Stoi Polska na - krawędzi

 Stoi Polska na  - "krawędzi", 

Wiatr historii: szarpie, pędzi.

Stoi z lękiem - nie szybuje,

Choć ma skrzydła, piór brakuje.

Kiedyś byłaś nam -" sokołem",

Szybowałaś nad padołem.

Wolnym ptakiem - wolnych ludzi,

Dziś się zapał w Tobie studzi?.

Choćbym chciała - nie odlecę,

Ból mam w skrzydłach, łzy w powiece.

To "rabusie", pióra rwali

I za bezcen - je sprzedali.

Na mych nogach?. Łańcuch - "długu",

Przywiązany w jarzmo - pługu.

Zapał? - zaś wiatr porwał srogi,

Zatumanił w oczach drogi.

To "wybrani  przewodnicy",

Przywiedli mnie ku granicy.

Zostawili przy krawędzi,

W takim stanie - na uwięzi.

Dziś żądają znów "dopłaty",

Że mi wskażą "Świat bogaty",

Lecz dość kłamstwa i obłudy.

Chcę uchronić Lud od zguby.

By uchronić swych Rodaków,

Chcę poszukać "nowych szlaków".

Miejcie we mnie też - nadzieję,

Będę latać - wyzdrowieję

Niech Twą siłę - Bóg - pomnoży,

O to błaga -  Go-  Lud boży.

Nasza - wiara, Twoja - siła,

By się znowu odrodziła.

Zapraszam na mój blog - http://jankosmar.blogspot.com