Gdańsk powódź w lipcu 2001 roku

Jak dziś pamiętam to jak po południu w dniu 09 lipca 2001 roku zrobiło się nagle bardzo parno, że nie było, czym oddychać.

Byłem wówczas na ryneczku zakupach w Gdańsku przy ulicy Elbląskiej. Postanowiłem wracać do domu jak najszybciej, tak jakbym czuł to coś zawisłego nad głową. Tak jakbym czuł, że muszę natychmiast wracać do mieszkania by pozamykać okna przed nadchodząca burza. Wróciłem pod dom zaparkowałem na górze samochód i udałem się do mieszkania, w którym były uchylone wszystkie okna.

Z okien widziałem dużą przestrzeń Żuław od strony gdańskiej Oruni, Lipiec i Świętego Wojciecha, aż po Niegowo i Pruszcz Gdański.

Tczewa nie było już widać, bo nadchodziły złowieszcze i szaro-granatowe chmury.

Z każdą chwilą robiło się coraz ciemniej i ciemniej.

Wiało grozą, bo i błyskawice były już od dawna widoczne nim spadły pierwsze krople deszczu.

Burza szalała już gdzieś około 15 kilometrów od mojego miejsca zamieszkania. Po około godzinie deszcz zaczął się nasilać i zmienił się w końcu w ścianę lejącej się z nieba wody.

Widziałem jak ulice położone poniżej wzgórza Ptaszniki, które zamieniały się w rwące rzeki, których wysokość sięgała wysokości szyb samochodowych.

Widziałem też kretynów, którzy zjeżdżali z osiedla położonego na górze w ulicę Małomiejską, Nakielską - w topiel rwących rzek płynące ich korytami, do których bez chwili zastanowienia i refleksji wjeżdżali tak jakby lecące do światła czy ognia ćmy.

Po wjechaniu w tą rwąca topiel samochody stawały, a idiomy w nich jadący wychodzili z nich porzucając je w tej topieli i uciekając tam skąd do niej wjechali, na wzgórza morenowe wokół gdańskiego Ptasznika.

Ściana wody była tak potężna i gęsta, że w pewnych momentach nie było widać dalej niż 50-60 metrów, co oceniam dziś patrząc na sąsiednie wzniesienia i budynki. Wyglądało to tak jakby nasz cały dom, a w nim i nasze mieszkania znalazło się pod wodospadem.

Ta ulewa doprowadziła do przerwania wałów Kanału Raduńskiego z Traktem Św. Wojciecha na wysokości ul. Nakielskiej gdzie było prowizorycznie wykonane ujście kanału burzowego biegnącego ulicą Ptasią i Nakielską z gdańskiego Chełmu.

Woda wypływała z ogromnym ciśnieniem z rur betonowych o średnicy 2 metrów. Potężny strumień przerwała szeroki pas wału między kanałem, a Traktem Św. Wojciecha, wypłukując cała ziemie na jezdnie tej czteropasmowej ulicy. Tu można obejrzeć jak wygląda to miejsce po przebudowie i naprawie wału przeciwpowodziowego, na którym wcześniej stały budynki.

Najdziwniejszą sytuację z akcji ratunkowej miałem możliwość obejrzeć, gdy ratownicy nieporadnie „walczyli” z żywiołem wody wyciekającej z kanału na Trakt Św. Wojciecha na wysokości ulicy Gościnnej od strony parku oruńskiego, gdy tam czekano na „gospodarską” wizytę I Sekretarza PZPO wówczas pod nazwą PZP(AWS) Jerzego Buzka, którego jasne samochody terenowe widać na tej fotografii.

TU:

https://lh3.googleusercontent.com/-Gxgx7oVBFFg/UaTtRlJ4hCI/AAAAAAAABac/Ct_JmPkTXzo/s720/Pow%25C3%25B3d%25C5%25BA%252010.07.2001%2520-%252026.JPG

Ten fragment wału został przez wodę na całej długości przerwany, a ziemia z wału wylądowała na Trakcie Św. Wojciecha, co widać jest na fotografiach.

http://goo.gl/maps/5MGiC

Fotografie obejmują ten obszar Gdańska i zostały wykonane w dniu następnym tj. 10 lipca 2001 roku:

http://goo.gl/maps/XK2i8

Fotografie w albumie z powodzi gdańskiej są dość dokładnie opisane i można je pobierać i kopiować bez ograniczeń podając autorstwo i źródło ich pochodzenia.

Album „Powódź na gdańskiej Oruni lipiec 2001 rok:

https://picasaweb.google.com/107095523072097005872/PowodzNaGdanskiejOruniLipiec2001Rok?authuser=0&feat=directlink

Zamierzałem tą notkę opublikować w dniu 09 lipca 2013 roku, lecz los sprawił, że tego dnia nie mogłem tego wykonać z przyczyn ode mnie niezależnych.

Samochody terenowe z Jerzym Buzkiem.

W tym budynku z czerwoną dachówką, w mieszkaniu na parterze z lewej strony mieszkali moi znajomi, którzy podczas powodzi byli w mieszkaniu broniąc je przed zalaniem, a woda płynąca Traktem Św. Wojciecha sięgała do połowy wysokości okien.

Obawiali się, ze płynące tafle asfaltu wybiją szyby i woda wedrze się do wnętrza mieszkania.

Przeżyli  wówczas jak po powodzi dla mnie opowiadali najprawdziwszy horror.

Tych budynków parterowych już nie ma, zostały rozebrane w 2012 roku po Euro 2012, bo przed miały być propagandowym wizerunkiem tego, że Polacy nie dbają o poniemieckie mienie.

Wykonałem fotografie tych ruder w czasie trwania kopanej imprezki w 2012 r.