Brexit - inne spojrzenie.

Tales z Miletu był inteligentnym kupcem, umiał zadbać o swoje sprawy więc nie cierpiał biedy. Bywał jednak roztargniony, podobno kiedyś wpadł do studni, bo zapatrzył się na niebo. Twierdzenie o przyprostokątnych i przeciwprostokątnej nie jest jego, ale to on pierwszy znalazł matematyczne dowody na jego prawdziwość. Nierozstrzygniętym pytaniem zostanie, jak te informacje ze sfery teoretycznych możliwości znalazły się na fizycznej płaszczyźnie, tabliczce albo zwoju papirusu. Ale to kwestia na zupełnie inne rozważania. Istotny jest dla nas fakt, że jednym z dokładnie udowodnionych twierdzeń jest to, że suma wszystkich kątów w trójkącie wynosi 180 stopni. Nie istnieją trójkąty o innej sumie kątów..

Współczesny świat jest bardzo dobrze opisany, poznany i skomunikowany. W większości krajów działa sprawna administracja, pełni funkcje zarządzające i z tego tytułu posiada dostęp do zasobów. Kluczową funkcją administracji jest podejmowanie decyzji, a kryterium ich podejmowania jest racjonalność. Ta racjonalność wymaga między innymi żeby rzeczy były uporządkowane.

Ogólnie wiadomo że po powierzchni wyłożonej płytkami ceramicznymi chodzi się wygodniej niż po ziemi, trawie, skałach czy bagnach i trzęsawiskach. Gdyby więc administracja posiadała nieograniczone możliwości, mogłaby podjąć decyzję o wyłożeniu płytkami pewnego obszaru dla wygody jego mieszkańców i zapewnienia bezpieczeństwa.

Zakładamy że EU rozrosła się na tyle, że obejmuje ćwierć półkuli północnej od bieguna do równika i od Południka 0 do 90. Urzędnicy unijni podejmują decyzję o wyłożeniu tego obszaru płytkami ceramicznymi o wymiarach 30 na 30 zgodnymi z regulacjami dotyczącymi układania płytek.

Trzej geodeci unijni udają się w trzy miejsca, tam gdzie granice Unii tworzą kąt. Wszyscy trzej przeprowadzają dokładne pomiary i okazuje się, że granice unii są do siebie prostopadłe dokładnie pod kątem 90 stopni. Po zniwelowaniu terenu, zasypaniu zbiorników wodnych można ułożyć płytki.

Po podpisaniu i opieczętowaniu stosownych dokumentów trzy ekipy rozpoczynają pracę. Ponieważ teren jest rozległy trwa ona kilkadziesiąt lat. Wszyscy co jakiś czas otrzymują premie i inne nagrody.

W miarę zbliżania się do końca zaczyna pojawiać się problem. Rzędy płytek, które na początku były do siebie prostopadłe, zaczynają się zakrzywiać. Zostają powołane trzy komisje, wykonują pomiary i szukają środków zaradczych. Postanawiają ostatnie kilkadziesiąt płytek układać pod minimalnie skręconym kątem. Ten sposób okazuje się skuteczny, ale po pewnym czasie kąt zakrzywienia płytki wzrasta, fugi stają się w widoczny sposób nierówne. Kolejne zbierające się komisje zatwierdzają coraz większe zakrzywienia pojedynczych płytek, do fabryk płyną zamówienia na specjalne płytki, o dwóch bokach nieco krótszych. Fabryki zamiast płytek kwadratowych produkują płytki o kształtach coraz bardziej zbliżonych do trójkątów. W końcu na samym środku urzędnicy postanawiają ułożyć mozaikę, do tego zdania wyznaczeni zostają najpopularniejsi artyści. Projekt zostaje rozliczony, premie przyznane. Kiedy jakaś gazeta usiłuje stawiać pytania dlaczego nie położono na całej powierzchni takich samych płytek, zostaje oskarżona o rasizm, antysemityzm i faszyzm. Kontrole sprawdzają czy farba której używają w drukarni nie zawiera ołowiu, okazuje się że zawiera.

Pewien kraj tworzący Unię przeprowadza referendum, obywatele nie chcą mieć nic wspólnego z projektem układania płytek. Występują z Unii, zbijają płytki, odkopują zbiorniki wodne, usypują na nowo góry.

Urzędnicy są zdumieni, nie rozumieją o co tym dziwakom może chodzić.

Do napisania tego tekstu skłoniła mnie dyskusja z dwoma urzędnikami średniego szczebla. Rozmawialiśmy o kształcie rzeczywistości, oni odsyłali mnie do dokumentów.