USA rok 2020

Był to niezapomniany rok 2020.
Stany Zjednoczone nie istniały. Podzielone zostały się na dwa niezależne państwa. Zjednoczone Prowincje Ameryki Północnej, które obejmowały byłe stany USA z wyjątkiem Kaliforni, Teksasu, Arizony, Luiziany i Florydy, dołączyły do nich bogate w ropę i gaz Kolumbia Brytyjska z Albertą, Alaska oraz należące do byłej Kanady Terytoria Północne. Rozłam nastąpił po roku 2010 a zapoczątkowany został, o dziwo w Kanadzie, w Kolumbii Brytyjskiej gdy odmowa przez rząd w Ottawie pomocy w pokryciu długu zaciągniętego na zorganizowanie Olimpiady Zimowej 2010, zainiciowała tendencje separatystyczne. Deficyt wyniósł 3.8 miliarda dolarów i ciężar ten został złożony na barki mieszkańców BC. (British Columbia).
Rozgoryczona tym społeczność zaczęła coraz głośniej domagać się separacji od Kanady i przyłączenia do Stanów Zjednoczonych. Żądania obywateli BC znalazly przychylny oddżwięk w Albercie, której mieszkańcy od dawna z wielkim niezadowoleniem patrzyli na fakt odpływu zarobionych na wydobyciu ropy miliardów do federalnej kasy.
Niespodziewana pomoc nadeszła z Montany i Idaho. Dwa te północne stany zagroziły wystąpieniem z USA jeżeli rząd federalny nie zlikwiduje uznanego przez białą większość za rasistowskie i niezgodne z Konstytucją, prawa zwanego Affirmative Action Plan, dotyczącego preferencji dla przedstawicieli tzw. mniejszości narodowych. Wszyscy „nie biali” obywatele USA mieli pierszeństwo w prawie wszystkich dziedzinach życia społecznego, od przyjęc na studia wyższe począwszy, a na pracy dla instytucji rządowych zakończywszy. Niezadowolenie to było podsycane danymi z ONZ mówiacymi że stopień edukacji w USA osiągnął zdecydowanie najniższy poziom w całej historii tego kraju. Jak wynikało z, przez UNESCO sponsorowanej ankiety na temat poziomu edukacji w Świecie, USA zostało umiejscowione między Albanią i Afryką Równikowa.
Dodatkowym elementem był masowy eksodus białej młodzieży do Europy, która to ze względu na niewystarczający przyrost naturalny i fakt masowego odchodzenia na emerytury tzw. Baby Boomers przyjmowała wszystkich przedstawicieli rasy „Kaukaskiej” z otwartymi rękoma. Na domiar złego problemem zaogniającym sytuację był wciąż niekontrolowany napływ nielegalnych emigrantów z Meksyku i innych krajów Ameryki Łacińskiej.
Prezydentem USA w roku 2012 został Ross Perot, kandydat z ramienia nowo utworzonej w 2007 partii Narodowych Demokratów, która dała o sobie znać w wyborach prezydenckich w 2008 roku, a w 2012 odniosła druzgocące zwycięstwo. Postępujaca eskalacja problemu nielegalnej emigracji, ochrony granic państwowych i ciągle domagającej sie specjalnego traktowania kolorowej mniejszości, spowodowała separacje Kaliforni, Texasu, Luizjany, Arizony i Florydy.
Na prezydenta Zjednoczonych Stanów Południa Ameryki wybrany został Jesse Jackson, dlugoletni bojownik o prawa dla mniejszosci narodowych, wiceprezydentem Martin L.King syn zamordowanego Martina Luthera Kinga.

Zjednoczone Prowincje Ameryki Północnej wprowadziły rygorystyczne prawa zakazujące jakichkolwiek preferencji rasowych. Kandydaci na studia wyższe, zmuszeni byli zdawać egzaminy wstępne a ci którzy je oceniali nie znali nazwiska, wieku, płci i rasy egzaminowanych. Arkusz egzaminacyjny opatrzony był tylko numerem, po którym kandydat na studia mógł być zidentyfikowany. Polityka taka spowodowała zamieszki rasowe w wielu ośrodkach uniwersyteckich a gdy Lou Dobbs, Sekretarz Obrony, odpowiedzialny za utrzymywanie dyscypliny społecznej polecił Gwardii Narodowej bezwzględne stłumienie zamieszek, nastąpił masowy odpływ ludności pochodzenia afrykańskiego, azjatyckiego i latynoskiego do Związku Stanów Południowych. To z kolei bylo przyczyną zamieszek ulicznych i stworzyło sytuacje że miasta takie jak Los Angeles, Huston, Miami czy San Francisco stanęły w obliczu wojny domowej. Prezydent Jackson wezwał Gwardię Narodową i Armię co było początkiem ostrych starć zbrojnych. Były ofiary w ludziach. Prezydenckim Dekretem ogłoszono stan wyjątkowy i zawieszono wszystkie prawa konstytucyjne i publiczne. Wojsko otrzymało rozkaz rozstrzeliwać na miejscu złapanych z bronią w ręku lub w trakcie popełniania jakiegokolwiek karanego prawem przestępstwa. Po tygodniu zamieszek zapanował spokój, liczbę ofiar oceniano na 15 tysięcy. Szkody materialne na 725 milionów dolarów.
Ledwo uporano się z uprzątnięciem pobojowisk, wyleciał w powietrze samolot Boening 747 należący do Virgin Airlines. Przypadek tylko spowodawał że druga taka sama próba skończyła sie fiaskiem. Na lotnisku La Guardia (Nowy Jork) przytomność stracił jeden z pasażerów, który w parę minut póżniej miał wejść na pokład samolotu. Zmarł w drodze do szpitala. Sekcja wykazała że w jego żołądku znajdował się gumowy pojemnik z ok 1 litrem nitrogliceryny. Aby tą ilością wysadzić samolot, wystarczyło podskoczyć.
W dwa dni potem w Nowym Yorku szpitale zaczęły masowo przyjmować chorych z bardzo dziwnymi objawami. Centrum Chorób Tropikalnych z Atlanty (Georgia) po przeprowadzaniu szeregu analiz wydało Hiobowy wyrok. U chorych odkryto zarazki dżumy, choroby, której bakterie przechowywane były pod staranną opieką w specialnych laboratoriach. Wszelkie znane sposoby zahamowania epidemii zawiodły. Po 60-ciu dniach zaraportowano 3 miliony zmarłych. Nowy Jork ogłoszono obszarem zamkniętym.
Z zarazą przy horendalnym nakładzie sił i srodków uporano się w 3 miesiące.
Obwiniano Al Quedę.
Od tego czasu aby odbyć lot samolotem należało udać sie do portu lotniczego na 10 godzin przed odlotem. Pasażer poddawany byl płukaniu żołądka i badano mu krew, jak również dokonywano prześwietleń. Przed wejściem do samolotu musiał oddać swe ubranie w zamian za co otrzymywał papierowy garniturek z nadrukiem linii lotniczych, kapcie i skarpetki. Nie wolno mu było zabierać żadnego bagażu; szczotkę do zębów, mydło i mały ręcznik dostawał wraz z ubraniem. Bagaże podróżowały osobno w innym samolocie.
Rząd Prowincji Północnych aby zapobiec kryzysowi finansowemu wprowadził bardzo drastyczny program oszczędnościowy. Wycofano się z Narodów Zjednoczonych i przestano płacić 25% kosztów utrzymania tej organizacji. Wycofano Armię z Korei Południowej i Europy co przyniosło dodatkowe 10 miliardów oszczędności.
Za nielegalne przekraczanie granicy wprowadzono drastyczne kary. Osobnik złapany po raz pierwszy był deportowany, pobierano mu odciski palców i DNA. Za drugim razem był aresztowany i bez wyroku sądowego wędrował na 3 lata do obozu pracy. Obozy takie byly rozsiane wzdłuż granicy ze Stanami Południowymi a pensionariusze kopali 100 m. głęboki rów graniczny, który w przyszłości miał być napełniony wodą a do wody zamierzano wpuścić amazońskie piranie, jak wiadomo najbardzie krwiożercze z ryb.
Na podstawie umowy Stanów Amerykańskich - EU wszyscy obywatele tych jednostek administracyjnych, jak również wielu państw Azjatyckich, wraz z Australią otrzymało międzynarodowe dokumenty identyfikacyjne. Wprowadzono również zasadę że każdy osobnik gdy ochotniczo zgodził się na wszczepienie pod skórę „chipa” identyfikacyjnego, był traktowany w uprzywilejowany sposób w czasie podróży lotniczych i na wszystkich przejściach granicznych.

Do NATO przyjęta została Rosja w zamian za co odbywający już 4–tą kadencję prezydencką Władimir Putin udzielił zgody na stworzenie na Syberii instytucji penitencjarnych dla międzynarodowych terrorystów, handlarzy narkotyków i wszelkiej maści kryminalistów. Prasa i przedstawiciele organizacji typu Amnesty International nie miały prawa wstępu ani wizytowania w/w zakładów. Rygorystyczne to prawo zostało wydane gdy władze Rosyjskie po szeroko zakrojonej akcji propagandowo – protestacyjnej oddało zarząd jednego z obozów przedstawicielom Amnesty International, która wprowadziła tak liberalne zasady traktowania więzniów, że ci dnia pewnego opanowali więzienie, wymordowali strażników – opiekunów (jak ich nazywano) i uciekli z obozu.
Po 2 tygodniach ponad połowa z nich zgłosiła się do władz rosyjskich w stanie kompletnego wycieńczenia, a pozostałej połowy nigdy nie odnaleziono i mówiąc prawdę nie szukano. Potem czasami tylko podróżujący po rosyjskiej tajdze meldowali o odnalezieniu starannie ogryzionych kości ludzkich.

Chiny po ukróceniu exportu do Ameryki, aby podbudować opinię publiczną, zaatakowały Mongolię i po 2 miesiącach kampanii zajęły cały kraj. Na przeszkodzie kompletnego zwycięstwa stanęła mongolska zima.
W temp. – 60 Celsjusza nie udało się uruchomić ciężkiego i lekkiego sprzeętu mechanicznego. W obliczu śmierci głodowej Armia Chińska okupując to ciężkimi stratami wycofała się z Mongolii pozostawiając wszystko co posiadali. Chiny stanęły na pograniczu bankructwa co było powodem rozruchów społecznych i niekontrolowanego eksodusu ludności do innych krajów.
Jako pierwsze w obronie własnych obywateli i własnej suwerenności, państwo Filipińske nie mogąc uporać się z falami nielegalnych emigrantów poleciło otwierać ogień i zatapiać wszystkie jednostki pływające, względem których zachodziło podejrzenie że przewożą uciekinierów z Chin. Bardzo szybko tą zasadę wprowadziła Korea Południowa, Indonezja, Tajlandia, Singapur, Malezja i inne kraje półwyspu Indochińskiego.
Japonia przyjmowała do swych portów tylko takie statki, które przypływały z innych niż chińskie portów i ostrzegła armatorów o poważnej odpowiedzialności finansowej w wypadku pozytywnych wyników kontroli mającej na celu znalezienie nielegalnych pasażerów. Zaczęły się mnożyć wypadki wyrzucania takich za burtę, jak również wiele państw odmówiło prowadzenia dochodzeń w znanych tego typu przypadkach i ścigania ich jako przestępstw kryminalnych.

W związku z eskalacją przypadków piractwa morskiego załogi statków handlowych zostały przeszkolone i wyposażone w broń co po kilku udanych akcjach zredukowało ataki na statki niemal do zera.
Zasadą było jedno.
Piraci musieli być likwidowani na miejscu.
Gdyby zastali schwytani jako jeńcy nie było kraju, który zdecydowałby się wydać pensa na aresztowanie ich, dochodzenie czy rozprawy sądowe. Jeńcy, jak takowi byli, zostawali „obywatelami” państwa pod którego flagą dany statek pływał a armator zmuszony był do pokrycia wszelkich kosztów z tym związanych. Likwidacja w takich warunkach okazała się jedynym logicznym rozwiązaniem.

Rząd Iraku wprowadził karę śmierci za nielegalne posiadanie broni palnej i materiałów wybuchowych i przez pół roku od wprowadzenie tej ustawy ulice Bagdadu i innych miast rozbrzmiewały salwami plutonów egzekucyjnych.

Zmany klimatyczne za które powszechnie obwiniano nadmierne zużycie ropy naftowej spowodowały wejście w życie prawa, podpisanego przez prawie wszystkie państwa na Świecie, mówiącego że żaden samochód o zużyciu paliwa ponad 8 litrów na 100 km., oprócz pojazdów specjalnego przeznaczenia, nie miał prawa poruszania się po drogach Ameryki Płn., Europy, Indii, Japonii, Indonezji, Australii, RPA, i kilku innych pomniejszych państw.

W konsekwencji nastąpiło znaczne ograniczenia importu ropy naftowej z rejonu Morza Czerwonego i Zatoki Perskiej.
Alaska, Alberta i Kolumbia Brytyjska zwiększyły wydobycie ropy, gazu i produkcję energii elektrycznej, co spowodowało tak drastyczną obniżkę cen ropy że Arabia Saudyjska zwróciła się do Banku Świata o pożyczkę w celu załatania dziur w budżecie.

Iran całkowicie zrezygnował z marzeń o kosztownej budowie reaktorów atomowych i stanął przed perspektywą wojny domowej.

Państwa Europy środkowej, Szwecja, Finlandia, Estonia, Litwa, Łotwa, Białoruś, Czechy, Słowacja, Węgry i Austria podpisały umowę z Polską dotyczącą eksploatacji świeżo w 2005 roku odkrytych złóż ropy naftowej pod dnem polskiego Bałtyku.

Polityczna sytuacja w wielu krajach EU daleka była od stabilności. W Wielkiej Brytanii, jak za „dobrych czasów” IRA, w powietrze zaczęły wylatywać meczety i budynki należące do różnej maści organizacji Islamskich. Stosunkowo spokojnie było we Francji gdzie po zakazaniu w 2005 roku eksponowania jakichkolwiek symboli świadczących o przynależności etnicznej lub religijnej ci, którzy nie chcieli się do tego prawa dostosować, mimo posiadania obywatelstwa francuskiego, byli deportowani do Algerii, Tunezji, Senegalu, czy skąd tam etnicznie pochodzili.

Uprzednio wspomniane kraje Europy Środkowej prowadziły negocjacje z Rosją na temat opuszczenia EU i stworzenia Wspólnoty Ekonomicznej Krajów Europy Centralnej i Północnej. Było to odpowiedzią na przegłosowaną bardzo znikomą większością głosów decyzją parlamentu EU o przyjęciu Turcji i nowo powstałej Republiki Kurdystanu.

Polska pozostająca jeszcze w Unii otrzymała status „Kraju Rejestru Floty Handlowej”.
Było to poniekąd konsekwencją ataku terrorystycznego, przeprowadzonego na port Londyński za pomocą statku handlowego pod banderą Liberyjską wyładowanego po brzegi materiałami wybuchowymi i obsadzonego samobójczą załogą arabską.
Po tym wypadku zrezygnowano z rejestrowania statków handlowych pod tzw. tanimi banderami i Parlament Europejski zwrócił się do rządu RP z propozycją utworzenia Europejskiego Rejestru Statków dla wszystkich armatorów posiadających swe siedziby w Europie. Znaczyło to że wszystkie statki handlowe bedące własnością armatorów europejskich musiały być zarejestrowane pod Banderą RP, podlegać prawom i regułom stosowanym przez Polską Administrację Morską. Na statkach tych znależli zatrudnienie marynarze z krajów europejskich i nadbałtyckich, wraz z krajami basenu morza Czarnego i Morza Śródziemnego i Adriatyku.

Grecja została oskarżona o wykorzystywanie subwencji Wspólnoty do celów niezgodnych z regulaminem EU i zawieszona w prawach członka. Jej dalsza przynależność do Unii uzależniona była od wprowadzenia drastycznych reform gospodarczych. Na co Grecja się, aczkolwiek niechętnie, zgodziła.

Analitycy polityczni i gospodarczy skłaniają się do twierdzenia że Świat powoli wydobywa sie z kryzysu politycznego i gospodarczego lat 10 – tych naszego stulecia i powoli kieruje się w kierunku stabilizacji. Oby na długo.

Colas Bregnon.