Chrześcijaństwo, marksizm, liberalizm – antykultura

Co łączy wszystkie te kierunki, religijne, ideologiczne, filozoficzne, które wzajemnie się zwalczały i zwalczają, ale których istota wrogości jest bardziej pozorna niż naturalna i w rzeczywistości więcej je ze sobą łączy niż dzieli?

Stosunek do narodu i państwa

Można zestawić te kierunki w przeciwstawne sobie pary:

chrześcijaństwo – marksizm, chrześcijaństwo – liberalizm, marksizm – liberalizm.

W takich parach występowały i występują w życiu społeczno-politycznym narodów i państw. Innych par nie zestawimy, ponieważ społeczeństwa Zachodu, czy szerzej, białej rasy, w zasadzie nie posiadają do wyboru alternatywnych kierunków religijnych, ideologicznych, filozoficznych.

Identyfikujący się z jednym z tych kierunków stają się przeciwnikiem drugiego. Jednak paradoks takiego wyboru i przyjmowanie w związku z tym określonych postaw społeczno-politycznych, polega na tym, że za każdym razem stosunek do własnego narodu i państwa nie ulega zmianie. Pozostaje, jeśli nie obojętny, to wrogi, czego zdecydowana większość z nas nawet sobie nie uświadamia lub została zindoktrynowana w takim stopniu, że własny naród i państwo nie przedstawiają dlań najistotniejszych wartości.

Mamy zatem, pierwszą wspólną cechę chrześcijaństwa, marksizmu i liberalizmu: negacja narodu i państwa, czyli zwalczanie nacjonalizmów.

Marksizm zakładał społeczeństwo bezklasowe i bezpaństwowe. Socjalizm miał być ruchem internacjonalistycznym. II Międzynarodówka uznała nacjonalizm za bezpowrotną przeszłość. Karol Kautsky (Żyd, marksista, redagował czasopismo „Die Neue Zeit” – organ teoretyczny II Międzynarodówki) marzył o przyszłości, w której nie będzie narodów i wszyscy będą mówić jednym językiem.

Do takiego ideału zmierza również liberalizm ze swoim procesem żydowskiego kapitalizmu (powszechna żydowska własność systemu bankowego Zachodu) i globalizacji. Swego rodzaju urzeczywistnieniem tego ideału miała być Unia Europejska. Filozoficzną podbudowę internacjonalistycznego liberalizmu stanowi świecki personalizm (jego wcześniejszym odpowiednikiem jest personalizm katolicki) stawiający na piedestale jednostkę z jej egoizmem ponad narodem i państwem.

Jednak najbliższe temu ideałowi było Święte Imperium Rzymskie, czyli Kościół podbijający narody i państwa Europy, w których powszechnym językiem nauczania, polityki i religii stała się łacina. Władza w podbitych państwach pochodziła, jeśli nie z nadania Rzymu, to władca musiał posiadać kontrasygnatę Kościoła. (Podobne zasady funkcjonują w UE – rządy krajowe muszą mieć aprobatę nieobieralnych władz UE.)

W walce z nacjonalizmem Kościół bratał się ze wszystkimi siłami, nawet z tak przezeń oficjalnie nie lubianą żydo-masonerią i z nazistami. (Zawarcie konkordatu przez IIIRzeszę z Watykanem skutkowało wysłaniem do obozów koncentracyjnych niemieckich narodowców z tzw. Ruchu Ludendorffa.) Nauczana religia chrześcijańska ma być uniwersalistyczna i ponadnarodowa. A więc chrześcijaństwo z swej zasady jest antynarodowe. Nie może przecież być jednocześnie propaństwowe, pronarodowe i ponadnarodowe, tak jak nie można być jednocześnie wysokim i niskim.

Antykultura – „wspakultura”

Chrześcijaństwo, marksizm, liberalizm to kierunki totalne, czyli takie, które obejmują wszystkie aspekty życia narodów i państw, a zatem jako takie stanowią siłę kulturotwórczą. Ponieważ jednak stają w opozycji do narodu i państwa, a więc w opozycji do naturalnych i suwerennych praw ich rozwoju, siła kulturotwórcza chrześcijaństwa, marksizmu, liberalizmu jest w istocie antykulturą, której wielce negatywnym czynnikiem jest personalistyczny egoizm preferowany zwłaszcza przez chrześcijaństwo i liberalizm.

Zdecydowanie lepiej istotę treści procesów degeneracji człowieka, państwa – kultury, oddaje termin użyty przez Jana Stachniuka „wspakultura”, czyli działanie nie tylko przeciw, ale w odwrotnym kierunku. („Wspakultura” –  ]]>http://toporzel.republika.pl/teksty/wspakul.html]]>)

W historię wspakultury Kościół wpisał się szczególnie zbrodniczo i mocno. Płonące stosy średniowiecza eliminowały wszelką niezależną myśl. Zniszczono dorobek kultury, w tym także naukowy wcześniejszych cywilizacji. Zahamowano rozwój nauki – straciliśmy bezpowrotnie 500 lat w historii ludów Europy.

Szczególnie szkodliwą rolę dla trwania i rozwoju narodu pełni lansowana przez chrześcijaństwo „wszechmiłość” – nakaz miłości bliźniego jest doprowadzony do absurdu: „miłuj nieprzyjaciół swoich”. Nakaz ten umożliwia przenikanie do narodu elementów nie tylko etnicznie i kulturowo obcych, ale i wrogich. To mentalne osłabienie narodu, błędnie określane tolerancyjnością, uniemożliwia mu obronę własnej tożsamości, a końcu trwanie i rozwój, ułatwia natomiast narzucanie narodowi zbrodniczych totalizmów, marksizmu, a teraz liberalizmu.

Z kolei marksizm i liberalizm identycznie traktowały kwestie obyczaju i prawa do życia (m.in. aborcja). W tym zakresie proces degeneracji kultury przebiegał, a w przypadku liberalizmu przebiega nadal, z podobną intensywnością. Mamy ogromne załamanie demograficzne, które jest programowym założeniem liberalizmu.

Pod względem hamowania rozwoju kultury narodów liberalizm i chrześcijaństwo są sobie szczególnie bliskie. Negatywną rolę odgrywa tutaj katolicyzm: niemal wszystkie kraje katolickie charakteryzują się niższym stopniem rozwoju i zamożności w porównaniu do krajów niekatolickich.

Kierunek rozprzestrzeniania

Chrześcijaństwo po zalegalizowaniu edyktem mediolańskim w IV w.n.e. swój podbój Europy rozpoczęło od zachodu zmierzając na wschód. Nie był to podbój pokojowy. Nową wiarę i podporządkowanie polityczne Rzymowi szerzono mieczem, mordując często całe grupy etniczne, np. Prusów.

Podobnie brutalnie przebiegała instalacja marksizmu. Co prawda nie podbijał on państw Europy w marszu z zachodu na wschód, ale został wyeksportowany drogą morską z USA do Rosji.

Z zachodu na wschód kroczył liberalizm, który wdarł się także do Rosji, jednak został z niej wypchnięty i odrzucony na linię rzeki Bug, choć usiłuje wedrzeć się ponownie przez Ukrainę. Pochód liberalizmu także jest brutalny.

Pochodzenie chrześcijaństwa, marksizmu, liberalizmu

Wszystkie te kierunki wykazują tę samą żydowską proweniencję, czego dowody są powszechnie i łatwo dostępne i każdy może znaleźć odpowiednie źródło dokumentujące ten fakt. A samo chrześcijaństwo, niczego w tym względzie nie ukrywając, używa przedrostka „judeo-” oraz zamiennie „żydo-”, a mimo to wielu zindoktrynowanych tą wspakulturą nie jest w stanie uwierzyć temu co widzi i słyszy.

Tylko upowszechnienie w świadomości narodów oraz zrozumienie konieczności odrzucenia wszystkich tych antykultur – wspakultur – cywilizacyjnych pasożytów degenerujących dogłębnie tkankę społeczeństw i państw,  umożliwi narodom Europy powrót na drogę suwerennego rozwoju.

Dariusz Kosiur