Prawo do nadziei

A ja milczę, milczę. Tym wpisem nie przerywam milczenia. To ledwie kilka słów.

Gdy klepsydra czasu odwróci się symbolicznie do góry dnem z początkiem nowego roku, nic się nie odmieni. W nowym roku piasek w klepsydrze naszego życia nadal posypie się tak samo - do dołu. To znak, że działa prawo grawitacji. Inne prawa, zwłaszcza te duchowe z natury, również nie przestaną działać. Tu mam pewność.

Mija najgorszy rok w historii III RP. Nie ma o czym gadać, nie ma dziś co podsumowywać, analizować, rozrywać szat. Katastrofa samolotu na Smoleńskiem, katastrofa sumień ekip rządzących, niewyobrażalne skundlenie moralne polskich elit, powodzie, indywidualne tragedie ludzkie, kłamstwo, medialne orgie hipokryzji. Oj nie, Panie zmiłuj się nad nami. Przerywam litanię naszych narodowych grzechów. Nie czas na to. Tu mam pewność.

Czas na nadzieję, lecz gdzie jej szukać? Doprawdy, nie wiem. Pomyślę nad tym i wówczas coś napiszę. Nie dziś, za kilka dni lub miesięcy. Dziś kołacze się w mojej głowie jedna prosta myśl: czas na nadzieję, czas obudzić nadzieję.

Problem w tym, że nadzieja budzi się wolno - zwłaszcza po okresie głębokiego letargu, zwłaszcza z omamów kłamstwa, które złapało w sieć cywilizacji antywartości mózgi tak wielu Polaków. Sieć mroczną i mocną. Tu mam pewność.

Mimo to odnajduję moją nadzieję. Siedzi ze mną, rozmawia. Ma twarz mojej żony, moich dzieci i rodziców. Ma twarz moich przyjaciół i tych, którzy dołączą w najbliższych latach do grona moich przyjaciół. Przyjaciół znów pojawi się wielu, lecz ilu pozostanie na wieczność?

Sieć kłamstwa samemu trudno rozerwać. Prawda pojawia się w przestrzeni dobrze zagospodarowanej, w przestrzeni wspólnej, mającej zatroskanych i odpowiedzialnych gospodarzy. Cóż, nie mamy dziś w państwie dobrych gospodarzy. To fakt, z którym trudno polemizować nawet zwolennikom aktualnego rządu i Prezydenta. Ta ekipa trwoni nasze wspólne dobro, rozmienia na drobne naszą przyszłość. Przyjdzie nam zapłacić słone rachunki za ich i naszą głupotę.

I cóż, znowu będziemy musieli powalczyć w 2011 roku o przestrzeń dla prawdy. Powalczyć we własnym sercu i duszy, ale również w życiu publicznym. Powalczyć mądrzej niż w roku, który własnie bezpowrotnie mija. Powalczymy. Tu mam pewność. Lecz czy skuteczniej? Nie wiem.

Im jestem starszy, im dłużej o tym myślę, tym wyraźniej widzę, że prawda czuje się najlepiej w małych i prostych formach. I takie małe i proste formy ze słów oraz czynów prawdziwych przyjdzie nam odkrywać w swoim życiu, jeśli chcemy nadal żyć. Przyjdzie nam napełniać świadomością doświadczenia prawdy nasze umysły, jeśli nie chcemy trafić do mentalnego piekła już za życia. To jedyna droga. Prostująca ścieżki i trudna jak wysokogórska wspinaczka na szczyty pokonywania własnych słabości. Każdy ma prawo do prawdy, tej duchowej i tej zaplątanej w losach ludzi i historii narodu. Tu mam pewność.

Prawa duchowe działają tak samo twardo jak grawitacja, która przesypuje piasek życia w klepsydrze mijających lat. Prawo nadziei zawiera w sobie i taki skromny zapis, że każdy ma prawo do nadziei. Niech każdy, bez wyjątku dotknie przynajmniej raz w roku 2011 serca nadziei. Niech ta nadzieja go obudzi do życia bardziej przytomnego, niech go ożywi i uodporni życie pośród kłamstw i manipulacji. No niech tak się stanie. Tak się stanie w wielu miejscach naszej Ojczyzny. Tu mam pewność.

Każdy ma prawo do nadziei, lecz jakże często nadzieja rozbudza się dopiero pod wpływem miłości, gdy pojawi się w naszym życiu ktoś życzliwy z pomocną dłonią. Na kogo możemy liczyć? Odpowiedź jest prosta: na siebie. Problem w tym, żeby nas było więcej, coraz więcej w każdym kolejnym miesiącu. Oto cel dla każdej małej wspólnoty, dla Polski.

Komu możemy podarować okruch nadziei? Czy ktoś przyniesie taki okruch nadziei do naszego domu? Tak, tak się stanie. Dom nasz stoi otworem dla obudzonych do nadziei . Tu mam pewność.

A poza tym, każdy ma prawo do nadziei.