Powstanie Warszawskie - uroczystości, relacja

Powstanie Warszawskie – relacja z uroczystości zorganizowanej przez Bydgoski Klub Gazety Polskiej.
Z inicjatywy Przewodniczącego BKGP Krystiana Frelichowskiego, dnia 1 sierpnia 2011r. odbył się happening artystyczny upamiętniający zryw mieszkańców stolicy w 1944 r. Około 150 bydgoszczan na godzinę „W” oczekiwało u wejścia do Podwórka z Kulturą mieszczącego się na zapleczu kamienicy przy ul. Dworcowej 62. Punktualnie o godzinie 17.00 zawyły syreny, następnie z megafonów rozległo się przemówienie ministra Józefa Becka wygłoszone 3 sierpnia 1944r.:
Obywatele!
W pokojowej pracy politycznej, obok tego, co można by nazwać bieżącym interesem Państwa, broniliśmy zawsze odważnie wartości innej i dużo głębszej. Broniliśmy pewnych zasad z głębokim przekonaniem, że ani człowiek, ani państwo nie może żyć trwale bez podstaw natury moralnej; że sam dobrobyt materialny nie załatwia tego, co jest w ludzkości wielkie.
W obliczu narastającego niebezpieczeństwa, ostrzegaliśmy odważnie, że tych zasad bronić będziemy do końca. Stwierdzaliśmy, że jesteśmy ożywieni duchem solidarności ludzkiej, że rozumiemy potrzeby, czy cierpienia innych, że możemy i chcemy robić układy, ale granica tych układów jest znana. Nie mogą one schodzić niżej honoru! Nie mogą one schodzić niżej obowiązku naszego pokolenia za dziedzictwo, któreśmy otrzymali, o któreśmy walczyli i które następnym pokoleniom polskim przekazać godnie chcemy.
W trakcie przemówienia z okien posypały się ulotki.
Następnie zgromadzeni usłyszeli słowa piosenki zespołu Lao Che Tramwajem jadę na wojnę. W trakcie kolejnej piosenki rozległ się odgłos bomby i otworzyły się drzwi. Oczom zgromadzonych ukazał się ciemny tunel przypominający kanał, który wyprowadził ludzi na miejsce happeningu. Tam wspólnie odśpiewano piesni powstańcze. Na koniec pojawił się duch Powstańca, który w rytm recytacji Elegii o chłopcu polskim K.K. Baczyńskiego został rozbrojony i oblany czerwona farbą symbolizującą rany, cierpienie, śmierć. Uwieńczeniem było odśpiewanie hymnu narodowego zaintonowanego przez umęczonego Powstańca, a następnie słowa Jana Pawła II wygłoszone w 1978 r. na Placu Zwycięstwa w Warszawie:
Nie sposób zrozumieć tego miasta, Warszawy, stolicy Polski, która w roku 1944 zdecydowała się na nierówną walkę z najeźdźcą, na walkę, w której została opuszczona przez sprzymierzone potęgi, na walkę, w której legła pod własnymi gruzami, jeśli się nie pamięta, że pod tymi samymi gruzami legł również Chrystus-Zbawiciel ze swoim krzyżem sprzed kościoła na Krakowskim Przedmieściu.
Inscenizacje przygotowali:
Maciej Różycki, Agnieszka Różycka, Grzegorz Dudziński, Piotr Arciszewski, Piotr Zaporowicz
Szerokiego wsparcia udzielili im:
Włodzimierz Arciszewski, Piotr Gąsiewski, Adam Gajewski, Małgorzata Nowicka, Gustaw Nowicki, Michal Frelichowski, Marcin Pieńkowski,Barbara Wojciechowska,Poseł T. Latos, Radny Stefan Pastuszewski, Krystian Frelichowski.
Wszystkim Serdecznie Dziękujemy!