Love, freedom, PiS!

Kto by tam zwracał uwagę na jakiś Mundial. Ciekawsze mamy rozgrywki na własnym podwórku.

Ilustracja w ostatnim numerze "Przeglądu Turbańskiego": rozpadająca się, zaprzężona w dwa znajomo wyglądające konie bryczka pędzi po wybojach. Ubrani na ludowo pasażerowie ledwo się utrzymują na pokładzie. Ale na woźnicy sytuacja zdaje się nie robić większego wrażenia. Z lejcami w jednej ręce i batem w drugiej, odwrócony tyłem do kierunku jazdy z sardonicznym uśmiechem pyta: a państwo są za którym?

Jest takie dziecięce porzekadło "na kogo wypadnie, na tego bęc". Jestem przygotowany na ogłoszenie wyników. Dowolnych wyników. W lodówce chłodzi się butelka, coś do przekąszenia też się znajdzie. Może to nie "szampańskoje" ani kawior, ale zawsze.

Tylko, że o cierpliwość trudniej. Chciałoby się już wiedzieć, co i jak... We wróżki nie wierzę; w technikę - owszem! Żadne tam szklane kule. Na przełomie stuleci kupiłem od Ruskich takie jedno ustrojstwo. Za grosze. Ustrojstwo wyglądało jak turystyczny telewizorek, ale nazywali je "wriemjauwiditiel". (Proponowali też, półgębkiem - dlatego nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem - amunicję do noktowizora. Nie skorzystałem.)
"Wriemjauwiditiel" niestety okazał się wart swojej ceny, bo łapał tylko dwie zachodzące na siebie stacje - jedna nadawała w kółko "Międzynarodówkę", a druga chyba Beethovena. A po ekranie latały kolorowe plamy, coś między zadymioną sceną na koncercie rockowym a zestawem fachowo nabitych siniaków. Na dłuższą metę nie było to zbyt zajmujące, więc zamiast ustrojstwa do kuchni wstawiłem stare radio.

No, ale teraz - myślę sobie - jak już jesteśmy w Unii, to co innego! I napięcie w sieci wyższe, i powietrze jakieś bardziej europejskie, ludziom się żyje dostatniej... radośniej... Jak już jest tak dobrze, to może i "wriemjauwiditiel" będzie działał lepiej? Sprawdzić nie zaszkodzi.
Ściągnąłem go z pawlacza i odpaliłem.

I co powiecie? Kiepsko bo kiepsko, ale coś tam dało się zobaczyć. Konkretnie to najpierw leciał jakiś film historyczno-społeczny, właściwie to sama końcówka - pozytywny bohater ostatkiem sił zwyciężył, ocalił, uratował, otrzepał się, wziął pod rękę kociej gracji bohaterkę i odeszli między dębami w zachodzące słońce. Oczywiście lud się raduje, wypuszcza niesłusznie aresztowanych, a źli sami z siebie chowają się ze wstydu po kątach i nastaje era powszechnej szczęśliwości.
Takie tam słodkości ad nauseam.
Tyle że potem zaczął się jakiś kryminał sportowy. Zupełnie z innej parafii. Podekscytowane tłumy w hali, pośrodku ring na którym tłucze się dwóch zawodników - ani to wolna amerykanka, ani wrestling - najważniejsze, że widzowie kibicują, podskakują, tu i tam z tych emocji zaczynają się sami nawzajem okładać, istne pandemonium - a między nimi metodycznie krążą kieszonkowcy, wyłuskując portfele...
Z początku nawet mnie to wciągnęło, bo przecież ci źli tak bezczelnie, w plecy, przecież zaraz ktoś się spostrzeże, pozytywny bohater albo i cały oddział pozytywnych bohaterów wpadnie na białym radiowozie i...
I nic. Akcja po kwadransie rozwinęła się o tyle, że złodziejskie bractwo zaczęło rozmontowywać krzesełka i ciąć na złom barierki. Nuuuda.

Zaspokoiwszy swoją ciekawość co do najbliższej przyszłości, odstawiłem wriemjauwiditiela na pawlacz i wróciłem do lektury "Przeglądu".
I tu niestety zrobiło się nieśmiesznie - gdy doszedłem do rubryki z listami od czytelników.

To ja już wolę wybory.