Dzisiaj wielkie święto, pełne polskiej chwały, HOŁD RUSKI... a w rządowych mediach cisza.

Wstydzą się czegoś, panicznie boją, czy mają rozkaz milczeć?

402 lata temu, 29 października 1611 roku, w Zamku Królewskim w Warszawie, carska rodzina biła pokłony przed polskim królem. Car Wasyl IV, stanąwszy przed siedzącym na tronie w majestacie królu Zygmuncie III, dotknął ziemi prawą ręką i ją ucałował, wódz wojsk moskiewskich Dymitr Szujski bił czołem o ziemię a Iwan Szujski z płaczem uczynił to trzykrotnie. Żarliwie przyrzekali, że "Rosja już nigdy na Rzeczpospolitą nie napadnie".

Wydarzenia poprzedził wjazd tryumfalny przez Krakowskie Przedmieście. Po wiekach Julian Ursyn Niemcewicz pisał: "Jak niegdyś wodzowie Rzymscy ... wiódł Żółkiewski w tryumfie poymanych Carów. Wszyscy Pułkownicy i Rotmistrze na bogato przybranych koniach postępowali przodem, za niemi szło do 60 karet. W ostatniey sam Żółkiewski ... z nim strącony Car Szuyski, dwóch braci swoich maiący po bokach".

4 lipca 1610 roku pod Kłuszynem, położonym między Smoleńskiem a Moskwą, podczas wojny polsko-rosyjskiej 1609-1618, jazda polska pod dowództwem hetmana polnego koronnego Stanisława Żółkiewskiego w liczbie około 7 tysięcy pobiła 35 tysięczną armię rosyjską pod dowództwem kniazia Dymitra Szujskiego oraz szwedzkie posiłki dowodzone przez Jakuba Pontussona De la Gardie.
Było to jedno z największych zwycięstw w historii Polski.W obliczu klęski bojarzy zdetronizowali cara Wasyla Szujskiego i obwołali carem królewicza polskiego Władysława, a Żółkiewski wkroczył do Moskwy biorąc całe przywództwo rosyjskiego państwa w niewolę.

Rok później 29 października 1611 hetman Żółkiewski w uroczystym orszaku wkroczył ze swoim wojskiem do Warszawy wioząc ze sobą cara Wasyla Szujskiego, caryce Katarzynę oraz braci carskich - dowódcę wszystkich moskiewskich armii Dymitra i następcę tronu Iwana, którzy w obecności szlachty i senatu złożyli królowi Zygmuntowi III Wazie przysięgę wierności.
To największy triumf w dziejach Polski.

Carowie Szujscy na sejmie warszawskim - obraz Jana Matejki, nie jest wyeksponowany, znajduje się obecnie w piwnicach Muzeum Narodowego. Dwa wielkie obrazy Tomasza Dolabelli przedstawiające hołd zostały zrabowane przez wojska rosyjskie w 1707, gdy na Zamku Królewskim w Warszawie przebywał car Piotr I.

Na kolumnie Zygmunta III Wazy w Warszawie, po jej zachodniej stronie, znajduje się tablica z 1644 roku z łacińską inskrypcją:

Zygmunt III na mocy wolnych wyborów król polski, z tytułu dziedziczenia, następstwa i prawa – król Szwecji, w umiłowaniu pokoju i w sławie pierwszy pomiędzy królami, w wojnie i zwycięstwach nie ustępujący nikomu, wziął do niewoli wodzów moskiewskich, stolicę i ziemie moskiewskie zdobył, wojska rozgromił, odzyskał Smoleńsk, złamał pod Chocimiem potęgę turecką, przez czterdzieści cztery lata panował, czterdziesty czwarty z szeregu królów, dorównał w chwale wszystkim, albo ogarnął całą.

Miejsce hołdu dziś (2013) nie jest bezpośrednio upamiętnione ani bezpośrednio na Zamku Królewskim w Warszawie, ani na terenie Warszawy - obiekty związane z hołdem i pobytem Szujskich były konsekwentnie usuwane i niszczone w imię rosyjskiej racji stanu.
Każdy Polak zna słynny obraz Jana Matejki "Hołd pruski", niewielu jednak wie, że w piwnicach Muzeum Narodowego zalega obraz Matejki przedstawiający hołd ruski

HOŁD RUSKI

Dwoje oczu patrzało, surowo, ponuro,
Zyg­zak czoło rysuje pio­ru­nową chmurą.
Na War­szawę spogląda-​Krakowskie Przed­mie­ście,
Car w nie­wolę ujęty, w wro­gim zmie­rza mie­ście.
Spi­sał trak­tat ze Szwecją-​z eks­pan­sji zamia­rem,
Pol­skę chcieli obłupić-​dostrzegli ofiarę.
Zamiar w woj­sko przekuto, rozliczne oręża,
Ze czter­dzie­ści tysięcy-​stanęło dziś męża.
Sie­dem tylko tysięcy wysta­wiła Pol­ska,
Obok jazdy z pie­chotą, są husa­rii wojska.

Jak wcze­śniej pod Grunwaldem, też mają zaciężne,
Ze Szwe­cji i Holandii, z Hisz­pa­nii orężne.
Fran­cja woj­ska nie skąpi, Niemieccy ryce­rze,
Pro­te­stan­tyzm na szali, przeciwstawią wierze.

Szuj­ski Dymitr dowodzi-​naprzeciw Żół­kiew­ski,
Hetman-​wódz nad wodze-​wysłannik kró­lew­ski.
I runęły na Polskę-​pułki dobo­rowe,
Te na prędko zebrane, różne przy sposobie.

Odwaga, determinacja i mobil­ność woj­ska,
Szalę walki przeważa-​zwyciężyła Pol­ska.
Choć prze­ciw­nik liczebny umyka w popło­chu,
Uzbro­jony po zęby-​nie dotrzyma kroku.
Sztan­dar główny złowieszczy-​padł z orłem
dwu­gło­wym,
Oddał złotą buławę, ledwie podda zdrowy.
Teraz nad nim Żół­kiew­ski wygła­sza­jąc mowę,
Dał w łaska­wość królowi-​plemię kainowe.
Będą czo­łem bić przed nim,kniaż młod­szy
zapła­cze,
Tak się wtedy poniży ple­mie­nie sobacze.

Wcze­śniej Pru­ski dziś Ruski, czołobitni wodze,
Ku pamięci nam dzi­siaj– im w wiecz­nej prze­stro­dze.
Bo for­tuna się toczy,a na pewno kołem,
Wcze­śniej– póż­niej powraca-​z histo­rii mozołem.!!

Józef Bie­niecki