MORSKIE OPOWIEŚCI (Nr 2) "Jak Ognie Świętego Elma".....

" Jak Ognie Świętego Elma "

W czasach wielkich żaglowców,
Gdy człowiek odkrywał Nowe Światy.
Gdy bezkres oceanów
Przemierzały fregaty.

Gdy klipry herbaciane
Leciały z wiatrem w zawody.
W białe żagle odziane
I w bryzgi słonej wody.

Gdy na statkach żeglarze
O sercach bez trwogi,
Odważni marynarze.
Wybrane załogi....

Nie bali się niczego...

Czy sztorm i burza szaleje,
Czy wiatr goni spienione fale
Brać żeglarska się śmieje...
Nikt się nie boi... Wcale.

Lecz była rzecz jedna,
Co budzi przerażenie i trwogę....
OGNIE ŚWIĘTEGO ELMA....
I strach ogarniał załogę...

Takie małe światła,
Wysoko, na topach masztów,
Na tle Czarnego Nieba...
I już grobowy nastrój....

Skończone śmiechy i żarty...

I nie ma już dzielnych żeglarzy.
Są tylko przerażeni ludzie....
Każdy o Boskiej Litości marzy.
O jakimś cudzie....

Ale... cudów nie ma...

Cuda już się skończyły...
Nie ma w historii przekazu,
By statek, gdzie Ognie jarzyły,
Wrócił do portu cało....

Tu jedna opowiastka,
Jak groźne memento mori...
Historia Crusoe Robinsona...
O niej wspomnieć przystoi.

On widział w burzy TE Ognie.
Sam jeden się ostał przy życiu
I na bezludnej wyspie,
Żył lata, jak więzień w ukryciu...

Tak jak kiedyś,
Te świetliste ognie
Budziły przerażenie....
Tak dziś,
Gdy Płoną TE Pochodnie...
Elity ogarnia drżenie.

I bredzą w jakimś amoku
Słowa o faszystach
A dusze ich targa niepokój
I lęk...O przyszłość.

I mają się czego obawiać !
Ich winy sięgają Nieba !
ZABILI SUWERENNOŚĆ !
I PRAWA i SPRAWIEDLIWOŚCI TRZEBA ! ! !

A Te Płonące Jasne Pochodnie,
Jak OGNIE ŚWIĘTEGO ELMA !
ZWIASTUJĄ PATRIOTOM IV POLSKĘ !
Elitom...widmo więzienia....