Co wy wiecie? Ciecie!

Zrobieni w konia pod rządami Platformy już sam nie wiem po raz, który z rzędu górnicy, którym zaglądnęło w oczy widmo przymierania głodem wybierają się do Warszawy w dniu, w którym pani Premier Kopacz ma wygłosić swoje exposé.  

Więc rozszczekały się awansem media prorządowe, że się węglokopom poprzewracało w głowach, że ich rozpieściła komuna, że nie rozumieją gospodarki rynkowej, że się domagają więcej niż im się należy…, i tak dalej. A wiedzący zawsze lepiej liberałowie w wywiadach telewizyjnych i prasowych nie przebierając w słowach psioczą na zbuntowaną „hołotę” ze Śląska ile wlezie. 
 
Więc teraz powiem, czym jest praca górnika tym wszystkim przepraszam za wyrażenie dupkom, którzy o pracy dołowej bladego pojęcia nie mają, gdyż w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach przypadków nigdy nie byli w kopalni, a także frajerom, którzy się na te bajery nabierają.   

Co mi daje prawo do tego, żeby się tak ostro wypowiadać? Już mówię.

W roku 1962, jako student pierwszego roku Wydziału Geologiczno Poszukiwawczego Akademii Górniczo Hutniczej w Krakowie zostałem wysłany na sześciomiesięczną praktykę robotniczą w Kopalni „Ludwik Concordia” w Biskupicach, w Górnośląskim Zagłębiu Węglowym.

Nie byłem mięczakiem, bo dziesięć lat wcześniej ubecja wykończyła mi Ojca i musiałem sobie w życiu sam radzić.

Nigdy jednak nie zapomnę szoku, jakiego doznałem, gdy w pierwszym dniu praktyki musiałem się zwlec z łóżka kwadrans po czwartej, bo szychta rozpoczynała się o szóstej, a dojazd z hotelu robotniczego do kopalni zabierał prawie godzinę. Zima była sroga (minus 32) i w egipskich ciemnościach musiałem się przedzierać przez nieodśnieżone ulice nim dotarłem do autobusu, który mnie zawiózł „na kopalnię”.  

W górniczej szatni, niewyspany i na wskroś przemarznięty musiałem się wcisnąć w zdjęte z haka niewyschnięte robocze łachmany, w lampowni dostałem aparat tlenowy, kask z lampką, akumulator i maskę gazową, po czym zaprowadzono nas pod szyb i w metalowej klatce zwieziono na głębokość kilkuset metrów pod ziemię.

Po wyjściu z windy uderzyła mnie stęchła duchota, oszałamiający huk pracujących maszyn i zgrzytliwy szczękot przetaczanych wózków z węglem. Opiekujący się studentami sztygar prowadził nas chyba z godzinę chodnikami przypominającymi krecie nory, a mnie się zdawało, że to jakieś piekło, które mi się tylko przyśniło.  

Lecz to był dopiero początek, gdyż do przodka musieliśmy się doczołgać w błotnistej mazi przeciskając się pod podpartym drewnianymi stemplami skalnym stropem, a z każdym metrem było coraz trudniej oddychać, bo wentylacja tam nie dochodziła. Zbierało mi się na mdłości, robiło mi się ciemno w oczach, bolały mnie wszystkie kości, a krzyż dosłownie pękał. I dopiero wtedy zobaczyłem prawdziwe piekło, gdyż na przodku, w tumanach węglowego pyłu jakieś wychudłe, czarne zjawy łypiące przekrwionymi białkami rąbały kilofami węgiel, który inne zjawy sercowymi łopatami ładowały na przeraźliwie zgrzytający przenośnik taśmowy.

Harowałem w tym piekle przez kilka tygodni od świtu do zmroku. Ale ta katorżnicza praca była wtedy godnie nagradzana, a studenci dostawali  górniczą stawkę i pamiętam, że za pierwszą wypłatę kupiłem mamie jej wymarzoną pralkę „Frania” z wyżymaczką, zaś sobie obstalowałem u krawca pierwszy w życiu garnitur.  

Aż nadszedł dzień, kiedy kazano mi zejść w dół kilkuset metrowej pochylni o stromiźnie zakopiańskiej Krokwi i przynieść kawałek łańcucha. Jak już byłem prawie u końca drogi usłyszałem za sobą przeraźliwe krzyki: Jezu! Uciekaj! Uciekaj!!!, a po chwili dobiegł mnie świst przypominający odgłos startującego odrzutowca. Jak się okazało w górnej części pochylni montowano bęben (około 300 kg) od kombajnu ścianowego, który im się wymsknął i zaczął mnie gonić sunąc w dół po metalowych rynnach, jak armatni pocisk. 

I raptem zdałem sobie sprawę, że śmierć zaglądnęła mi w oczy. Bowiem nie było gdzie się schować, gdyż pochylnia miała szerokość dwóch i wysokość półtora metra. Za plecami słyszałem coraz głośniejszy huk sunącego w dół bębna, który ścinał po drodze stemple jak zapałki. Zacząłem więc w panice uciekać na łeb na szyję w dół pochylni, ale noga utknęła mi w jakimś metalowym złomie. Wtedy bez namysłu postanowiłem wyszarpać uwięzioną nogę. Dziś już wiem, że w obliczu śmierci człowiek jest zdolny do wszystkiego. Usiłując wyrwać nogę ze śmiertelnego potrzasku czułem jak metalowe pręty rozdzierają mi skórę i zrywają ścięgna stawu kostkowego. Pamiętam tylko, że, jak mi się udało wyrwać z tych koszmarnych wnyków przebiegłem jeszcze kilka metrów po omacku, bo lampę rozbiłem wcześniej o skalny strop. 
 
Upadłem i ku mojemu zdziwieniu zapanowała głucha cisza, aż kilku minutach z góry pochylni dobiegł mnie głos przerażonego sztygara, który wrzeszczał, cytuję z pamięci: „Rany Boskie! Święta Barbaro! Jo tam nie pójda! Jo tam nie pójda! Chopy! Weźcie łopata! Idźcie na dół i zbierzcie tego bajtla!

Po dłuższej chwili jakiś młody górnik odważył wreszcie się zejść, by zobaczyć, co ze mnie zostało.  

Żyjesz?- spytał wyraźnie zdziwiony, że nie jestem rozmazany na ścianie. Kiwnąłem potakująco głową. Wtedy dopytał: „a co ci jest?”. A ja zdołałem tylko z siebie wykrztusić: „Zobacz czy mam lewą nogę!” – gdyż byłem święcie przekonany, że w panice urwałem sobie stopę. A on przyświecił górniczą lampą i odpowiedział chłodno: „Mosz, ino pieruńsko poszarpaną”.

Jak się okazało po wyrwaniu się z potrzasku odruchowo zbiegłem kilka metrów poniżej sterty łańcuchów, która zatrzymała rozpędzony bęben.  

Sztygar mnie ubłagał, żeby nie bić w szybie sygnału alarmowego, bo ma czwórkę dzieci i wyleją go z roboty. Kompletnie zszokowany przystałem na jego prośbę. Chłopaki owinęli mi zmasakrowaną stopę jakimiś pakułami, wsadzili zakrwawiony kikut do zabłoconego gumiaka i zanieśli mnie na plecach pod szyb. Ponieważ nie nadano sygnału alarmowego, a na drugą klatkę kopalnianej windy coś ładowano, siedziałem w kompletnych ciemnościach prawie godzinę i okropnie się wykrwawiłem.  

Na górze załatwiono po cichu karetkę. Jednak żaden szpital na Śląsku nie chciał mnie przyjąć w takim stanie. Na szczęście zaalarmowana przez moich kolegów uczelnia przysłała samochód i przetransportowano mnie do Krakowa, gdzie na pogotowiu wspaniały chirurg, jak pamiętam o nazwisku Krężel, przez kilka godzin cerował mi zmasakrowany staw kostkowy na tyle fachowo, że po kilku miesiącach mogłem już chodzić.

Dlaczego o tym opowiadam?

Żeby podlizujący się świeżo upieczonej pani Premier dobrani z partyjnego klucza dęci ministrowie, wyżarci prezesi spółek pośredniczących w handlu polskim węglem, przemądrzali eksperci z tytułami profesora, którzy nie tylko kopalni, ale prawdziwego górnika nigdy z bliska nie widzieli, a także wychowani na Gazecie Wyborczej pożal się Boże dziennikarze mainstreamowi przestali wreszcie fanzolić, że górnicy to banda zadymiarzy.

Krzysztof Pasierbiewicz
(nauczyciel akademicki)

Post Scriptum
Przed chwilą w TVN24 pożal się Boże profesor, niejaki Ireneusz Krzemiński ośmielił się publicznie powiedzieć, że górnicy teraz właśnie protestują głównie dlatego, że postanowili wykorzystać moment zmiany premiera.
Otóż uważam, że za takie wypowiedzi podobni panu Krzemińskiemu nieodpowiedzialni i bezkarni  dyletanci z tytułami profesora powinni być przez górników wywożeni na taczkach poza mury uczelni, gdzie tylko powietrze psują. A uczelniane senaty powinny w stosunku do takich niezweryfikowanych post-komuszych renegatów wyciągać stosowne konsekwencje.
Mam też nadzieję, że górnicy w rozmowach z przedstawicielami rządu pani premier Kopacz nie dadzą się zrobić w trąbę, takim właśnie "negocjatorom" jak wspomniany "socjolog".  

Czytaj również:
Barburkowa refleksja starego wiarusa akademickiego
]]>http://salonowcy.salon24.pl/552770,barborkowa-refleksja-starego-wiarusa-...]]>