SITWY NIEMIECKIE - Cz.5 „DOKONANIA” MNIEJSZOŚCI NIEMIECKIEJ 1939-1945

Piąta część stanowi wskazanie o kluczowym znaczeniu udziału mniejszości niemieckiej jako folksdojczy z grupy I, w okupacji, rabunku  oraz eksterminacji Polaków dokonanych w Polsce na rzecz III Euro-Rzeszy.

Formalne przeniesienie folksdojczy  „polskiego”  Selbstschutzu w skład formacji Algemeine SS w okupowanej Polsce.

Mniejszość niemiecka zamieszkująca Polskę , nie tylko niemal w całości  stanęła na stanowisku otwartej zdrady Państwa Polskiego, podczas inwazji 1939 roku, ponadto w całości wykazali się  jako gorliwi jako bezpośredni eksterminatorzy i kaci podbitego narodu. Predestynująca ich znajomość terenu, języka polskiego, wraz dokonaniami  jako członków Selbstschutzu –wykonawców czystek etnicznych, przyczyniła się do ich zaangażowania przez III Rzeszę jako najbardziej kompetentnych kadr w etatowych strukturach  hitlerowskiego aparatu  okupowanej Polski. Stąd ci tzw.  folksdojcze I grupy , poza ochotnikami ,bynajmniej nie trafili do niemieckiej armii ani żaden front zewnętrzny, jak dotyczyło Niemców z przedwojennego Reichu,   ale nadal aż do stycznia 1945 r. kontynuowali rozpoczętą przez Hitlera 1 września 1939 r przeciw Polsce swoją własną zbrodniczą „kampanię wrześniową”

Stąd już oficjalnie 7 października 1939 roku  Reichsfhürer Himmler wydał tymczasowe wytyczne w sprawie reorganizacji Selbstschutzu (vorläufige Richtlinien für die Organisation des Selbstschutzes in Polen). Przewidywały one, że formacja ta, mimo zakończenia działań wojennych zostanie w całosci zachowana na obszarch okupowanej Polski ,będzie formalnie podlegać lokalnym dowódcom SS i Policji , a w jej skład będą wchodzić wszyscy zdolni do noszenia broni volksdeutsche I grupy[2] w wieku od 17 do 45 lat. Tym jednak rozkazem mający stanowić nowe kadry  policyjnego apratu okupacyjnego dotychczsowy  Selbstschutz został oficjalnie podporządkowany dowództwu SS i podzielony na trzy okręgi:

• Okręg I Południowy – siedziba we Wrocławiu
• Okręg II Centralny – siedziba w Poznaniu
• Okręg III Północny – siedziba w Gdańsku

Od 12 lipca 1940 r. podjęto  decyzję o transformacji Selbstschutzu tym samym przenosząc formalne jego członków do nowych struktur SS: Sonderdienst.  który współtworzyły  Sicherheitsdienst (SD, czyli Służba Bezpieczeństwa) Gestapo (niem. Geheime Staatspolizei), Sicherheitspolizei (SiPo, czyli Policja Bezpieczeństwa) Orpo (niem. Ordnungspolizei), oraz do  Żandarmerii  , które działające pod nadzorem delegowanych z Reichu niemieckich komendantów, tworzyły wiekszość aparatu policyjnego , na obszarach włączonych do Rzeszy oraz na terenie Generalnej Guberni w latach 1940–1944.  Używane były m.in. do planowanej eksterminacji ludności polskiej a następnie żydowskiej, akcji planowanych wysiedleń ludności, rabunku polskiego mienia państwowego i prywatnego: wywłaszczenia polskich dóbr ,rabunku dzieł i majętności rodów, organizacji łapanek ulicznych i transportów ludności do obozów koncentracyjnych, do pracy przymusowej w Niemczech,  ściągania obowiązkowych kontyngentów i pacyfikacji wsi, a także przeprowadzania bieżących w akcji eksterminacyjnych. Wreszcie członkowie byłej mniejszości niemieckiej kierowani byli zwalczania form ruchu oporu, i ścigania wszelkich struktur konspiracyjnych tworząc większość obsad wszystkich w tym także tych najbardziej słynnych siedzib kontrwywiadu SD: dom pod zegarem i zamek w Lublinie, „Palace” w Zakopanem, na Pomorskiej w Krakowie, czy  na Pawiaku i na al. Szucha w okupowanej stolicy.    Brały udział w akcjach represyjnych i eksterminacyjnych polskich miejscowości, gett żydowskich. „Polscy” folksdojcze - członkowie Sonderdienstu, jako jedyni znający język polski etatowi Niemcy-  stanowili zdecydowaną większość gestapowskich funkcjonariuszy średniego szczebla, szpicli i etatowych  tłumaczy, zarówno na obszarach wcielonych do Rzeszy jak i  także na obszarze tzw. Generalnej Guberni. Dotychczasowa mniejszość niemiecka  podlegająca niemieckim komendantom obejmowała bezpośredni nadzór na całością okupacji Polski od obsad personalnych we wszelkich grabiących zasoby Polski i wysyłających ludzi na roboty do Niemiec Amt-ów począwszy ,do eksterminacji i utrwalania niemieckiej  okupacji Polski, w tym: ludobójstwa  na Polakach  i organizacji transportów ludności  do niemieckich obozów koncentracyjnych. Jako etatowi hitlerowscy w charakterze głównych pomagierów okupantów, 200 tys. polskich  przedwojennych obywateli polskich niemieckiego pochodzenia stanowiło ilościowo większość funkcjonariuszy aparatu okupacyjnego   w Polsce,!  Wystarczali liczebnie do nadzoru ogółu okupacji,  przynajmniej do momentu zmobilizowania  w 1943 r pierwszych  partyzanckich oddziałów leśnych AK i NSZ. Od roku 1943 złożone z owych folksdojczy  jednostki jedynie wspierały antypartyzanckie  działania skierowanych na obszary okupowanej Polski regularnych  oddziałów  Whermachtu i Waffen -SS.  Jednak  rzadziej walcząc bezpośrednio w przeciwpartyzanckich działaniach bojowych , głównie zaś pacyfikując polską ludność cywilną  na obszarze antypartyzanckich  operacji,  jak np. na Lubelszczyźnie pacyfikując a  na Zamojszczyźnie wysiedlając i eksterminując ludność  polskich wsi i osiedli. Zaś  ukoronowaniem uprawianej przez nich niemieckiej praworządności   stała się eksterminacja ludności cywilnej powstańczej Warszawy w sierpniu i wrześniu 1944 roku .[3] Poza przemysłowym ludobójstwem organizowanym przez Berlin w obozach koncentracyjnych, znane  nam formy niemieckich,  idących  w miliony zbrodni ludobójstwa  dokonane w okupowanej przez Niemcy części   Polski, to w zdecydowanej większości sprawstwo lub współsprawstwo owych folksdojczy I grupy -czyli ogółu 200 tys. mężczyzn w wieku poborowym,  jacy posiadali  polskie obywatelstwo w okresie międzywojnia ! Bez kolaboracji tychże kreatur. jakimi byli posiłkujący się niebieskimi asweisami  folksdojcze grupy I szej, niemiecki okupant, który notabene potrzebował polskiej siły niewolniczej, nie tylko sam nie byłby zainteresowany w aż takiej eskalacji wymuszającej reakcję odwetową wobec  ludobójczej polityki.  jaka została w znacznym stooniu zainicjowana od 1939 przez tychże folksdojczy, jak również,  bez udziału tychże, nie byłby w stanie wymordować nawet połowy polskiej ludności którą de facto eksterminowano.  Szczególnie bez kolaboracji niemieckich tubylców spowodować aż tak tragicznych blisko 75 procentowych strat biologicznych spośród polskich kadr państwowych i społecznych, jakie zostały poniesione przez Naród Polski od września 1939 do stycznia 1945 roku. 

Gdzie się podzieli polskojęzyczni selbschutze/ gestapowcy i ich rodziny od 1945 r ?

Na pewno „polscy” folksdojcze do Niemiec się nie wyewakuowali w 1945 roku  – tak samo  jak nie powrócili po 1990 do Związku Sowieckiego przybyli stamtąd dwa pokolenia wcześniej „polscy” komuniści! Folksdojcze ci  w większości też nie polegli w obronie swej wymarzonej  1000-letniej Rzeszy, bo podjęcie otwartej walki z regularnymi oddziałami przeciwnika przerastało ich policyjno-sadystyczne predyspozycje. Jako jeńcy, z kolei  nie mogli się poddać żadnej armii, bo po złapaniu w ss-owskim uniformie czekało każdego z nich tylko rozstrzelanie w trybie doraźnym i to na każdym froncie.

Stąd jedyne możliwe wyjaśnienie tej kwestii-gdzie się podzieli- jest takie, że po rozpoczęciu błyskawicznych postępów sowieckiej Ofensywy Styczniowej 1945 roku , w zdecydowanej większości zrobili to, co było jedyną największą szansą ich przeżycia. Jako ludność o pochodzeniu miejscowym i znająca miejscowe warunki na obszarach, które drogą wymiany ludności były wcielone do Niemiec,  - jako wykonawcy tego ,znając język polski,  w warunkach chaotycznego odwrotu sił niemieckich z linii  Wisły do linii Odry, w najbardziej  dla siebie przyjaznych warunkach otoczenia, po prostu  dezerterowali masowo zmieniając uniformy trupich główek na cywilne łachy i podając  się czerwonoarmistom i enkawudzistom za Polaków wywiezionych na roboty do Niemiec . W ten sposób większość z nich podszywając  się zwykle wraz z rodzinami ponownie pod polskie obywatelstwo przeżyła „wyzwolenie” , i tym sposobem przez  kolejne trzy pokolenia może uprawiać antypolską działalność w Polsce, odtąd podszywając się za etnicznych „Polaków”. Znacznie mniej liczni spośród nich ,ci najbardziej znani z kierownictwa zbrodni hiper-zbrodniarze jak wspomniany imiennie w cz. 4-tej, Rudolf Weisner, skorzystali z ustaleń poczdamskich wskazujących na przesiedlenie niemieckiej etnicznie ludności z ziem byłej Rzeszy przyznanych Polsce i byłych obszarów wcielonych w jej skład w 1939 roku . Ratując własne głowy, przez nikogo nie nękani, nie ścigani, bezkarnie wyjechali z PRL do alianckiej strefy okupacyjnej Niemiec w drugiej połowie lat czterdziestych gdzie całe dziesięciolecia  po wojnie uprawiali bezkarnie antypolską politykę  jako tzw. „wypędzeni”. O ile żaden z tych wywodzących się z  800 tyś „polskich” folksdojczy kategorii I-szej,  nie został zidentyfikowany jako winny ludobójstwa na Żydach , mający większość z tych siepaczy  na własnym terenie sowiecki reżim Polski Ludowej , jak i jego aparat do ścigania zbrodni hitlerowskich, żadnego z tych essesowców nigdy nie ścigał i nie skazał. Mając praktycznie wszystkich sprawców, grabieży, represji, ludobójstwa   na ludności polskiej 1939-1944, dokonanych pod niemiecka okupacją, pozostawił  wszystkich winnych temu folksdojczy  w spokoju. Zrobił tak, nie tylko w uznaniu dla tychże, za oczyszczanie przedpola w Polsce dla przybyłych  z Sowietów sitw etnicznych tworzących system tzw. komunistycznej władzy. Zaś ta ostatnia uznała potencjalnie owych folksdojczy za własne sojusznicze zaplecze. Za potencjalne kadry sojusznicze  już wyuczone w tropieniu i eksterminacji nieposłusznych najeźdcom etnicznych Polaków.Wkrótce też  sama postanowiła wkrótce skorzystać szeroko z dostępnych pod ręką  kadr zbrodniarzy przy utrwalaniu sowieckiej okupacji w burzańsko-odrzańskim obszarze Polski.

Eugeniusz W.W. Kościesza  

Ps. Prezentowany  obecnie na niepoprawni.pl cykl złożony jest z fragmentów nie opublikowanego dotąd opracowania: „W niewoli sitw etnicznych” .Ze względu na współcześnie idące na Polaków największe zagrożenie, tematykę cyklu ograniczono do działalności sitw wywodzących się z kręgów formalnie rzekomo nie istniejącej po wojnie mniejszości niemieckiej.