Żyli w pałacu - znany szlagier podwórkowy

Żyli w pałacu chrabja z chrabinią,
Takim myśliwym był jak ona dama,
a w małym domku za ich meliną,
Zamieszkał ryży - kawałek chama.

Niewinne serce miała chrabinia
Ciężko jej było żyć z tym padalcem,
Bo to był gałgan i straszna świnia,
Bo sPOufalał się z tym ryżalcem.

Biedna chrabinia łzami płakała,
Skóra jej wyschła jak cienka błonka,
I na kolanach męża błagała:
Odczep się, draniu, od tego Donka.

Próżno chodziła z chrabją na udry,
Na próżno klęła w pustym domeczku,
On ciągle ganiał do tego łotra,
I szeptał czule: "O, mój Doneczku!"

Aż raz chrabinia miecz zdjęła z ściany,
Zrobiła Sajgon w przytulnym domku.
Siedź tu, POwiada, ty - w herb drapany, (hehehe)
Dzisiaj nie pójdziesz do tego Donku.

On zaś będący POd ankoholem,
PO kilku drinkach wódka z wanilią,
Wyrżnął chrabinię łbem w antresolę
I dawaj, gazu! Do Donaldinio.

Biedna chrabinia padła na dywan,
Jak Wielki Mistrz, ten sPOd Grunwaldu,
A gdy POczuła, że dogorywa,
Rzekła: POczekaj, o ty, Donaldu.

POtem się odbył POgrzeb wspaniały,
Chrabja ściągnąwszy obrączkę z palca,
Strasznie się martwił przez dzionek cały,
A na noc POszedł chlać do ryżalca.

Wtedy chrabinia z mogiły wstała,
Z okrzykiem: "O ty POdstępna świnio",
POszła za chrabją, na śmierć go sprała
I rozwaliła łeb Donaldinio.

Chociaż lebiegi grzeszyli wiele
PO nich historii przejechał walec.
Dziś sobie leżą gdzieś POd Wawelem:
Chrabja, chrabinia i... ten ryżalec.