DUMNYM JESTEM POLAKIEM

 Polak zwany "Sarmatą"

Z Duszą jakże bogatą,

Sercem wierny Ojczyźnie,

Nawet? - hen - na obczyźnie.

Jego wiara, oddanie,

Przy sztandarze wciąż stanie,

Z Krzyżem ręką zrobionym,

Jest Polakiem spełnionym.

Przy zagranym zaś Hymnie,

Pierś unosi swą -  dumnie,

A oddanie? - "szkli oczy".

Gdyby przyszło? - krew zbroczy.

Trzyma syna za rękę,

Dla Ojczyzny - "porękę".

Ty córeczko? - bądź matką,

Ciesz Ojczyznę - swą dziatwą.

Polak kocha swą Ziemię,

Odda za nią marzenie,

A gdy przyjdzie wróg po nią,

To odpowie mu bronią.

Ojcom składa - uznanie,

Za ich krew, dokonanie,

A wcześniejsi przodkowie,

Są w historii i słowie.

Gdy usłyszy? - Ojczyzna,

Swą "lojalność" jej wyzna.

Stawia Duszę na "baczność",

Wzywa także - Opatrzność.

Dumny jestem więc z tego,

Ze mnie nie ma samego!.

Ze jesteśmy - tu - tacy,

Wszyscy razem - Polacy.

zapraszam na -  http://jankosmar.blogspot.com