O Ewie Kopacz

Pewien (podobno były) komunista powiedział że "prawdziwego mężczyznę poznać można nie po tym jak zaczyna, ale jak kończy". Znacznie później okazało się że istnieje druga wersja tej myśli - "prawdziwy mężczyzna nie kończy nigdy". Co do pani premier Ewy Kopacz ta zasada najwyraźniej - zwłaszcza po dzisiejszym wystąpieniu w Sejmie - ta pierwsza nie stosuje się. Patrzyłem na nią jak na człowieka który poniósł właśnie ostateczną klęskę osobistą i zdał sobie sprawę że nic już nie będzie tak jak dawniej. Nigdy nie byłem jej fanem, a od czasu kłamstw związanych z katastrofą smoleńską wiem że nigdy nie mógłbym nim być.

Te parę słów poniżej jest wyłącznie produktem mojej wyobraźni. Naprawdę wyłącznie. Choć bywa, że rzeczywistość potrafi przerosnąć wyobraźnię.
Ewa Kopacz była dotychczas człowiekiem sukcesu, zwłaszcza w aspekcie działalności w trzeciej z kolei partii w jakiej się znalazła - po ZSL i Unii Wolności. Nietrudno więc skojarzyć sobie jej rozżalenie emanujące chocby z sejmowego wystąpienia, w dniu, gdy zarówno jej utrata stanowiska państwowego jak i partyjnego stały się faktem. Dotychczas pięła się konsekwentnie po szczeblach kariery. Wykazała się rzadko spotykaną lojalnością wobec swego szefa i zwierzchnika - Donalda Tuska, między innymi kłamiąc na temat katastrofy smoleńskiej i wspierając w ten sposób jego zagrożoną pozycję. Jej wysiłki musiały być wysoko ocenione skoro doszła do stanowiska Marszałka Sejmu. Nie wzbudził jej podejrzeń fakt, że wszystkie osoby związane w jakikolwiek sposób z kłamstwami smoleńskimi "gdzieś" znikają, znajdując sobie jakieś dyskretne, ustronne miejsca nie będące w sferze podstawowego zainteresowania mediów codziennych. W końcu z osób "ważnych w sprawie" pozostała Ewa Kopacz i Donald Tusk. Po aferze podsłuchowej Tuskowi udało się w imponującym stylu zwiać do Europy pozostawiając jeszcze w kraju sugestię, że to nie ewakuacja przed ostateczną katastrofą tylko istotny awans w jego karierze. Ewa Kopacz została "premierą". Może wtedy wreszcie zauważyła do czego służyła dotychczas, i jeszcze ten ostatni  raz do czego posłuży? Może stąd jej stress dostrzegalny np. w dniu gdy wspólnie z Angelą Merkel stapała po czerwonym dywanie? Czy nie widziała że asymetryczna, jednostronna i bezwzględna lojalność wobec szefa nie zostanie tym razem odpowiednio wynagrodzona, a z chronologii wydarzeń wynika że Donald Tusk po prostu posłużył się ambitną koleżanką partyjną żeby w ostatniej chwili samemu po prostu zwiać?
Gdyby to co napisałem było prawdą, a ja byłbym Donaldem Tuskiem, bałbym się zemsty tej kobiety. Ale gdybym był nią, bałbym się, że w któryś piątek po południu wpadnę w depresję...