MATKO! TO JA...

Matko ! to ja niepokorny  polski poeta

przychodzę do Ciebie na kolanach pacierza

pod Jasną Górę nadziei z garścią polskich słów

by potwierdzić śluby świętego przymierza

zadeptywany niecierpliwością  pielgrzymów

którzy jak morze otaczają szumem twe mury

znów szczuty krzykliwie przez służby porządkowe

z ciasnym kneblem niesprawiedliwej cenzury

to ja Matko! polski poeta z kamieniem milczenia

z chorągwią wiary na opuchniętych kolanach

żebrzę o Polskę która zaczadzona i poszarpana

wykrwawia się śmiertelnie w niezgojonych ranach

przychodzę by ocalić naszą zranioną dumę

Honor i Godność… prawo do wolnej Ojczyzny

Prawdę rozwłóczoną przez psy publikatorów

między grobami zadeptywanej ojcowizny

ja Matko ! z krzyżami Sybiru i Wołynia

wpatrzony w zamgloną historyczną dal

dzisiaj z krzyżami  Katynia Wilna i Smoleńska

czuwam…przynosząc do Ciebie gorzki polski żal

tylko biało-czerwona na wieży Jasnej Góry

z dumą opowiada o polskiej wolności

zapisanej w rzeźbionych kamieniach historii

i w okruchach Nadziei Wiary i Miłości

nie obroniliśmy domu przed złodziejami

przed czerwoną zarazą i brzękiem mamony

w karczemnym gwarze Matko u Twoich świętych stóp

znów coraz groźniejsze gromadzą się demony

ten co zdradził Polskę w bluźnierczym zapale

znów mocuje się z Krzyżem raniąc bok Kościoła

pasterze w dziurawej łodzi co zwie się Polska

obejmują bezradnie pochylone czoła

nie odpuszczone winy nasze jak choroba

jak nowotwór co zżera w nas resztki nadziei

przebrana w darowane szmaty demokracji

cuchnie rzecz pospolita kłamców i złodziei

a ja polski poeta z różańcem tajemnic

z nie zgojonymi wciąż polskimi ranami

wołam w codziennym Apelu…Królowo Polski!

Matko Polskiego Losu! Zlituj się nad nami !