Żabia noga do podkucia

Żabia noga do podkucia

W przyszłym roku wybierzemy prezydenta RP, ale także będą wybory samorządowe. Kilkoro znajomych pytało mnie, czy to prawda, że zamierzam wystartować na prezydenta Warszawy. Rzeczywiście są osoby związane z miastem, działacze samorządowi, namawiający mnie, abym tak postąpił. Od wielu słyszę, że to dobry pomysł. Na ile takie opinie są miarodajne? Są to przecież głosy ludzi jakoś mi bliskich, którzy dobrze mi życzą, jeśli przyjąć, że objęcie funkcji prezydenta Warszawy to dobre życzenie. Może być jednak tak, że znacznie więcej jest zwolenników zdania przeciwnego. Których jest więcej? Do wyborów pójdą jedni i drudzy.
Pierwsza z osób, która namawiała mnie, by wystartować w wyborach przekonywała, że mam tzw. atuty. - Od dwudziestu lat mieszkasz w Warszawie (Saska Kępa), lub pod Warszawą (Piaseczno) i znasz dobrze miasto, jego problemy, a większość twojej aktywności przejawia się na terenie stolicy. Odparłem - to prawda, przez kilka ostatnich lat odwiedzałem warszawskie prokuratury i sale warszawskich sądów. Znajomy nie zrażony mówił – masz piękną kartę z lat działalności niepodległościowej (KPN, PPN), byłeś więźniem politycznym w PRL. Do tego masz duże doświadczenie w działalności społecznej i politycznej, także po 1989 r. Byłeś kilka lat szefem partii i posłem na Sejm. Kierowałeś wielkimi instytucjami państwowymi z dużym budżetem – w MON minister (1992) i wiceminister (1997-2001). Zostałeś opluty przez media, fałszywie oskarżony i po siedmiu latach uniewinniony. Skrzywdzono cię, a ty nie poddałeś się i obroniłeś swoje dobre imię. Jesteś od kilku lat wykładowca na wyższych uczelniach, profesorem i dyrektorem instytutu prawa na KUL, autorem książek i artykułów, ekspertem w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego. Wszyscy cię znają i wielu warszawiakom dobrze kojarzysz się. Co jeszcze trzeba? Zrozumiałem, że znajomy przeczytał mój życiorys na mojej stronie internetowej. Oponowałem, że prezydent Warszawy to jednak coś innego niż moje zainteresowania wojskowe. Usłyszałem – Stefan Starzyński był oficerem z frontowym doświadczeniem i jest uważany za wybitnego prezydenta Warszawy.

Teoretycznie mój rozmówca miał rację. Przykład Starzyńskiego, wojskowego w warszawskim Ratuszu, był dobry. Jakie jednak to wszystko może mieć znaczenie w obecnych realiach. Niedawno pisałem o wielkim wpływie partii politycznych. Trudno wyobrazić, aby partyjni wodzowie prezydenturę stolicy - kolokwialnie mówiąc – odpuścili. Z PO będzie startować w wyborach Hanna Gronkiewicz-Waltz. Jako urzędująca prezydent Warszawy już tylko z tego powodu ma ogromną przewagę. SLD dysponujący w stolicy sporą liczbą zwolenników wystawia Wojciecha Olejniczaka (zdobył w Warszawie ok. 73 tys. głosów w wyborach na europosła). PiS jeszcze nie zdecydował, ale krąży pogłoska, że może to być szef kancelarii prezydenta Kaczyńskiego Władysław Stasiak. Były wiceprezydent Warszawy i sprawny urzędnik byłby kandydatem poważnym.

Nie należę do żadnej partii i nie sądzę, aby któraś z wpływowych sił politycznych poparła moją kandydaturę. Za partyjnymi pretendentami do fotela w Ratuszu stanie potężne zaplecze organizacyjne, także finansowe. Za mną grono przyjaciół i kilka tysięcy złotych mojej profesorskiej pensji. Kiedy więc na jednej wyborczej szali kładę to, co jako atuty wymieniał mój znajomy, a na drugiej moc partyjnych kandydatów to wychodzi, że może mieć zastosowanie powiedzenie o bezpartyjnej żabie, która ma zamiar nogę podstawić, gdy partyjne konie będą kuli.

Warszawa, miasto odznaczone przez Naczelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego krzyżem orderu wojennego Virtuti Militari. Miasto bohaterskie tak silnie związane z polskim czynem zbrojnym. Miasto, które Juliusz Słowacki nazwał sercem Europy. Prezydent Starzyński, żołnierz Marszałka, tworzył wizję Warszawy wielkiej, a jednocześnie przyjaznej jej mieszkańcom, bliskiej i ciepłej („Warszawa w kwiatach”). Dziś stolicy brakuje tego, co wielkie i tego co powinno być nam bliskie, a co było charakterystyczne w latach Drugiej RP. Warto ten brak usunąć.