"OJCZE NASZ..." W MIEJSCU WINY ŚCISKA MNIE ZA GARDŁO...

zadrżałem z niepokoju gdy wczoraj w pałacu

Pan  Prezydent zapalił świece chanukowe

łatwo przez nieuwagę spowodować pożar

oraz  stracić wśród pożaru i serce i głowę

nad Morzem Martwym ciepło i pogodnie

a u nas szara jesień oraz chłód od wschodu

grudzień wraca pamięcią w zapalonych zniczach

oraz  rozmowach nocnych o losach Narodu

niczym maszty odarte z żagli i nadziei

pod „Wujkiem” stoją  smutne krzyże i kominy

wiatr historii przynosi tylko chłód i biedę

poczucie bezradności rozpaczy i winy…

nie starczyło mi życia aby cię zrozumieć

Polsko! Ojczyzno moja! w pokrwawionych datach

znowu będziemy włóczyć gniewnie transparenty

oraz wieszać nadzieję na murach i kratach

które Słowo mam dzisiaj zostawić na straży

by było jak testament - drogowskaz sumienia

teraz wiem że za wiele we mnie było serca

a za mało rozumu oraz doświadczenia

13 grudnia w długich bandażach pamięci

i z czarnymi plamami dawno zakrzepłej krwi

ofiary i mordercy ciężko przywaleni

historią tamtych dramatycznych nocy i dni

a zapalone świece nie budzą radości

cienie na ścianach ciągle niepokojem chwieją

komu radość przy chanukowych świecach dzisiaj?

komu gorzka zaduma nad Polska nadzieją?

więc drżącymi rękami znów zapalam znicze

Polska w kwiatach i wieńcach przyklęka na grobie

„Ojcze nasz…” w miejscu winy ściska mnie z gardło…

tak jak zawsze w nawrocie tej polskiej choroby…