OJCZYZNA JUŻ NIKOGO JAK CIEBIE NIE BOLI!

„Idźcie swoją drogą, służąc jedynie Polsce,

miłując tylko Polskę i nienawidząc tych,

                                 co służą innym.”

                                                   Józef Piłsudski

a cień Pana potrzebny długi i wyraźny

Panie Marszałku! ponad polskim krajem

coraz trudniej o miłość do naszej swobody

za dużo nieprawości zdrada dziś rozdaje

głupoty coraz więcej paskudztwa i zdrady

po długiej demoralizacji wojny i niewoli

mamy dzisiaj totalitarną miłość do mamony

Ojczyzna już nikogo jak Ciebie nie boli!

zorzy nikt nie dostrzega rano ni wieczorem

brak odwagi myśli o naszej wolności

nie ma nad nami bata surowych przykazań

szuje dziś wyznaczają granice prawości

brud i bezczelność łajdackiej przewagi

rozmnożyły się licznie w imię demokracji

w rodzinnym błotku czekając na moment

szukają argumentów dla zdradzieckich racji

Panie Marszałku! patrzymy na zorze

co rankiem i wieczorem mamią nas złudami

prawda świateł i cieni co wstają i gasną

zza dni co się kiedyś paliły wielkimi datami

gdy na wschodzie daleko nasi Pradziadowie

nieśli sztandar nadziei haftowany krwią

szli za Napoleonem przez Litwę na Moskwę

rozpaczliwie ufając ojczyźnianym snom

czas pisał gorzkie daty narodowych powstań

1830…

                                                          i…63

gdy czarny ptak dwugłowy krwawymi szponami

szarpał naszą Ojczyznę przez rozpacz i łzy

niełatwy los Legionów – zwycięstwo Golgoty

kolejnej wiary w krwawy sens powstania

gdy z pochodnią wolności z Krakowa do Kielc

odwalaliście znad grobu kamień zmartwychwstania!

Panie Marszałku! ciągle się szarpiemy

wciąż nie ma w nas odwagi myśli oraz pracy

ciągle w nas ta choroba złamanego karku

brak dumy i honoru i zamysł łajdaczy!

ludzie bez wczoraj i ludzie bez jutra

gdy wstyd trzeba przykryć kłamstwem upodlenia

jak dawniej rozłajdaczone pyski hardo noszą

bo nie szlachetny metal dzwoni na miejscu sumienia!

jak dawniej agentury grają polską kartą

kliki i kliczki zżerają nas jak brudna rdza

jedynie Matka – !Polska! w osikach i brzozach

roztrzęsiona na grobach w rozpaczy i łzach

wychodzą cicho z mroku milczącą procesją

wieją chmur chorągwiami przez świat zapomniany

i nic nie mówią tylko gniewnie milczą

za nimi białe brzozy… Syberie! …i rany!

w kurzu codzienności drogami do nieba

do Ciebie Panie! wśród niebieskich zboczy

idą poranieni wśród bólu i płaczu

z wiatrem losu co wieje nieprzerwanie w oczy…

oto kolejna stacja…łańcuchy i kule

powrozy… gęste kraty…skrwawione kamienie

korony uplecione z kolczastego drutu

i dymem po niebie pisane nieludzkie milczenie

kajdany już nie dzwonią zżarte rdzą i łzami

nasze serca jak tablice wygładzane czasem

gdzie zamiast złotych liter wykutych przeszłością

pamięć zarasta trawą…milczeniem…i lasem…

ten węzeł  zawiązany przez chciwość i zdradę

Ojczyzna zapomniana Matka naszej doli

Ona do nas powróci śmiertelną tęsknotą

jak cierń co nieprzerwanie przy oddechu boli…

możemy się okłamywać że nic się nie stało

że to czas…że to proces…że takie są prawa…

Ona się jednak o nas upomni po latach

w naszych dzieciach i wnukach… wspomnieniach i sprawach!