JOW a test "Stokłosy"

10/10 - od dawna zbierałem się by samemu napisać taki tekst. Zgadzam się w stu procentach. JOW to nie cudowny lek na wszystkie bolączki polskiej polityki.

W JOW nadal wybierają ludzie którzy będą dalej tak samo podatni na manipulację, łapówkarstwo i wspieranie lokalnych kolesiów.

Gratuluje wspaniałego przykładu Stokłosy. Dodam kilka innych od siebie - Wałęsa, Kwaśniewski, Gronkiewicz-Waltz.

Mówiłem: JOWy mogą sobie być, ale trzeba jakoś ograniczyć wydatki na kampanię i ustalić sposób jej prowadzenia. I tyle.

To tak jak z potencjalną "landyzacją" Polski: prosze bardzo, Polska może być federalna, ale władza centralna musi mieć mocne sądownictwo, policje federalną i mocną armię narodową. Koniec, kropka.

Bardzo się cieszę z tego głosu. Sama przed laty, jak tylko ta inicjatywa powstała byłam za i podpisałam nawet list w tej sprawie.
Dziś już bym tego nie zrobiła. Próbowałam podjąć dyskusję na ten temat w ostatniej notce w blogu Bacza, niestety przy następnych komentarzach kiepsko chodził portal i odpowiedzi lądowały w wirtualnym niebycie. Odpuściłam i dobrze, bo podpisuję się pod Pana notką.
W każdej gminie jest dziś taki "stokłosa", no może w prawie każdej.
To nie JOW może uzdrowić polską demokrację, która skręciła w kierunku układów czasem mafijnych, to skuteczność i apolityczność wymiaru sprawiedliwość może rozpocząć proces uzdrawiania sceny politycznej.

Nie tylko kiełbaski są tu ważne, również to, co ja mogę załatwić z kandydatem (np. umorzenie podatków, wygrany przetarg, działka itp itd)
Ciągle myślimy w kategoriach; wyborca uczciwy i daje się nabierać politykom. A może jest tak, że i wyborca szuka kandydata, z którym da się ubić interes?
Może warto pomyśleć o poprawieniu ordynacji, wprowadzeniu kadencyjności, by porozrywać układy?

Nie mam pojęcia.
Jedno jest pewne JOW niczego nie uzdrowi, co najwyżej umocni układy mafijne, bo kandydata nie trzeba będzie jawnie popierać. A do tego, by być wybranym potrzebna jest kasa i poparcie. Kto sądzi, że limity i zakaz stawiania billboardów wystarczy, ten nie zna rzeczywistości.

pzdr

Irytuje mnie przypisywanie cudownych właściwości Jednomandatowym Okręgom Wyborczym (w skrócie JOW), traktowanych przez niektórych kolegów jako cudowne lekarstwo na niedoskonałości naszej "młodej polskiej demokracji".

...czyli kolejny "mędrzec", który "kontruje" w stylu: "JOW to nie panaceum". Sęk w tym, że... nikt nie twierdził, iż "JOW to cudowne lekarstwo". Ponownie cytuję jeden z publicznie dostępnych dokumentów
(źródło: http://www.jow.pl/index.php?id=faq#17 ):

Czy zmiana ordynacji rozwiaze wszystkie problemy polityczne?

Oczywiscie, ze nie. Nikt tego nie oczekuje. Jednak trudno zaprzeczyc, ze system wyborczy w istotny sposób wplywa na zycie polityczne. Wazne, aby wplyw ten byl pozytywny i aby odpowiadal na problemy stojace przed spoleczenstwem tu i teraz. Obecnie obowiazujaca tzw. ordynacja proporcjonalna nie sprawdza sie sprzyjajac patologiom takim jak partyjniactwo, korupcja czy nieprzejrzystosc mechanizmów rzadzenia. Zarówno argumenty teoretyczne, jak i doswiadczenie krajów, w których obowiazuje ordynacja wiekszosciowa z JOW wskazuja, ze moze ona znaczaco pomóc w rozwiazaniu tych problemów. Polska, jako kraj ciagle „na dorobku” potrzebuje silnych i stabilnych rzadów oraz wzmacniania wiezi miedzy elitami politycznymi a wyborcami. Równiez w tym zakresie JOW sa rozwiazaniem sprawdzonym w swiecie. Dlaczego wiec nie dac sobie szansy? Nasz kraj wykonal w ciagu ostatnich kilkunastu lat niesamowita droga. To nie tylko powód do dumy, ale tez podstawa do coraz wiekszych oczekiwan. JOW nie stanowia panaceum na wszystkie problemy, ale to wazny krok, który pomoze nam spelnic marzenia o nowoczesnym i uczciwym panstwie. Dzieki JOW znacznie wiecej w naszym kraju bedzie zalezalo od nas.

Dalej Autor pohukuje:

Głównym REALNYM niebezpieczeństwem wprowadzenia JOW jest oligarchizacja parlamentu. Wyborcy mogą wybrać osoby, które dysponują nieograniczonym dostępem do mediów, czyli dysponują dużą kasą. Jeżeli to nastąpi, to środowiska zamożne osiągną nadreprezentację w Parlamencie. W krótkim czasie może nastąpić pogłębienie się oligarchizacji kraju, co jest zjawiskiem nadzwyczaj niebezpiecznym dla obywateli, szczególnie dla middle and low classes.

No tak - bo obecnie nie ma (?) oligarchizacji parlamentu, trwającej już 20 lat. Rozumiem, że autor tego żałosnego wypracowania, które komentuję, pisze z Marsa - i dopiero poznaje sytuację w odległym kraju na Ziemi, nazywającym się "Polska". I jest zdania, że oligarchizacja parlamentu to Polsce dopiero "grozi", gdyby (nie daj Bóg!) zmieniono tam ordynację na JOW.

Wariant JOW ćwiczony był w Pile, gdzie pan senator Stokłosa wygrywał wybory dosłownie za kiełbasę. Ten przypadek powinien być poważnie studiowany przez każdego, kto chce się wypowiadać sensownie na temat zmian w polskim systemie wyborczym.

Aha, to Stokłosa wygrał wybory, zorganizowane w ordynacji JOW? To dodatkowo mnie upewnia, że autor pisze z Marsa (Mars, jak powszechnie wiadomo, to czerwona planeta).

Dla wszystkich innych, wystraszonych Stokłosą: poczytajcie sobie, ludzie, coś na ten temat - np. http://www.prawica.net/node/11144 - i nie kompromitujcie się publicznie.

Oczywiście: interesujący się(?) tymi sprawami "Milton" nawet nie wiedział. Za dużo fatygi z szukaniem (to googlowanie jest takie męczące...).

----------------------------------------
pon, 2008-03-31 15:26 | Jerzy Przystawa

Propozycja, żeby Polacy wybierali swoich posłów w dokładnie taki sposób, w jaki od ponad 200 lat wybierają swoich przedstawicieli parlamentarnych Brytyjczycy, Kanadyjczycy, Amerykanie jest w Polsce trudna do skompromitowania, a to z tego prostego powodu, że cokolwiek byśmy myśleli o wrodzonej głupocie Polaków, to zwykli, prości obywatele tej upośledzonej nacji, nie są aż tak głupi, żeby uważać Anglików, Amerykanów czy Kanadyjczyków za durniejszych od siebie, a nawet, powiedziałbym, jest dokładnie odwrotnie i w naszym narodzie, pomimo wszystkich najcięższych doświadczeń na odcinku przyjaźni i współpracy z tymi narodami, mają one u nas nieograniczony wprost kredyt zaufania i podziwu.

Myślę, że tezy tej nie potrzebuję udowadniać, bo dla każdego, kto choć trochę zna mentalność moich rodaków, jest to stwierdzenie oczywistości. Jak się wydaje na Wyspach Brytyjskich przebywa obecnie jakieś 2 do 3 milionów Polaków i ten wskaźnik migracyjny ciągle rośnie, pomimo wszystkich przeciwności, a nawet przeciwdziałań ze strony władz brytyjskich, które zdają już sobie sprawę z problemu, jaki sami sobie stworzyli.

W różnych też miejscach nie jeden raz cytowałem wielkiego anglofoba, Stanisława Cat-Mackiewicza, który Anglików szczerze nienawidził, a mimo tego podziwiał ich z powodu ich mądrości, jakiej przejawem był dla niego fakt, że potrafili stworzyć dwupartyjną scenę polityczną. Każdy, kto choć trochę rozumie mechanizmy wyborcze, wie bardzo dobrze, że taki kształt sceny politycznej jest rezultatem ich systemu wyborczego.

Co w tej sytuacji robią politycy w Polsce, którzy rozumieją, że jednomandatowe okręgi wyborcze w systemie brytyjskim, to jest gilotyna, która całą tę pracowicie tworzoną „scenę polityczną” jest w stanie zlikwidować, a ich wszystkich wysłać na emerytury, które, aczkolwiek, naturalnie, w pełni zasłużone, to jednak mało pociągające?

Ano, korzystając z monopolu na środki masowego przekazu, dbają, żeby w tych mediach, które powinny być publiczne, a są czymś zupełnie innym – temat ten się nie pojawiał, żeby ludzie propagujący koncepcję tej zmiany nie mieli do nich dostępu, żeby ciemni Polacy nie dowiedzieli się, jak odbywają się wybory na Wyspach Brytyjskich i co z tego wynika?

Niestety, pomimo starannej blokady, wiedza o JOW jakoś się rozchodzi, a ludzie, którzy się o takim sposobie wyboru dowiadują, łatwo stają się jego zwolennikami.

Obrońcy status quo, nie dopuszczając do rzetelnej dyskusji, kłamiąc i matacząc, dezinformując obywateli, najczęściej przywołują argument „Stokłosa”, który, ich zdaniem, powinien zdyskredytować i skompromitować ideę JOW. Oto, wołają, co by się stało, gdyby pozwolić temu ciemnego polskiemu motłochowi wybierać kogo chą! Wybierali by samych stokłosów! Ci, za kiełbaski, piwo i parówki z musztardą, przekupiliby durny elektorat i wtedy – żegnaj Polsko! Ruska niewola, albo sam Pan Bóg nie wie, jakie straszne plagi by na nas spadły!

„Argument” ten z lubością forsują politycy i wynajęci żurnaliści i trafia on nawet do zdezorientowanej klasy „intelektualistów”, którzy zajęci swoimi intelektualnymi zajęciami, nigdy nie mają czasu, aby przemyśleć starannie skomplikowany problem wyborów.

W internetowym „Salonie24” , w którym pisuje chyba ok. 4 tysięcy inteligenckich blogerów, pojawił się nawet wierszyk (poemat!), którego autor powiela go na różnych blogach: „...Ja się boję tego losu, że to będzie sejm Stokłosów...” i dalej w tym duchu, a sekundują mu inni myśliciele. Np. jeden z nich pisze „Przystawa nawet na ten temat nie próbuje podejmować polemiki. Oni (Przystawa, ma się rozumieć) nie rozumieją tego, że komuna nadal jest i rządzi Polską”.

Tak się składa, że akurat ja na ten temat pisałem już wiele razy, ale ponieważ wrogowie JOW postarali się, żeby to pisanie było pisaniem wyłącznie w jakimś „trzecim” czy „czwartym obiegu”, więc zdaje sobie sprawę, że do moich adwersarzy to nigdy nie dotarło. Może też i z tego powodu, że ich, w gruncie rzeczy, wcale nie interesują moje argumenty i nawet tego co napiszę, na wszelki wypadek, nie czytają. No, ale co zrobić? Powiem więc jeszcze raz:

Henryk Stokłosa nie wygrał wyborów w ordynacji, jaką propaguje Ruch JOW, bo ordynacja wyborcza do Senatu różni się od ordynacji przez nas proponowanej niczym skwaśniały bigos od dobrego kotleta schabowego

Po pierwsze, wybory do Senatu nigdy nie były jednomandatowe. Ja wiem, ze różnica między okręgami jednomandatowymi, a dwu czy trzymandatowymi, wydaje się bagatelna, ale tak nie jest. „Diabeł tkwi w szczegółach”, a szczegóły są tutaj bardzo istotne.

Najprościej można to zrozumieć tak: gdyby wybory do Senatu RP w okręgu pilskim były jednomandatowe, to Henryk Stokłosa nigdy by senatorem nie został! To jest bardzo proste. W okręgu pilskim Lech Wałęsa wystawił był w roku 1989 dwóch kandydatów: Zdzisława Nowickiego i Piotra Baumgardta. Na Nowickiego głosowało 70 tysięcy, na Stokłosę 85, a na Baumgardta – nie pamiętam dokładnie, ale chyba ok. 60 tysięcy. Gdyby wybory były w JOW, OKP wystawiłby tylko jednego kandydata, albo Nowickiego albo Baumgardta, i oni, zamiast sobie w kampanii przeszkadzać, połączyliby swoje siły i zwolennicy Wałęsy przegłosowaliby Stokłosę.

Po drugie, Ruch JOW postuluje MAŁE okręgi wyborcze, gdzie wyborców jest ok. 60 tysięcy, a nie 600, jak w wyborach do Senatu. A to oznacza, że radykalnie maleje rola pieniędzy niezbędnych na przeprowadzenie skutecznej kampanii wyborczej, natomiast znacznie wzrasta dostępność i znajomość kandydatów, co jest conditio sine qua non racjonalnego wyboru. Maleje też rola i znaczenie wielkich środków masowego przekazu, a wzrasta rola osobistego kontaktu z kandydatami.

Po trzecie, w JOW wyborca będzie miał tylko jeden glos, a nie dwa, trzy czy cztery, jak to ma miejsce w wyborach do Senatu i z którymi to głosami miliony wyborców po prostu nie wiedzą co zrobić?

Po czwarte, wypada zwrócić uwagę na fakt, że przeciwników JOW strasznie martwi, że „komunista Stokłosa” dostał się do parlamentu, bo za kiełbaski i piwo kupił sobie głosy. No, musiało go to sporo kosztować, bo tyle piw i kiełbasek, to nie w kij dmuchał! Pomimo jednak, że jego bogactwo stale rosło, w końcu już te piwa i parówki z musztardą nie wystarczały i już od dwóch kadencji nie ma go w Senacie.

Ciekawe jest więc, że nie martwi ich to, że w polskim parlamencie, od czasów komuny, przez wszystkie siedem kadencji zasiadają posłowie, na których głosowało nawet dziesięć razy mniej wyborców niż na Stokłosę! W końcu Stokłosa czymś się dla wyborców zasłużył: postawił taką górę kiełbasek, a jeszcze dał pracę prawie 4 tysiącom ludzi i utrzymanie ich rodzinom!

A czym zasłużył się np. poseł Stanisław Żelichowski z elbląskiego, który zasiada w Sejmie od „komuny”, a uzyskuje w wyborach poparcie w granicach jednego procenta (6437 głosów to 1,3% wyborców w okręgu 34)? Albo poseł Stanisław Zych z Zielonej Góry z 2,3% głosów poparcia? Albo poseł Janusz Zemke z Bydgoszczy, lub Jerzy Szmajdziński z Legnicy których poparło ok. 5% wyborców? Albo chociażby sam wielokrotny premier Waldemar Pawlak, którego w ostatnich wyborach poparło w Płockiem 24,5 tysiąca, a więc mniej niż 4% wyborców? Komu i czemu zawdzięczają oni swoją błyskotliwą karierę sejmową i swoją nieusuwalność z ław Sejmu RP – PRL?

Zaglądam na strony internetowych ich oświadczeń majątkowych, aby poszukać odpowiedzi, czy przypadkiem nie w ich majątkach jest uzasadnienie ich zabetonowania w Sejmie? Ależ skąd! Taki np. Waldemar Pawlak po prostu nie ma nic!! Nie ma żadnych oszczędności, ani w złotówkach ani w walutach, nie ma domu ani nawet mieszkania, jeździ jakąś mizerną skodą fabią, na którą może sobie pozwolić nawet profesor uniwersytetu. Ma tylko 27 hektarowe gospodarstwo, które przynosi mu dochód, ale cóż to za dochód?! Marne 20 tysięcy na rok! A i to nie wiadomo czy nie jest to przypadkiem skutkiem unijnych dopłat?

Oto zagadka dla przeciwników JOW: czemu zawdzięczają swoje sejmowe kariery ci fenomalni ludzie? Nie mają forsy, więc nie przekupują. Jak się wydaje żaden z nich nie błyszczy specjalnie elokwencją i nie zniewala wyborców osobistym urokiem, cóż takiego dokonali, że zdobyli posadę, jak dotąd, na wszystkie kadencje Sejmu? Czy nie są to przypadki ciekawsze od nieszczęsnego Henryka Stokłosy, któremu jego bogactwo już i tak bokiem wyłazi?

Jestem za JOW-ami. Casus Stokłosy to koszt demokracji. W każdym systemie głosowania znajdzie się paru takich. Ordynacja proporcjonalna nie zabezpiecza przed tego typu osobami. Kasiasty oligarcha, gdy zechce, wejdzie do parlamentu bez względu na ordynację - przytuli się do jakiejś partii, wykupi sobie pierwsze miejsce na liście i załatwione. Handel miejscami w Samoobronie jest tego wymownym przykładem. Innym przykładem jest Palikot - mamy ordynację proporcjonalną, a ten dzięki swojej forsie zdominował lubelską PO, gdzie rządzi niepodzielnie i nikt mu nie podskoczy.

Ordynacja większościowa, z obowiązkowymi partyjnymi prawyborami, wpłynęłaby korzystnie na demokratyzację i ożywienie partyjnych struktur, a w perspektywie czasowej na wypromowanie kandydatów z autentycznym poparciem w okręgach, a nie "spadochroniarzy" rzucanych przez centralę z okręgu do okręgu, czasem wręcz narzucanych lokalnym strukturom siłą (układanie list wyborczych w ostatnich eurowyborach np. narzucenie przez Schetynę Krzaklewskiego podkarpackim strukturom PO).

Oczywiście, JOW-y nie są cudownym panaceum na wszystko, jednak uważam, że to lepsze rozwiązanie niż obecny system.

pozdrowienia

Gadający Grzyb