Szczyt NATO

Niniejszy wpis jest owocem dyskusji nad wypowiedzią pana Gorgola „zawieszonej” czy opublikowanej na stronie „Niepoprawni”. W tej dyskusji najciekawsze jest chyba zdanie pani Aleksandry, która sugeruje mi, że jestem „zwolennikiem uprawiania dyplomacji przewidywalnej i konsekwentnej”.
Jest to dla mnie wielki komplement, ale muszę sprostować - taki rycerski to ja nie jestem.
Otóż ja jestem zwolennikiem polityki zgodnej z polską racją stanu, natomiast środki, jakie zostały zastosowane mniej mnie obchodzą.

Przez dziesiątki lat pilnie studiowałem historię Polski w XIX i XX w. w tym zwłaszcza działalność Marszałka Piłsudskiego, który nie rezygnował z żadnej formy prowadzenia polityki, a zadanie miał znacznie trudniejsze, bo wówczas dwaj sąsiedzi zupełnie głośno nazywali Polskę – z jednej strony państwem sezonowym – z drugiej zaś bękartem traktatu wersalskiego. Dziś tak nikt głośno nie mówi.

Jaka była polska racja stanu w 2009 r. w momencie wyboru nowego szefa NATO.
Odpowiedź – NATO MUSI BYĆ SILNE I SKONSOLIDOWANE.

Oczywiście nic nie wiem o panu Rasmussenie, o jego osobowości, możliwościach intelektualnych, postawie moralnej, wadach, nałogach itd.
Kieruję się innymi przesłankami. Z 28 krajów należących do NATO 26 zgodziło się na jego wybór bez żadnych ujawnionych na zjeździe warunków wstępnych. Jedynym krajem, który się sprzeciwiał była Turcja. Ja tureckich delegatów rozumiem. Turcja jest jedynym państwem muzułmańskim w NATO (teraz jeszcze Albania) a Rasmussen „podpadł” Islamowi. Pobyłem trochę w państwach gdzie panuje Islam, więc się tym ludziom nie dziwię.
Krzyknęli – coś tam dostali – i ucichli. Dzięki komu? – dzięki Stanom Zjednoczonym. Nie łudźmy się proszę państwa. Bez USA – NATO można odstawić do lamusa. To Amerykanie wygrali dwie wojny światowe.

Z dwudziestu ośmiu krajów 26 rozumiało to doskonale i karnie ustawiło się szeregu na kilka słów prezydenta Obamy. Tylko my chcieliśmy „coś ugrać” ale, jako żywo, nie wiadomo co.
Kandydatury pana Sikorskiego nie biorę pod uwagę - bo sam słyszałem jak publicznie się zarzekał - że nie kandyduje. Kilka razy to powtarzał. Fakt - że równie publicznie pan premier wypowiedział się, że prezydent poparł nie tego kandydata. To znaczy - którego miał poprzeć? Bułgara? Bo Kanadyjczyk już został wycofany.

My mamy się podobać Stanom Zjednoczonym i Rasmussenowi. Musimy ich przekonać, że jesteśmy państwem frontowym wraz z Litwą. Łotwą i Estonią – co niestety jest prawdą – i nie przewidujemy, żeby się to szybko zmieniło.
Dumnej nazwy PRZEDMURZA EUROPY pozbyliśmy się w XVIII w. wraz z niepodległością. Dziś też sami się nie obronimy. Rosja ciągnie się a po Władywostok i Kamczatkę. To przestrzeń jest nie do pobicia.

Niecały rok temu prezydent Kaczyński wraz z przywódcami państw bałtyckich i na dodatek Ukrainy pojechał do Gruzji będącej w stanie konfliktu. Czyn był wielce symboliczny bo akces do tej ryzykownej wycieczki zgłosiły głowy krajów, które zbudowały swoje państwowości na terenach I Rzeczypospolitej.
Wtedy rząd oniemiał ze zgrozy, że prezydent ośmiela się drażnić Rosję. Dziś ten sam rząd „ośmiela się” drażnić USA. Może oni mają jakieś swoje racje. Ja tych atutów nie zauważyłem.

Pani Aleksandra pisze:
„Szantaż ,zaskoczenie, szukanie zwolenników w sytuacji, gdy wymagana jest zgoda wszystkich uczestników Gry - to są nasze atuty. Całe szczęście, że nie wiemy co można byłoby ugrać, bo odkrywanie kart przed zagrywką - społeczeństwu i kontrkandydatom oficjalnym (i takim, którzy mogliby być zgłoszeni w czasie szczytu) - to skazywanie się na klęskę”.
Pani Aleksandro! Wspomniany już wyżej rajd pięciu prezydentów do Gruzji to był szantaż. Zastosowany został wobec prezydenta Francji, który nieomal „wywleczony z łóżka” pojechał do Moskwy i niewiele – ale coś załatwił. Ale ostatni Francuzi, którzy mieli w genach chęć do walki wyginęli pod Verdun w beznadziejnych dziesięciomiesięcznych zmaganiach. Oni nas nie obronią. Wobec Amerykanów nie stosujmy szantażu – to nienajlepszy pomysł. Bóg łaskaw, że Prezydent na to nie poszedł.

Próbujmy przedstawiać sytuację Europy „po dobroci” w bardzo tajnych negocjacjach.
W 1933 roku takie tajne rozmowy wysłanników Piłsudskiego we Francji nie przyniosły rezultatu. Może tym razem pójdzie lepiej. Zbyt duża stawka na takie metody jak szantaż i zaskoczenie.
Andrzej Wilczkowski