List do domu Elżbiety

Pani Iwono

Pozwolę sobie odpowiedziec na pytania w kolejności.

W sprawie „pośpiechu” chciałbym zauważyć że to ja jestem niemodny bowiem prze niesienie ciężaru literackiego z warstwy opisowej na faktografie dokonało się na początku dwudziestego wieku i czytając takie pozycje jak Mistrz i Małgorzata widać jak faktografia unosi na sobie warstwę opisową która jest do niej przyklejona. Potem mamy egzystencjalistów z ich potokiem Sartrowskich mdłości gdzie nawet myśl stała się skaczącą nitką Ariadny biegnącą na spotkanie Minotaura. Następny skok dokonali pisarze Ameryki Łacińskiej czyli proza Ibero—Amerykańska z rozlaną powieścią rzeką niczym z Amazonką która płynie nawet wtedy gdy stoi w miejscu. W Polsce ową podróżniczą stylistka zaraził wszystkich E. Stachura, Właśnie skończyłem czytać J. Dukaja „Lód „ 1044 stron gdzie fantastyka historiozoficzna opisuje nie zaistniałą historie stosunków polsko-rosyjskich , co by było gdyby ,także w konwencji literatury faktu opisowego czyli aby do przodu

Różnica pomiędzy współczesną literaturą faktu opisowego czyli biegnącej narracji naprzeciw swojemu the end a klasyczną literaturą powieściopisarską polega na tym , że autor klasyczny opisuje to co widzi jak statyczne obrazy . Stara się wbić czytelnika jak najgłębiej w każdy przystanek opisu bowiem i tak wiadomo, że sam mechanizm czytania i naturalny proces sekwencji w opowiadaniu od początku do końca wyrwą odbiorce z owego przyśrubowania.

Cały sens literatury polegał dawniej na zakorzenieniu czytelnika w opisie według klasycznej reguły jedności miejsca akcji i czasy zastosowanej sukcesywnie dla sekwencji liniowej pociętej nożem na kawałeczki w obrazy. To jest taki rodzaj struktury korpuskularno –falowej światła
Opis był bezwzględnie odcięty od akcji . Ostatni genialnie zrobił to Reymont w Chłopach , bezapelacyjny Nobel To jakby dwie ksiązki w jednej jedna narracyjna druga opisowa które się przenikają .Jedna idzie wgłąb a druga do góry

Potem nastąpił zanik samodzielności warstwy opisowej na rzecz taktu narracyjnego . Literaturę zdominowały takty narracji usiłujące wzbudzić emocje ekstazy
Nie chce Pani wciągać ani w krytykę literacką ani filozoficzną bo rzadko który twórca zajmuje się wiwisekcja swojej twórczości . Ja mam to z tego względu ze za nim nie przeszedłem na stronę sztuki siedziałem przez wiele lat w świecie standardów formalno akademickich najpierw archeologii a potem filozofii, jako pracownik naukowy.
Moje pytanie jest pytaniem z pierwszego poziomu ekspresji , do jakiego rodzaju napięcia wyobraźni się pani adresuje.

Jest to niewątpliwie tak jak cala wspólczesna literatura i malarstwo sztuka efektu. Moje pytanie jest tylko o to czy nie warto się w wybranych momentach odwrócić ku opisowi dla wybicia czytelnika z transu. To jest tylko taka propozycja. Wklejenia do rytmiki tam-tamów gregoriańskiego chorału.

Proszę tego nie brać poważnie to tylko zabawa.

I tu ma pani odpowiedz druga dlaczego humor satyra. To jest po prostu tradycja Stańczykowska bowiem z perspektywy fiu bździu i haiha haha widzi się najlepiej to co istotne.

Pozdrowienia