POLSKIE PAŃSTWO U KLAMKI...

jak człowiek który stracił wzrok i z białą laską

Polska bezradnie błądzi po bezdrożach świata

i choć kołacze głośno przy wejściu do Sejmu

to rzeczywistość dalej niczym mocna krata

jeszcze daleko do Wielkiej Niepodległej Polski

jeszcze grają wokoło dziejów Polska kartą

jeszcze można Polaka wciąż wyrzucić na bruk

i obietnicom jak dawniej wciąż ufać nie warto

bo tylu skrzywdzonych czeka na sprawiedliwość

a prawo jak czuły pocałunek Judasza

jest surowe nie dla tych co nas krzyżowali

a katom nie karę a niewinność ogłasza

bo to symboliczne te czterdzieści tysięcy

wśród chichotu Ratusza bezsilności prawa

wyrzuconych bezlitośnie na bruk pogardy

co przy dźwięku mamony trwa niczym zabawa

polskie państwo u klamki Sejmu i Pałacu

patrzy na cień menory rozchwiany na ścianie

po jego grzbiecie włażą na konia historii

ci co mają do spełnienia podstępne zadanie

choroba nienawiści głupoty i zdrady

pustoszy nasze serca nadzieje i wiarę

i nikt nas nie ocali gdy nie zrozumiemy

że wolność nigdy nie jest naszych wrogów darem

niech Prawda jak kolejny policzek nas boli

póki w nas gniewny Polak z kolan nie powstanie

by zrozumiał każdy kto chce być jej synem

że Polska dla każdego najwyższym zadaniem