Powolny czy szybki rozpad PO

 Głosowanie o związkach partnerskich. Wyłom w PO, głosowanie dla wiodącej partii niepomyślne. Projekt uchwały o „bratniej pomocy” idzie do poprawki.

Publiczna scysja pomiędzy Tuskiem a Gowinem. Po raz pierwszy premier wychodzi na mównicę  sejmową i neguje to, co przed nim powiedział członek jego rządu.

Tusk przekonał się więc, że już nie rządzi niepodzielnie partią, jego kierownictwo klubu zamiast go informować o nastrojach  w klubie, zawodzi go.

Rafał Grupiński  przewodniczący klubu nie informuje Tuska o spotkaniu Gowina z grupą posłów i uzgodnieniach przed głosowaniem. Milczy Schetyna.

Czyżby mieli dość niepoważnego traktowania ich przez Tuska? Za dwa i pół roku będą układane nowe listy wyborcze. Do tego czasu odłam konserwatywny zrobi wszystko żeby zdemokratyzować partię i skończyć z jednowładztwem.

Schetyna krytykuje Gowina, Gowin nie jest dłużny Schetynie, w rzeczywistości łączy ich wspólny interes, osłabienia Tuska. To był test.

Gdy Tusk zareaguje, może się rozpaść rząd, a jak nie zareaguje, będzie to sygnał dla pozostałych, że mogą się domagać większych praw.

Tusk nie ma dobrego wyjścia. Usunięcie Gowina, jak i jego pozostawienie jest dla Tuska niekorzystne. A radykalnego kroku zrobić nie może, koalicja ma tylko 4 głosy przewagi.

Ale Tusk nie zapomina. Za rok, dwa lata, pod byle pretekstem będzie dążył do usunięcia Gowina. Tak jak wyrzucił Gilowską, Olechowskiego, Piskorskiego.

Gowin przeciwstawił się Tuskowi i pokazał,  że jest przywódcą frakcji.

Po tym „odważnym” wystąpieniu jego pozycja w grupie wzmocniła się. Zachował się bardzo racjonalnie i rozsądnie. Gowin dąży do zostania liderem partyjnych konserwatystów.

Tusk oprócz Kopacz i Grasia nie ma w swoim gronie liczących się postaci.

Schetyna, Grupiński, Gowin chcą sprawić, by PO było kierowane przez zarząd.

Dla Tuska model demokratycznego funkcjonowania PO jest nienaturalny.

Kiedyś Rokita powiedział do Tuska:

W każdym triumwiracie chodzi tylko o to, kto pierwszy zabije dwóch pozostałych.

Tusk te słowa wprowadził w  życie. Wyrzucił ojców założycieli PO.

Rokitę wykorzystał przeciwko Olechowskiemu, Schetynę przeciwko Piskorskiemu.

Pozycja Tuska słabnie z powodu coraz większych problemów gospodarczych, spowolnienia wzrostu PKB, podwyżek cen, bezrobocia, ogromnego zadłużenia kraju, kłamstw smoleńskich.

Jak odchodził Gibała do Ruchu Palikota, to miało z nim odejść siedmiu posłów. Tusk ich zatrzymał pod groźbą przedterminowych wyborów.

Dziś na taki krok już się nie zdecyduje.

Wg  publicysty Stanisława Janickiego w Polityce.pl:

 Premier Donald Tusk przestał się w ogóle interesować życiem partyjnym. Zamyka się w gronie bardzo wąskim, swoich doradców, natomiast premier z klubem kompletnie się nie kontaktuje. Klub nie wie, co ma mówić, bo żadne dyrektywy nie napływają z kancelarii premiera i mówiąc językiem młodzieżowym: panie posłanki i panowie posłowie są całkowicie wygubieni.

 Tusk znalazł się w pułapce.                                                                          Do dymisji się nie poda, wszak Polak tkwi na stanowisku do końca.               Jak odejdzie, nikt nie będzie za nim płakał. Prasa angielska porównuje go do Tony’ego Blaira. Od ogromnego poparcia na początku rządów do powszechnego znienawidzenia po odejściu. Do dzisiaj Brytyjczycy niechętnie wracają do tej postaci.

Tuskowi grozi jednak coś więcej. Tusk zrobił wiele przeciwko krajowi którym rządzi a to już kwalifikuje się do oddania go pod Trybunał Stanu.

 Pomóc Tuskowi może społeczeństwo. Masowe wystąpienia ludzi przeciwko rządowi w Bułgarii, poparte przez  policję, zrobiły swoje. To samo na Słowenii, nie dalej jak wczoraj powstał nowy rząd, poprzedni   został zmuszony do dymisji masowymi demonstracjami społeczeństwa. 

źródła: gover polityka w sieci                                                                                        w Polityce.pl                                                                                                    Angora nr 6 10 lutego 2013