzrastać w zdolności do życia, czyli w sile ducha.

Słusznie ironizujesz, że “rządzi nami "szlachta" z czworaków, bandyterka i różne inne kołtuństwo” (ja bym jeszcze dodał “... a nawet gudłajstwo) – bo rządzić, to najpierw być odpowiedzialnym, to brać na siebie skutki wszelkich możliwych błędów swoich decyzji, ich nawet dalekosiężnych skutków dla podwładnych, to całym sobą ręczyć, że będzie dobrze, gdy wola władcy będzie wypełniona – a to oznacza być dalekowzrocznym, żyć duchem służby, a nie tylko mieć władzę jako łup, by sobie porządzić, poużywać, poswawolić i jeszcze oczekiwać, by to społeczność służyła “władcy”.

Kultura sarmacka - ta nasza tożsamość - ma nawet powszechność tego “życia duchem służby”.

Jakże to nam dziś potrzebna świadomość, kiedy się kwestionuje naszą rodzicielską władzę w rodzinach, gdzie lekceważy się naszą służbę, a zarzuca przemoc – typową dla “szlachty”, która nawet w rodzinach jest nieodpowiedzialna. Owszem, mamy w naszej społeczności i takich, ale są oni naszym problemem do rozwiązania, a nie dowodem na to że rodzina jest zła i trzeba ją przedefiniowywać (i to jeszcze dla równouprawnienia w niej odstępstw od morale) i poddawać władzy “polityków” co to nie wiedzą, że to oni mają służyć.

Jakże nam potrzeba powszechnego powrotu do tego ducha sarmackiego, do bycia sobą i u siebie, bycia wspólnotą ludzi dobrych i jeszcze wzrastających w dobru przez pokojową rywalizację w tym, kto lepszy, A WIĘC LEPIEJ SŁUŻĄCY INNYM.

Kończysz: “...dopomóż Boże i wytrwać daj...". I to właściwe hasło na tą sytuację, w której jesteśmy, bo nie wszyscy w Polsce są z Sarmatów, a więc mają ducha obcego, a i ci co są Sarmatami pozostają w znacznej części biernymi na “rządy” “szlachty”, co dziś jest silniejsza, bo my nie jesteśmy zorganizowani.

Trzeba się zorganizować, bo mur już tuż tuż za naszymi plecami - a wtedy przyjdzie czas na 

“... wytrwać daj Boże i dopomóż...”.

Pozdrawiam

miarka