Słowo na poniedziałek: Diabeł skrył się w Kościele !

Jak nam wiadomo z kół zbliżonych do dobrze poinformowanych, diabeł we własnej osobie znalazł schronienie w jednym z krakowskich kościołów, po brawurowej ucieczce z głowy pewnej blogerki.

http://renata.rudecka-kalinowska.salon24.pl/209277,slowo-na-niedziele-diabel-zamieszal-w-kosciele

Pierwsze słowa diabła brzmiały: wreszcie trochę chłodu.

Według niepotwierdzonych informacji z Kurii Krakowskiej, diabeł wyraził szczerą chęć obcięć ogona i odpiłowania rogów oraz ekspiacji i przyjęcia chrztu, byle nie musiał wrócić do i tak opętanej blogerki.

Źródła zagraniczne podają, iż jest to raczej POlski Diabeł, być może poczciwy SMĘTEK, który całkowicie oczadział w trakcie wizyty u w/w blogerki.

Smętek

Z Wikipedia - http://pl.wikipedia.org/wiki/Sm%C4%99tek

Smętek - demoniczny diabeł złośliwie trapiący ludzi, występuje w ludowych legendach i pieśniach kaszubskich - błędnie przypisywany folklorowi Warmii i Mazur.
Wielopostaciowość Smętka [edytuj]

W wielu utworach kaszubskich (i nie tylko) Smętek kreowany jest w różny sposób. Zazwyczaj wsadza ludzi do piekła. Aleksander Majkowski w Życiu i przygodach Remusa opisuje go jako sprawcę wszelkiego nieszczęścia Kaszubów i demonicznego wysłannika piekieł, który pod postacią adwokata Czernika współpracuje z zaborcą pruskim, by ciemiężyć Kaszubów. Podobną postać Smętka znajdziemy w Wietrze od morza S. Żeromskiego. Zupełnie inaczej postać tę kreuje ks. Bernard Sychta w swoim dramacie Śpiące Wojsko, gdzie Smętek jest ucieleśnieniem ducha Kaszub - całym Kaszubów smutkiem i cierpieniem skupionym w jednej postaci. Całkowitej rehabilitacji Smętka dokonał w swoim utworze Sąd nieostateczny Lech Bądkowski, przedstawiając Smętka jako jedynego "ludzkiego" bohatera dramatu - w utworze owym jest Smętek postacią rozbitą pomiędzy swoim diabelskim pochodzeniem, a wstrętem do czynienia zła; uczyniony głównym bohaterem dramatu Smętek okazuje się w oczach czytelnika być jedyną postacią zdolną do czynienia dobra.

W przekazach ludowych, utworach literackich i świadomości kulturowej postać Smętka jest więc wieloraka i niejednostronna, co czyni ją bogatym i ciekawym elementem żywej kultury kaszubskiej.

Żródło - Warmińskie Straszydła - www.warmstrasz.zswegoj.eu/index.php

Smętek Smętek pruski to także diabeł, ale jakby starszy, zmęczony, już nie tak mocny jak ten, co nad Bałtykiem grasował. Jeździł po mazurskich i warmińskich lasach na czarnej kozie z białą strzałką na głowie. Był wysokiego wzrostu, w podeszłych latach, z długą, siwą brodą. Na głowie nosił lisią czapę, spod której wystawały gęste, siwe włosy, rzadko kiedy porządnie uczesane. A na szyi miał jemiołowy wieniec (czyżby miał celtyckie korzenie?). Choć już stary, nadal był panem i władcą wszystkich kłobuków, topników, wilkołaków, krasnoludów i innych stworów nieziemskich. Potrafił ludzi nastraszyć, ale czasem siadał na kamieniu i pomstował:

„Bies! Utrapsiony psies!
My cię, Smyntku, zabzijem
Lescynowym kijem.
Tak cię spierzem po pośladku,
Aż zabacys łojca, matki.”