Trochę babcinej kultury

Moja babcia nauczyła mnie wiersza, którego fragmenty pamiętam do dziś (babcia pamiętała cały). Muszę jeszcze dopowiedzieć, że babcia urodziła się na terenach dzisiejszej Białorusi w 1902 roku (nie mogła patrzeć na swój dowód, gdzie było wpisane miejsce urodzenia ZSRR, a nie Polska). Ukończyła 4 klasy szkoły powszechnej, nauczyła się czytać i pisać.
Przytoczę fragmenty, które mi utkwiły mi w pamięci

Siadł w szczerem polu Chrystus Pan,
A przy nim orszak bosy:
Dziateczki, co na zżęty łan
Szły z miasta zbierać kłosy.

Rośnijcie — rzecze — ojcom swym
I matkom na pociechę...
I jako słońce chaty swej,
Wyzłoćcie niską strzechę!

Lecz wpośród dzieci była tam
Sierotka jedna mała,
I słysząc to, co Chrystus rzekł,
W te słowa się ozwała:

— A ja nie będę, Panie, rość,
Bo na co to i komu?
Ojca, ni matki nie mam już,
A także nie mam domu.

Bo ojcem mu jest niebios Pan,
A matką ziemia miła,
Co go zbożami swoich pól,
Jak mlekiem wykarmiła.

A domem mu jest cały świat
Bez granic i bez końca,
Gdzie tylko sięgnie jego myśl,
Jak złota strzała słońca.

i to nie jedyny wiersz i nie jedyna nauka od mojej babci...