Warszawskie Słońce, warszawski wiatr /przeczytaj - nic Ci nie będzie/

Tyle minęło,  już długich lat,

Gdy nam Powstańcy - "tworzyli" Świat.

Ulica z brukiem zmoczona krwią,

A na niej Siostry i Bracia mrą.

Warszawskie Słonce, warszawski wiatr,

To w nich nam szukać jest tamtych lat.

Bo nasza pamieć, zmoczona w nich,

Tęsknotę wzywa do Braci swych.

Stare cmentarze i polny krzyż,

Są naszą bramą, do prośby wzwyż.

Daj nam o Panie, też tyle sił,

By Duch Ojczyzny w nas dalej żył. 

Oni odeszli, a my tu są,

Z naszą miłością, ale Ich krwią.

Nie damy wyrwać, to z naszych serc, 

Że dla Ojczyzny - "wybrali" śmierć.

Po latach kłamstwa i dziejów -  burz,

Ojczyźnie z twarzy ścieramy kurz.

By mogła wejrzeć do serca tym,

Co "dali" Życie - przykładem swym.

Wciąż Polska Ziemia - "spija" swą krew,

Stąd jej wołanie i głośny zew.

Powstań Powstańcu na Chwałę swą,

Gdyż wiatr ze Słońcem? - tu dalej są.

zapraszam na - http://jankosmar.blogspot.com