PRAWICA NA PRAWO

Analizując scenę polityczną po zasobach kartek w urnach, jakie partie w pierwszej turze wyborów prezydenckich pozyskały, warto zwrócić uwagę szczególnie na elektorat Janusza Korwina-Mikkego, ponieważ w pewnym zakresie ta grupa społeczna winna stać się poważnym przedmiotem zainteresowania prawicy.

Na początku kampanii miałem pretensję do twórcy Unii Polityki Realnej o to, że startując jako rywal Jarosława Kaczyńskiego osłabia stan liczebny jego potencjalnych zwolenników, czemu dałem nawet wyraz na piśmie pod jego blogiem autorskim. Oczywiście niekonwencjonalny polityk, jakim jest Prezes Pod Muszką, grał o swoje, gdyż wystartował samotnie, bez pieniędzy i zaplecza (bo UPR się stale dzieli i pączkuje z uwagi na trudny charakter swego rodziciela), więc kalkulacja na drugą turę była dla niego jedyną szansą rozeznania swojej mocy na bazie - od jakiegoś czasu niepodsycanej medialnie - dawnej popularności. I trzeba przyznać z powdziwem, że w tak trudnej sytuacji, jego indywidualny wynik okazał się sporym zaskoczeniem.

* * *

Pojawiły się już liczne głosy poddające pod wątpliwość spolegliwą strategię kampanii wyborczej, jaką przyjął sztab Jarosława Kaczyńskiego. Kreując się na przyszłego prezydenta ponad podziałami nie podejmował zbyt głośno sprawy śledztwa smoleńskiego.

Tymczasem, przechodząc do konkretów, na Śląsku ogromna ilość głosujących dała się zmanipulować "odgrzaniem" przez Komorowskiego winnego śmierci Blidy: "Bo to Kaczor ją zaszczuł", gadają jawnie, bez obciachu. PO zatem mogło grać trupami, także dosłownie maczając palce w "spisek smoleński" (ustawka lotów i freudowskie zapowiedzi tragedii).

Stateczność męża stanu, o którą się modlą "bogobojni i spolegliwi", zepchnęła JK do narożnika; teraz nawet nie ma jak z tego wychynąć, zresztą partia wodzowska podlega wizerunkowi przywódcy, a ten już został przyklepany: lelum-polelum.

Podjął te kwestie naczelny "Gazety Polskiej", Tomasz Sakiewicz, który, jako psycholog zajmujący się polityką, wie, że Prawica musi mieć zarysowane granice na prawicy, żeby elektorat miał możność poszukania centrum. Ani "groźni" przyboczni (jak np. Kurski) z partii Kaczyńskiego, ani grupy wsparcia np. z kościoła (poza właśnie środowiskiem "GP" i paru odważnymi blogerami) a także inne liczące się środowiska patriotyczne nie podnosiły gromko "sprawy smoleńskiej", bo wszysce dali się wpisać w scenariusz "żałobnej powagi", która zaczęła się "sowieckim pojednaniem" (dupy z batem, jak napisała Teresa Grzybowska) i smutą, która dziwnie przedłużała się aż do klęski wyborczej. Odpuszczanie przez trzy miesiące Katynia II, który jest obecnie kluczem dla przyszłości Polski, było dołowaniem insurekcyjnych nastrojów, przedłużaniem owej smuty.

Zatem patrząc w przód: PIS sam się już wpisał w scenariusz 500 dni spokoju, który doprowadzi do kolejnej przegranej w najbliższych wyborach - "mniejszych" (z kretesem, bo sitwy lokalne są bezwględne) i "większych", bo zawłaszczanie "goebbelsem" umysłów jest - jak widać teraz doskonale - bardzo skuteczne. Nawet jeśli za rok PIS wykroiłby spory kawałek z parlamentarnego tortu, to bez koalicji nie będzie Kaczyński premierem.

Trzeba mu, na ratunek przed szmatławymi koalicjantami, wzmocnić "ekstremę" na prawicy. Należy robić teraz wszystko dla podbudowania Korwina-Mikke, bo Jurek ma "kościół medialny".

* * *

Gra teraz toczy się wg legitymistycznch reguł, co wcale nie znaczy, że 8 mln wyborców oddających głosy na Jarosława, jest w stanie wykrzesać z siebie wysiłek większy niż ostatnie pójście do urny. Ci, co mają większość, są silni także "skutecznością przemocy" jaką demonstrują i co im przynosi efekty. Dlatego np. Piotr Lisiewicz ma rację, że masowa utrata honoru osłabia insurekcyjną możliwość, wolę i w ogóle start do odbicia Polski dla Polski. Jedyne pociesznie, że to patriotyczna mniejszość, ten - znany z naszej historii – JEDEN PROCENT odważnych i zdeterminowanych, wskrzesza nagle państwowotwórczą iskrę i obudzi resztę do walki o narodowe przetrwanie w imię polskiej racji stanu.