Żydowska afera Tuska, czyli w co gra PDT z Izraelem.

Donald Tusk wraz ze swymi ministrami wie teraz co i jak ma być na terytorium RP robione, wprowadzone [ogromnie dużo D. Tusk i jego ministrowie się nauczyli] – szczególnie po ostatniej wizycie w dniach 23-24.02.2011 w Izraelu Donalda Tuska wraz ze swą świtą i po podpisaniu tam z rządem Izraela stosownych dokumentów. To, że Donald Tusk wiele się nauczył, to też żadna nowość, bo podczas tej wizyty w Izraelu D. Tusk publicznie złożył premierowi Izraela B. Natanyahu zapewnienie, że on i premier Natanyahu mają wspólny wręcz identyczny pogląd na zadania jakie stoją przed rządem RP i Izraela w zakresie reputacji politycznej i historycznej Polski i Izraela. No i że w zakresie spraw związanych z młodzieżą trzeba rozmawiać również o przyszłości – a nie tylko o przeszłości.

 Kierunek Izrael, to główny kierunek i główna linia polityczna przyjęta dla Polski od 1988 r. [a i wcześniej]. Wpychanie Polski do UE, to tylko bardzo pomocne i bardzo skuteczne narzędzie realizacji [element strategii] tej głównej zasadniczej linii politycznej przyjętej dla Polski.
Zresztą Tusk powiedział w Jerozolimie zapewniając premiera Izraela B. Natanyahu, że w ramach spełnianych przez Polskę obowiązków w UE będą wspierane przez Polskę na forum UE słuszne interesy Izraela – a i będą wspierane globalnie na forum międzynarodowym.
Zaś Władysław Bartoszewski zadał publicznie retoryczne pytanie, aby pokazać mu kraj w Europie, w którym tylu kolejnych ministrów spraw zagranicznych ostatniego okresu czasu było Żydami – tak jak jest w Polsce.
23 lutego 2011 r. zaraz na dzień dobry premier Izraela Beniamin Natanyahu powiedział:  „Spotkaliśmy się tu nie tylko po to, by rozmawiać o przeszłości” … „Razem z nami są ministrowie obu rządów i będziemy dziś i jutro pracowali, by zaprojektować wspólną przyszłość„

Główne figury w rządzie Putina, to niemal wyłącznie krypto-Żydzi. Rdzeniem tej piątej kolumny są Żydzi ortodoksyjni, często zwani chasydami. Istnieje szereg nurtów chasydyzmu, ale dominującym jest sekta Chabad Lubawich /Lubawicz/. Jej istotą jest agresywny, wojowniczy ekstremizm na rzecz żydostwa oparty na podstawach talmudyzmu, co można nazwać szczególnym rodzajem geopolityki. Dobitnie o tym pisze rabin Eduard Hodos – zwierzchnik charkowskiej społeczności żydowskiej, nieprzejednany /rzekomo’ przeciwnik sekty Chabad Lubawicz. Ujawnia on niedostępną dla gojów wewnętrzną sytuację w tej sekcie, rozpoznaną przez niego już w latach dziewięćdziesiątych, kiedy Chabad rozpoczął energiczną penetrację Rosji. Pamiętamy, jak to żydomasoński Klub Rzymski w 1968 roku zaplanował zmniejszenie populacji ludzkiej do połowy, a “przydział” dla Polski ustalono na 15 milionów tubylców. Tymczasem Chabad Lubawicz domaga się redukcji populacji ludzkiej do 600 milionów gojów, podczas gdy łączna liczba samej diaspory żydowskiej jest oficjalnie szacowana na około 13 milionów, ale nie brak szacunków podwajających tę liczbę. Biorąc pod uwagę to, że ortodoksyjni Żydzi rozmnażają się tylko nieco wolniej niż króliki, to Chabad Lubawicz komponuje takie proporcje gojów do Żydów, że Żydów będzie na Ziemi około 15 milionów, a gojów tylko około 600 tysięcy, czyli tylko kilkadziesiąt razy więcej niż Żydów.

Chabad Lubawicz posiada tajne wpływy w super elitarnym “Komitecie 300″ i poprzez niego buduje zręby tego “holokaustu” ludzkości. Ludobójcze, ekstremistyczne ideologie Chabadu wspierane przez żydowską finansjerę i agresywny rasistowski syjonizm, staną się śmiercionośne dla 99 procent populacji ludzkości. Na zewnątrz, w rozmowach z gojami, chabadyści łaskawie podwyższają liczbę mających przetrwać gojów do jednego miliarda, ale prywatnie mówią o 600 tysiącach gojów. Z tego tylko około 20 tysięcy powinno cieszyć się względną wolnością, dobrobytem i czystym środowiskiem. Chabad jako już teraz dominująca siła diaspory żydowskiej, ustawia siebie na szczycie piramidy elit żydowskich, bo goje w ogóle się nie liczą.

Centrala Chabad Lubawicz mieści się w Nowym Jorku. Jedną z kluczowych figur Chabadu jest były wiceprezydent Al Gore, którego ojciec był niegdyś przyjacielem słynnego Armanda Hammera, a ten przyjacielem “Lenina”.

Główną księgą Chabadu jest “Tania”, którą Eduard Hodos nazywa drugim “Mein Kampf”, opartym na “Protokołach Mędrców Syjonu”. Ksiega i wszyscy rabini Chabadu dzielą ludzkość na ludzi, czyli Żydów – “naród wybrany” i resztę – ogromną większość ludzkiej populacji jako goim – czyli bydło. Tu w niczym nie różnią się od wszystkich talmudystów.

Chabad uważa za gojów nawet świeckich Żydów. Stąd bierze się tak szokująca różnica w planach redukcji ludzkości: ma być kilkanaście milionów Żydów, ale na równe z nimi prawa może zasługiwać zaledwie kilkaset tysięcy.

Chabad Lubawicz upatrzył sobie tereny posowieckie jako szczególnie ważny obszar działania. W 1991 roku cele Chabadu w Rosji zostały określone następująco – według Eduarda Hodosa:

1. Chabad musi dominować we wszystkich dziedzinach żydowskiego życia w Rosji.

Chabad musi intensywnie rozwijać lokalny żydowski kapitał, który następnie będzie można spożytkować w innych częściach świata przez kanały Chabadu. Na tym etapie musi agresywnie infiltrować polityczne instytucje, włącznie z inflitracją tajną przez krypto-Żydów i przejmowanie mediów.

2. Liberalizacja i demokratyzacja [Rosji] stworzyły emisariuszom Chabadu możliwość przenikania do wszystkich większych miast bez oglądania się na obowiązujące prawa w obrębie życia religijnego. Proces ten zachodzi dzięki wspólnym przedsięwzięciom gospodarczym, w których grali pierwszoplanowe role różni pracownicy [żydowscy], eksperci, konsultanci.

Centralami ruchu są Moskwa i Dniepropietrowsk.

Dalej Eduard Hodos pisał:

Jasno zdefiniowanym celem Chabadu było przechwycenie mieszańców żydowsko-rosyjskich zatrudnionych w strukturach realnej władzy; usidlenie ich, uczynienie swoimi żarliwymi wyznawcami, energicznie popierając ich kariery i awanse. W tej kwestii chabadnicy byli gotowi poświęcić swoje ideologiczne dogmaty i przymknąć oko na brak czystości krwi. Natomiast, co do nie-Żydów, sprawa była prosta – pieniądze [przekupstwa]. Biorąc pod uwagę fakt z okresu otwarcia granic dla transferu w obie strony waluty, gdy społeczeństwo rosyjskie nie posiadało waluty, a znaczne fundusze zagraniczne należały do członków “Komitetu 300″ i Chabadu – to ich korzyści w nabywaniu w Rosji nieruchomości [za bezcen], nie mają swojego odpowiednika na świecie.

Oni osiągnęli najwyższe stanowiska w gospodarce i władzy politycznej.

Zwierzchnikiem Chabadu w Rosji jest Berl Lazar. Już za pierwszej prezydentury Władimira Putina został on głównym rabinem Rosji /w 200 roku/, zastępując na tym stanowisku zmarłego Adolfa Szajewicza. Zmiana nastąpiła w dziwnych okolicznościach, przypominających operację specjalną. Z dwudziestu rabinów głosujących na Berla Lazara, osiemnastu nie zapowiadało takiego wyniku, ale Kreml podjął interwencję i Berl Lazar wygrał wybory. Putin natychmiast nadał Berlowi Lazarowi rosyjskie obywatelstwo, tym samym naruszając obowiązujące prawo.Wcześniej Berl Lazar posiadał obywatelstwa izraelskie i amerykańskie. To właśnie Władimir Putin, były funkcjonariusz służb specjalnych Rosji, już pierwszego roku swej prezydentury, swoimi decyzjami otworzył Chabadowi szeroką drogę do penetracji Rosji.

Berl Lazar o Putnie:

Nigdy dotąd żaden przywódca Rosji albo ZSRR nie uczynił tak wiele dla Żydów, jak Władimir Putin. Pod każdym względem jest to bezprecedensowe. Ariel Szaron w rozmowach ze mną niejednokrotnie podkreślał, że dla Żydów i dla Izraela, na Kremlu jest to największy przyjaciel. Teraz wielu burmistrzów miast Rosji, szefów prowincji i ministrów, jest Żydami. Stało się to już normą. Dzisiaj do naszego Centrum w Marijnoj Roszcze często przychodzą najwyżsi przywódcy Rosji, stało się to już rutyną. Dmitrij Miedwiediew na trzy dni przed ogłoszeniem go następcą prezydenta, również przybył do naszego Centrum, gdzie obiecał, że dla nas przyszłość będzie jeszcze bardziej pomyślna. Otrzymamy nawet więcej niż musimy oczekiwać. Powtarzam: to miało miejsce trzy dni przed ogłoszeniem go następcą Putina [12].

Rzeczywiście, po wyborze Miedwiediewa Berl Lazar zaczął brać udział w dużych państwowych uroczystościach w charakterze osoby przewodzącej, niekiedy nawet ważniejszej niż premier Putin, co zresztą sam Berl Lazar często publicznie podkreślał. I tak, w 2008 roku na listopadowym posiedzeniu rządu poświęconym dorocznemu przesłaniu prezydenta w Dumie /kiedy ogłoszono rozszerzenie prezydenckich pełnomocnictw/, Berl Lazar pojawił sie na sali nie jako gość, ale hardo pomaszerował za Władimirem Putinem, (którego Zgromadzenie Ogólne przyjęło owacjami na stojąco) a jeszcze przed pojawieniem się Dmitrija Miedwiediewa. Rządzącej klice, krajowi i światu wyraźnie pokazano, jakie są priorytety i hierarchie.

Na posiedzeniu Rady Państwa w styczniu 2009 roku w Petersburgu, Berl Lazar siedział po lewej stronie Miedwiediewa za gubernatorem Matwijenko. Po prawej siedzieli weterani, których problemy były właśnie omawiane.

Zgodnie z kremlowską etykietą, wyraźnie oznaczało to jedno: Chabad jako radykalna forma judaizmu staje się główną religią i rzeczywistą władzą, która kieruje i nadzoruje działania Kremla. Sytuację łagodziła jedynie obecność najwyższego Muftiego, co łatwo się tłumaczy niechęcią Chabadu do przedwczesnego zaognienia znanej nieufności muzułmanów w stosunku do Żydów. Dla Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej i dla Rosjan, ta władza nie ma już żadnego szacunku.

Aj, waj, co za kraj.

Nowy, stary rząd żydokomunofaszystowski od IIwś po raz enty usprawnia Polskę. “Nowi” ludzie, “nowe” przepisy . Eutanazja stara, ta pamiętająca III Rzeszę niemiecką, sovieta i żydokomunofaszystów.

Dla naiwnych, nowy rząd, stary premier i dbałość o Polaków. Kochani Polacy, porzućcie raz na zawsze nadzieję z nimi związaną. Ja do dziś nie wiem, kto ze swoich został jakim ministrem. Bierze mnie ohyda, dlatego się tym nie interesuję.

Jednak czytam internet i widzę nowe wejście tych gigantów. 

Wymordowali żydzi po IIwś Polaków którym udało się ujść z życiem od Hitlerowców niemieckich i żydów sovieckich. Przywiezieni na czołgach swoich braci sovietów do Polski. Niszczą Polskę i Polaków od II wś. Zajęli Polaków miejsca w tzw rządach.

Wymordowali sobie przedpole ze wszystkich patriotycznych Polaków, ze wszystkich uczonych Polaków, z całej inteligencji Polskiej. Co oni potrafią to cały czas piszemy na naszym portalu. Nie wiem czy wiecie, że “nasz idol” Kuron chodził na uczelniach po wojnie  z pistoletem za paskiem i gnębił skutecznie ostatnich profesorów Polskich. Dzisiaj daje w mordę tym głupkom co pozwolili nazwać jego nazwiskiem; szkoły, place, ulice. itd

Jak panstwo słyszycie, czytacie we wszystkich instytucjach , po wszystkich pseudowyborach następuje zmiana najwybitniejszych na kosmicznie wybitnych. To oczywiście w trosce o Polskę i Polaków. Tylko czy można wymienić wybitnego pastucha na kosmicznego, czy można wymienić wybitnego łachudrę na kosmicznego. Czy można wymienić najlepszego niedorajdę na kosmicznego niedorajdę. Czy można wymienić super złodzieja na kosmicznego złodzieja. Czy widzieliście bogaty dom w którym grasują złodzieje od II wś.

A ja zadam panstwu pytanie retoryczne. Czy widzieliście, lub czytaliście o takim skomuluwaniu, gdziekolwiek, tylu durni w jednym miejscu. Swiadomie pomijam dzisiejszą tzw UE. Tam napewno ilościowo jest ich więcej, dużo więcej.

Proszę panstwa, to co nam się przydażyło, to katastrofa światowa, to tsunami. trwające od IIwś. włącznie.

Jednak pisałem o nowym , starym rządzie tych medrców. cały czas mnie cieszy, że oni są nielegalni, oni o tym wiedzą.Ponad 52% społeczenstwa nie głosowało na okupantów. Oni nie maja żadnego mandatu do sprawowania władzy w Polsce poza prawem mafijnym.

Zobaczcie sami co pastuchy są w stanie uchwalić  dobrego – NIC!!!

Poczytajcie o Talmudzie, o budownictwie żydowskim w świecie, o budowie dobrobytu goim !!!

Doprawdy nie jestem w stanie zrozumieć nawet tolerancji dla tej mafii.

znalezione w sieci

ps.Negatywne treści na temat Adama Michnika redaktora naczelnego Gazety Wyborczej oraz wydawcy tej gazety Agory S.A. są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (wyrok sądowy z 26 września 2005, sygn. III C 1225, orzeczony w imieniu Rzeczpospolitej Polskiej, sędzia przewodnicząca Agnieszka Matlak). 

Pisanie negatywnych opinii o Adamie Michniku to klasyczny antysemityzm.
Pisanie negatywnych opinii o Aaronie Szechterze to juz jest HOLOKAUST.

ps. na to sa odpowiednie paragrafy !!!

Radek z Romkiem będą zamykać Polaków w więzieniach

‘Rząd” bierze się do roboty. Jeden już kopie piłkę bo to umie najlepiej z rządzenia. Znalazł się i drugi pracuś Radek. W piaskownicy będzie szukał ten “rasista” antysemitów.

Wreszcie ten goguś znalazł sobie zajęcie. Tylko nie wiem co na to Polacy? Czy za taką “robotę” powinien dostawać tyle kasy? Ja proponuję tego gogusia zrobić byłym ministrem jak najszybciej i niech się zatrudni w wielu organizacjach antypolskich i tam działa. Bo na tym stanowisku zajmować się takimi bzdetami to naprawdę trzeba mieć nie po kolei w głowie. Zresztą, gdy by był normalnym Polakiem to wstydziłby się być członkiem antypolskiego rządu pełnego agentury. Widocznie Radek znalazł sobie miejsce, a raczej mu znależli w towarzystwie takim samym jak on. Nie przeszkadza mu nawet towarzystwo nocnej zmiany. Goguś jest po naukach różnych “patriotów” amerykanskich w tamtejszych organizacjach i potrafi robić za patriotę. Po naukach żydowskich w Izraelu. Dziwię się tylko, że nie jest sklepikarzem w Izraelu tylko “polskim” ministrem. W sklepie mógłby być wielki i pies z kulawą nogą by o nim “źle” nie napisał w internecie a tym bardziej o jego Riwce. Goguś wlazł na ciemny “swiecznik”, czy modny ostatnio świecznik-menora i wrzeszczy, że “podwładni” go nie lubią. Panie goguś masz wybór, jeśli masz?

Ja rozumiem, że dorzynacie polskie watahy, do piętnastu mln. Ja rozumie, że się nienawidzi prezydenta osadzonego w Polsce. Ja rozumiem , że wsadzić do wora i wór do jeziora. Ja rozumiem “antysemityzm”. Ja rozumiem oszustów osadzonych na rządowych stołkach i wykonujących rozkazy. Tylko człowieka cywilizowanego, osadzonego na takim stanowisku powinna obowiązywać podstawowa kultura. Władając takim językiem, będąc w takim środowisku, czego pan oczekuje od internautów?

Zdaję sobie sprawę, że czasami przesadzają, przeklinają, ale takie jest życie. Ja może i czasami myślę jak oni, ale staram się pisać “przyzwoicie”  To pan sam się umieścił w tym dnie internautów i teraz wymaga pan od nich kultury. Pan powinien się spalić ze wstydu i zrezygnować ze stanowiska a nie gnębić internautów za czasami głupawe treści zresztą takiego samego ciężaru jak pańskie.

Może gdy by ci internauci czytali o pana wyjątkowych zasługach dla Polski i Polskości to by pisali o panu wiersze pochwalne.  Widocznie oni widzą to co większość Polaków- jaka praca, taka ocena. Pan musi być świadomy, że jesteście dla Polaków mniej niż ZERO, jak to powiedział wasz komunista. Goguś ożenił się bogato i powinien pilnowac tego bogactwa, będąc np kierowcą żony i teczkę jej nosić a nie szwędać się po rządach. Może sekretarzem pana zrobi żona, albo może jej komisarzem, to takie znów modne. Jak się nie ma pojęcia o polityce to najłatwiej wziąć się za ludzi malutkich. A może weź pan pistolet i ich wymorduj bez sądu, to też jest modne w pewnych środowiskach. Zrobisz pan drugi, czy trzeci Katyń. Wszystkich internautów chcesz zlikwidować, wsadzić do więzień, czy dorżnąć ? Jak Polska będzie wolna, pierwszy pójdziesz do pierdla. Nigdy nie powinieneś być ministrem, choćby za Śląsk i za całokształt.

Powinienem zwrócić panu uwagę na potrzebę walki z żydowskim szkalowaniem Polski, Narodu Polskiego, Polskości.  O antypolonizmie wszechobecnym u żydów we wszystkich przekaziorach światowych sterowanych przez żydów. Jednak nie robię tego, bo wiem czego sie mogę po Tobie spodziewać – niczego dobrego. Przemilczę fakt (dla mnie bzdet nowomowy) , że jesteś rasistą broniąc tylko jednej grupy,nacji czy co to tam jest. Ktoś inteligentniejszy, chociaż by udawał, że walczy.

I zgadnijcie kto gogusiowi pomaga. Drugi “patriota” Romek z dawnego LPR.

Szukać u Żyda poczucia prawa i uczciwości znaczy to samo, co szukać dziewictwa u starej... nierządnicy

Talmudyczne obozy ludobójstwa Polaków to de facto obozy NKWD dla jeńców polskich.
Wykaz obozów koncentracyjnych dla Polaków, jeńców polskich –i  miejsca masowego odosobnienia trzech grup jeńców polskich w niewoli radzieckiej .

Nie są tu wymienione inne miejsca odosobnienia polskich jeńców  w ZSRR, ta- kie jak więzienia Zachodniej Białorusi i Zachodniej Ukrainy – gdzie zgromadzono  oddzielnie  aresztowanych  polskich oficerów w liczbie około tysiąca osób, czy więzienie NKWD na Łubiance w Moskwie.

Podane obozy zostały podzielone na potrzeby tego hasła na obozy jenieckie właściwe, w których władze radzieckie w zasadzie przestrzegały warunku konwencji o jeńcach i nie zmuszały ich do pracy niewolniczej, oraz na obozy jenieckie pracy, w których jeńcy wykonywali roboty przymusowe. Dla miejsc przetrzymywania pierwszej grupy jeńców użyto znanego z historiografii podziału na obozy specjalne i rozdzielcze, a dla drugiej grupy wprowadzono rozróżnienie na obozy przejściowe i poamnestyjne.

Obozy NKWD w czasie “Operacji polskiej” (1933-1938)

Po zakończeniu  w 1924 r. repatriacji, na  podstawie Traktatu ryskiego1921 r., w  ZSRR pozostało ok. 1,1-1,2 mln Polaków. Większość  (ok. 900-950 tys.) mie- szkała  na  Ukrainie  i Białorusi, gdzie przeważali chłopi (ok. 80 proc.), osied- leni w XVII-XVIII w., oraz najczęściej na terenach przed I rozbiorem Polski i w  pobliżu  granicy  polsko-sowieckiej. Istniały też polskie skupiska w dużych miastach, takich jak Kijów, czy Mińsk, Leningrad i Moskwa. W samej Rosji, na Zakaukaziu i Syberii było łącznie ok. 200 tys. Polaków.

W 11 sierpnia1937 r. Jeżow podpisał rozkaz operacyjny nr 00485, który zape- wniał, m.in.

“całkowitą likwidację (…) podstawowych zasobów ludzkich polskiego wywiadu w ZSRR”.

“Polska operacja”, określana; ” na 3 miesiące”, była parokrotnie przedłużana i  zakończyła  się  decyzją  NKWD  i  Rady Komisarzy Ludowych  z 15 listopada 1938 r.

Przez parę miesięcy trwało też “czyszczenie” wśród tych enkawudzistów, któ- rzy brali udział w operacji. Represje  wobec Polaków objęły zarówno czołówkę działaczy komunistycznych (m.in. stracono 46 członków i 24 zastępców człon ków KC), jak i “zwykłych obywateli”; zarówno robotników, jak i – przede wszy stkim – chłopów.

Według  sprawozdania  NKWD z 10 lipca1938 r., aresztowano łącznie 134 519 Polaków – ok. 53 proc. na Białorusi  i Ukrainie, z których większość trzymano w obozach NKWD. Do chwili podjęcia decyzji  z 15 listopada1938 r. liczba are- sztowanych  wynosiła  ok. 150 tys.  Szacuje  się, że  40-50 proc. Czyli ok. 75 tys. zostało rozstrzelanych.

Pozostałych deportowano do Kazachstanu lub osadzono w obozach NKWD.

Obozy przetrzymywania pierwszej grupy

Obozy wymienione poniżej funkcjonowały w umownym okresie  od 17 wrześ- nia 1939 r. do końca maja 1940 r., czyli zakończenia tzw. rozładowania obo- zów specjalnych (zbrodnia katyńska).

Obozy jenieckie właściwe

Dla pierwszej grupy jeńców utworzono je na mocy rozkazu nr 0308 z 19 wrześ nia 1939 r. Ławrientija P. Berii  w  celu rozmieszczenia przekazywanych orga- nom  NKWD zatrzymanych przez Armię Czerwoną na anektowanych wschod- nich  obszarach Polski  w  wyniku  agresji 17 września 1939 r. polskich jeńców wojennych.

Literatura podaje ponad sto takich obozów, a najbardziej znane  tzw. właści- we  obozy  jenieckie to  (z  podaniem lokalizacji geograficznej, komendanta i komisarza w momencie utworzenia obozu oraz stanu jeńców  przed rozłado-waniem dla obozów specjalnych i obozu griazowieckiego):

obozy specjalne:

• kozielski (Kozielsk k. Kaługi w obwodzie kałuskim (Rosja) przy linii kolejo wej  Smoleńsk – Bachmutowo – Kozielsk, ok. 250 km  na  południowy  wschód od Smoleńska – w klasztorze Swiato-Wwiedienskaja Optina Pustyń (Pustel- nia Optyńska), opisywany w “Braciach Karamazow”  Dostojewskiego;

komendant: st. lejt. bp Wasilij  Nikołajewicz  Korolow, komisarz st. polit- ruk Michał Michajłowicz Aleksiejew;

początkowo  obóz przejściowy  dla przekazania  jeńców  Niemcom,  potem obóz specjalny oficerski ze względu na przeładowanie obozu starobielskie go;

wg Ośrodka “KARTA” z tego obozu zamordowano 4410 osób

• ostaszkowski (Ostaszków  w  obwodzie kalinińskim, obecnie  twerskim, Ro- sja), na  północny zachód od Kalinina (Tweru) przy linii kolejowej Wielkie (Wielikije) Łuki – Pieno – Bołogoje, a właściwie na odległej o 11 km od Ostasz kowa wysepce Stołbnyj na jeziorze Seliger w pobliżu wioski Żar – w klaszto rze Niłowa Stołbienskaja Pustyń (Pustynia Niłowska);

komendant: st. lejt.  bp  Paweł  Fiodorowicz Borisowiec, komisarz  st. poli- truk Iwan Aleksiejewicz Jurasow; obóz dla policjantów, pracowników służ by więziennej, wywiadu oraz żandarmów;

wg Ośrodka “KARTA” z tego obozu zamordowano 6314 osób

• starobielski (Starobielsk w obwodzie woroszyłowgradzkim, obecnie ługań- skim, Ukraina), nad rzeczką Ajdar na drodze Millerowo – Kuliansk i linii ko lejowej Staniczno-Ługanskoje – Urazowo – w klasztorze Pokrowskim (Opie- ki) Matki Bożej;

komendant:  kap. bp  Aleksander  Grigoriewicz  Bierieżkow,  komisarz Mi- chał Michajłowicz Kirszyn; pierwszy specjalny obóz oficerski;

wg Ośrodka “KARTA”  z  tego  obozu zamordowano  3739 osób obozy rozd- zielcze, przejściowe i zbiorcze:

• griazowiecki  (Griazowiec  pod  Wołogdą, (Rosja)  na  linii  kolejowej Jaro- sław – Wołogda), w  byłym  klasztorze, później  domu wczasowym przedsię- biorstwa Siewierolies, ok. 8 km od miasta i stacji kolejowej;

komendant: por. bp Michał Filippow; miejsce  gromadzenia jeńców wyse- lekcjonowanych przez NKWD z obozów specjalnych do realizacji perspek tywicznych planów, w maju 1940 r. było ich 395

• juchnowski (Juchnow koło Kaługi, Rosja) nad rzeką Ugrą na drodze Mało- jarosławiec – Miatliewo – Rosławl,  faktycznie  w  byłym  sanatorium   gruźli- czym  Pawliszczew (Pawliszew) Bor  (często obóz jest identyfikowany jest pod tą nazwą), 500 m od wsi Szczełkanowo, 32 km od stacji kolejowej Ba- bynino na linii Tichonowa Pustyń k. Kaługi – Suchiniczi;

komendant:  mjr bp Filip  Josifowicz Kadyszew,  komisarz  batalionowy Ewel Sołomonowicz Gilczienok;

• jużski  (Juża  w  obwodzie  iwanowskim, Rosja)  niedaleko od rzeki Klaźmy, na terenie miasteczka Talicy, 30 km od miasta Juża i 47 km od stacji kole- jowej Wiazniki;

komendant: mł. por. bp Aleksander Fiłatowicz Kij, komisarz st. por. bp Grigorij Wasiljewicz Korotkow

• kozielszczański (Kozielszczyna w obwodzie połtawskim, (Ukraina) przy li- nii kolejowej Postawa – Kriemieńczug, 500 m od stacji kolejowej;

komendant: st. por. bp W. Ł. Sokołow, komisarz kap. F. S. Akulienko

• orański (Oranki pod Gorkim (obecnie  i poprzednio Niżnij Nowgorod, Ros- ja), niedaleko od miasta Bogorodzk i linii kolejowej Arzamas – Gorki (Niżnij Nowgorod), w byłym klasztorze;

komendant: st. por. bp I. Sorokin, komisarz por. bp W. p. Kuźniecow

• putywlski (Putywl’ w obwodzie sumskim (Ukraina)) na drodze Sumy – Głu- chow w klasztorze safroniewskim, 40 km od Putywla i 12 km od stacji kole jowej Tiotkino na linii Sumy – Worożba – Drużba;

komendant: mjr bp Nikołaj Nikołajewicz Smirnow, komisarz batalionowy Siemion Piotrowicz Wasiagin; 

obóz  przejściowy  dla przekazania jeńców Niemcom

• wołogodzki lub zaonikijewski (Wołogda, Rosja), w pomieszczeniach zlikwi dowanego domu dziecka 18 km od Wołogdy w pobliżu osiedla Zaonikijewo;

komendant: Matwiejew, p.o. komisarza Timofiej Fiodorowicz Sazonow

Obozy jenieckie pracy przymusowej
Najbardziej znanymi obozami jenieckimi pracy były:

• obóz rówieński (od grudnia 1939 r. zwany lwowskim) – system około 20 pun któw  obozowych rozlokowanych wzdłuż budowanej w morderczym tempie drogi strategicznej Nowogród Wołyński (Nowograd Wołyńskij) – Lwów przez Równe (Rowno), Dubno i Brody;

komendant: Iwan Fediukow;

skierowano tu 15.500 osób, z czego w grudniu 1939 r. Polaków było 14.211, w tym 12.482 szeregowców i 1364 podoficerów

obozy  na  potrzeby  kopalń  żelaza  i  wapienia ze zjednoczenia “Nikopol-Marganiec” na Ukrainie podległego Ludowemu Komisariatowi Metalurgii Żelaza;

planowano tu skierowanie tu 8500 Polaków, a ostatecznie osadzono około 10.300 osób:

• obóz krzyworoski (Krzywy Róg w obwodzie dniepropietrowskim, Ukraina); około 6800 jeńców

• obóz jeleno-karakubski; około 1900 jeńców

• obóz zaporoski (Zaporoże, Ukraina); około 1600 jeńców

Obozy ON

W enuncjacjach radzieckich z kwietnia 1943 roku, a w ślad za nimi w sprawoz daniu  komisji  Burdenki  ze  strony  ZSRR  badającej, a  faktycznie  fałszującej zbrodnię katyńską, pojawiła  się  informacja, że  na  wiosnę  1940 roku  jeńcy z trzech obozów  specjalnych zostali zgrupowani w trzech blisko leżących, oko- ło 30-40 km  od  Smoleńska, obozach  specjalnego przeznaczenia (pracy przy- musowej na drogach) nr 1-ON, 2-ON, 3-ON.

Umieszczono  ich  tam  bez  prawa do korespondencji, co uprawdopodobniało nagłe ustanie wymiany listów.

Po  wybuchu  wojny mieli być pozostawieni na pastwę losu ze względu na brak wagonów, wpaść  w  ręce  Niemców  i na przełomie lata i jesieni 1941 roku zos- tać rozstrzelani przez nich.

Cała ta wersja nie wytrzymuje krytyki – komisja podała z imienia i nazwiska ko mendanta tylko jednego obozu (1-ON), nikt z tych obozów nie uciekł, nie zma rł, nie został aresztowany lub przemieszczony do innego obozu.

Pozostawienie  na  pastwę  losu  tych  obozów  też  byłoby  zadziwiające wobec uporczywych ewakuacji  innych  obozów,  jak  chociażby  znajdującego się – nie jak Smoleńsk – w bezpośredniej bliskości granicy obozu lwowskiego.

Ewakuację tego obozu przeprowadzono pieszo, nie koleją, do tego mając podo bną liczbę więźniów prawie w całości doprowadzono ich pod bombami do obo zu starobielskiego. Ponadto pomimo twierdzeń o wpadnięciu w ręce Niemców więźniów  trzech obozów, czyli około 15 tys. osób, i zamordowaniu ich wszyst- kich  w Katyniu, znaleziono tam zwłoki w liczbie zgodnej z liczbą przetrzymy- wanych w jednym, kozielskim obozie.

Tym niemniej wersja taka jest w Rosji propagowana w ramach tzw. kłamstwa katyńskiego (publicysta J. Muchin, gubernator A. Tiulejew).

Obozy przetrzymywania drugiej grupy

Obozy te stanowiły miejsca przetrzymywania jeńców pomiędzy zakończeniem tzw. rozładowania  obozów  (zbrodnia katyńska)  a  okresem przejściowym po 12 sierpnia 1941 r. – ogłoszeniem tzw. amnestii.

Obozy jenieckie właściwe

Podane poniżej obozy nie funkcjonowały stale w podanym wyżej okresie ze wz ględu na  przemieszczenia  jeńców  i związane  z tym ich zamykanie i otwiera- nie.  Niektóre obozy jako w dalszym ciągu funkcjonujące były wymienione wy- żej.

Obozy przejściowe:

• juchnowski, znany też jako Pawliszczew (Pawliszew) Bor (Juchnow koło Kaługi, Rosja);

przemieszczano przez  niego docelowo wyselekcjonowanych do obozu griazowieckiego jeńców z obozów specjalnych;

zgromadzono tu też przejętych jeńców polskich internowanych w krajach bałtyckich, w styczniu 1941 r. było ich 2752, z których wiosną 1941 r. wy- wieziono do obozu ponojskiego 2495 osób; 5 lipca 1941 r. obóz ewakuowa no do obozu griazowieckiego (1300 osób)

• kozielski, znany też jako Kozielsk II (Kozielsk k. Kaługi w obwodzie kałus- kim (Rosja);

w lecie 1940 r. ten pusty były obóz specjalny uruchomiono ponownie i zg- romadzono tu przejętych jeńców polskich internowanych w krajach nad- bałtyckich, w  styczniu 1941 r. było  ich 2448, z których wiosną 1941 r. wy- wieziono  do  obozu  ponojskiego 1428 osób;

na przełomie czerwca i lipca 1941 r. ewakuowano z niego do obozu griazo wieckiego 1224 jeńców polskich oraz 181 internowanych francuskich, an- gielskich  i belgijskich  wojskowych  przemieszczonych  w  lutym 1941 r. z więzienia butyrskiego w Moskwie

Obozy “poamnestyjne”

• griazowiecki (Griazowiec pod Wołogdą, (Rosja);

jeńcy ocaleli (wyselekcjonowani) z likwidacji obozów specjalnych oraz jeń cy internowani w krajach nadbałtyckich, przemieszczeni do obozu koziel- skiego  i  juchnowskiego  i  stamtąd  wyselekcjonowani  (1673 osoby, z tego 395 osób ocalałych z pierwszej grupy z obozów specjalnych)

• jużski (Juża w obwodzie iwanowskim, Rosja);

jeńcy przeniesieni z zespołu Północnego Obozu Kolejowego (Siewżeldor- łag) oraz część jeńców z obozu ponojskiego (9567 osób)

• suzdalski (Suzdal w obwodzie władimirskim, (Rosja);

część jeńców przeniesionych z obozu ponojskiego (1967 osób)

• starobielski (Starobielsk w obwodzie woroszyłowgradzkim, obecnie ługań- skim, Ukraina);

jeńcy ewakuowani po 22 czerwca 1941 r. z obozu lwowskiego (12.002 oso- by)

Obozy jenieckie pracy przymusowej

• obóz lwowskim (do grudnia 1939 r. zwany rówieńskim) – wykorzystywany w dalszym  ciągu  do forsownej budowy drogi strategicznej Nowogród Wołyń- ski – Lwów,

po 22 czerwca 1941 r. ewakuowano do obozu starobielskiego około  14 ty- sięcy osób  (w tym około 11 tysięcy Polaków) – ofiary ewakuacji szacuje się na około 1900 osób (zidentyfikowanych przez Ośrodek “KARTA” – 1328)

zespół Północnego Obozu Kolejowego (Siewżeldorłag) rozlokowany w do- rzeczu Peczory, w południowo-wschodniej części obwodu archangielskie go (Rosja) i sąsiednich terenach Komi ASRR;

do budowy Północno-pieczorskiej Magistrali Kolejowej przemieszcze- ni tam zostali jeńcy z obozów: krzyworoskiego, jeleno-karakubskiego i zaporoskiego w liczbie około 8 tysięcy osób

• obóz ponojski (Ponoj w obwodzie murmańskim nad Morzem Białym, Ros- ja);

przemieszczeni tam zostali jeńcy z obozów: kozielskiego i juchnowskiego na budowę NKWD nr 106 (tworzenie lotniska wojskowego)

Obozy przetrzymywania trzeciej grupy

Wkroczenie Armii Czerwonej na wschodnie tereny II Rzeczypospolitej rozpo- częło masowe akcje represyjne przeciwko polskim zbrojnym organizacjom nie podległościowym.

Pojmanych ich członków gromadzono w obozach filtracyjnych iprzejściowych m.in. w 

• Białymstoku,
• Lublinie,
• Skrobowie k. Lubartowa (niekiedy podawanego jako “Skrobowo”),
• Przemyślu,
• Sokołowie Podlaskim,
• Miednikach Królewskich k. Wilna.

Część z nich siłą lub dobrowolnie wcielano do Armii Berlinga i do Armii Czer- wonej, a większość wywożono do poniższych obozów w głębi Rosji:

• obóz borowiczyński nr 270 (Borowiczy w obwodzie nowogrodzkim, Rosja); 5795 osób
• obóz czerebowiecki (?) (Czerebowiec (?), Rosja)
• obóz diagilewski (Diagiliewo pod Riazaniem na linii kolejowej Moskwa – Riazań, Rosja)
• obóz dubrowski (Dubrowsk, Rosja)
• obóz griazowiecki (Griazowiec pod Wołogdą, (Rosja)
• obóz kałuski (Kaługa, Rosja)
• obóz ostaszkowski nr 41 (Ostaszkow w obwodzie kalinińskim, obecnie twer skim, Rosja); łącznie z obozem riazańskim 4307 osób
• obóz riazański nr 178-454 (Riazań, Rosja)
• obóz saratowski nr 0321 (Saratów, Rosja);
• obóz stalinogorski kontrolno-filtracyjny nr 283 i jeniecki nr 388 (Stalinogo rsk w obwodzie moskiewskim – obecnie Krasnogorsk, Rosja); 6326 osób
• obóz staliński kontrolno-filtracyjny nr 240 (Stalino w Donbasie, obwód do- niecki, Ukraina); łącznie z obozem saratowskim 4782 osoby

Oprócz  wymienionych  obozów  żołnierze  AK  i  innych zbrojnych organizacji niepodległościowych byli skazywani lub kierowani do obozów pracy w Worku cie, Archangielsku, Murmańsku, lub do zimowego wyrębu lasu, jak uczyniono z  wszystkimi  osadzonymi  w  obozie kałuskim zmuszonymi do takiej pracy w rejonie korobowskim pod Moskwą.

Obozy powojenne NKWD dla Polaków w ZSRR
Trzy podstawowe typy obozów NKWD po wojnie nosiły nazwy:

A) Obozy;
B) Obozy kontrolno-filtracyjne;
C) Bataliony robocze

Oto niektóre obozy NKWD dla Polaków po II wojnie światowej i ilość internowanych lub uwięzionych w ZSRR;

• Internowani na Uralu;

3940 osób, które w latach 1945–48  przeszły przez obóz kontrolno-filtracyj- ny nr 0302 w obwodzie Mołotowskim i obozy jenieckie nr 231 i nr 523 w ob wodzie Swierdłowskim, dla obywateli Polski, którzy zostali aresztowani w latach 1944–45  i  byli  przetrzymywani bez wyroku w obozach NKWD–MWD ZSRR jako internowani.

• Uwięzieni w Ostaszkowie i Riazaniu;

4307 internowanych Polaków  i  obywateli polskich, którzy w latach 1944- 1947 przeszli przez obozy jenieckie nr 41 w Ostaszkowie  w obwodzie kali- nińskim i nr 178–454 pod Riazaniem i łagrów w rejonie Workuty, 5690 Po- laków i obywateli polskich innych narodowości aresztowanych po 4 stycz nia 1944, więzionych w Workutłagu, Rieczłagu, Intłagu, Minłagu, Obskim ITŁ i Budowie 501 oraz innych łagrach podległych Północnemu Zarządo- wi Budowy Kolei.

• Uwięzieni w Stalinogorsku;

6326 Polaków  i obywateli polskich więzionych w obozie kontrolno-filtra-cyjnym nr 283 i obozie jenieckim nr 388 NKWD-MWD ZSRR w latach 1944 -1950.

• Uwięzieni w Borowiczach;

5795 Polaków i przedwojennych obywateli polskich innych narodowości więzionych w obozie jenieckim nr 270 NKWD ZSRR w latach1944-1949.

W kwietniu – maju 1945, po publicznym wezwaniu, aresztowanych przez NK- WD, wysłano do pracy przymusowej w kopalniach Donbasu, kilkadziesiąt ty- sięcy górników – obywateli Polski z terenu województwa śląskiego. Do Polski wrócili nieliczni po dziesięciu latach.

Obozy i więzienia NKWD w PRL-u

Zgodnie  z  rozkazem (nr 220169) Naczelnego Dowództwa , z 1 sierpnia 1944r. NKWD i Smiersz (kontrwywiad wojskowy), postępując za linią frontu na tere- nie Polski zakładało obozy i więzienia dla AK i opozycji.

Wedle  raportu  z  października, w  ramach  wykonania rozkazu w ciągu kilku miesięcy zatrzymano i rozbrojono ok. 25 tys. żołnierzy AK.

Ławrientij Beria w Rozkazie  nr 001266/44  z  15 października 1944 r. powołał do  stacjonowania  w  Polsce, 64 Dywizję Strzelców, a w terenach przygranicz- nych wraz z jednostkami NKWD z Białorusi i Ukrainy.

Nie bierzemy tu pod uwagę obozów NKWD na terenach przedwojennej wscho dniej Polski. (Np.Sowieci przetrzymywali od lata 1944 r. kilka tysięcy żołnie- rzy  Armii Krajowej, (w  raportach  z  Wileńszczyzny  wspomina się nawet o 8 000), w  obozie (na terenie ruin zamku) w Miednikach Królewskich koło Wil- na).

Do końca 1944 r. NKWD i Smiersz zatrzymały ok. 17 tys. osób, z czego ponad 4 tys. zostało przesłanych do obozów w głębi ZSRR.

Oddziały  sowieckie, od  1 marca 1945 r. podporządkowane Głównemu Dorad- cy NKWD przy polskim Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, działały w Polsce do wiosny 1947 r., a potem te funkcje przyjął UB.

Liczbę zamordowanych i zamęczonych w więzieniach i łagrach w latach 1944 -1956  ustalili  historycy  na ponad pół miliona, w tym 80 tysięcy żołnierzy Ar- mii Krajowej i 31,5 tysięcy żołnierzy oddziałów leśnych (poakowskich, narodo wych i innych.

Na podstawie dokumentacji MBP można ustalić, że w Polsce w kwietniu 1945 r. funkcjonowało  16 obozów

(Mrowino, Studzieniec, Świętochłowice – Zgoda, Jaworzno, Zimne Wody, Potulice, Jarosław, Mysłowice, Mielęcin, Wadowice, Krotoszyn, Gdańsk, Łódź, Popkowice, Poniatowa, Łęgnowo),

w których było ulokowanych 27 826 więźniów.

W drugiej połowie roku liczba obozów i kolonii rolnych wynosiła 28 placówek

— doszły nowe:

Głaz, Kcynia, Krzesimów, Leszno – Gronowo, Inowrocław, Oświęcim, Jani- kowo,  Jaksice,  Gniewkowo,  Będzin,  Targowa Górka,  Abramów, Stalowa Wola, Toruń – Rudak, Kruszwica, Warszawa, Złotów;

— przestały zaś funkcjonować:

Poniatowa, Gdańsk, Krotoszyn, Wadowice, Zimne Wody, Świętochłowice – Zgoda

Od stycznia 1945 r. do sierpnia 1946 r zatrzymały łącznie ok. 47 tys. osób.

A oto tylko niektóre więzienia i obozy NKWD na terenie PRL:

• Krzesimów koło Łęcznej, (lipiec 1944 – sierpień 1948) – Pierwszy obóz NK WD na terenie Polski lubelskiej, gdzie zamordowano kilkaset osób, – stąd wywożono do łagrów sowieckich.

• Zamek w Lublinie, {w styczniu 1954 r. więzienie przeniesiono do Chełma}- Zamek w Rzeszowie (1944 – 1956) – więzienia NKWD na ziemiach wschod niej RP – miejsca kaźni tych “ze wschodu”,którzy najwcześniej i najdłużej walczyli.

• Wronki, Rawicz, Fordon…(1945 – 1956) – trzy “centralne” więzienia komu nistyczne  i  około  20 innych, przez  które  “przeszło” od 150 do 200 tysięcy żołnierzy drugiej konspiracji.

• Jaworzno obóz pracy – 6 kwietnia 1945 Ministerstwo Bezpieczeństwa Publi cznego  na podstawie okólnika nr 42 utworzyło Centralne Obozy Pracy, po- wołując  obozy  w Warszawie, Poniatowie, Krzesimowie, Potulicach i Jawo- rznie i w (1950 – 1956)Progresywne Więzienie dla Młodocianych w Jaworz nie – dla młodocianych więźniów politycznych.

Trafiali do niego więźniowie, których wiek nie przekraczał 21 roku życia. Historycy szacują, że przez więzienie przeszło około 5 tys.

• Majdanek- Lublin (KL) (VII 1944 – XII 1945) – obóz NKWD – stąd wywożo no do łagrów sowieckich.

• Przemyśl -założenie w jesieni 1944 r. Obozu Przejściowego NKWD nr 49 dla AK  i przeciwników okupacji sowieckiej oraz wywożenie stąd do obozów na Syberii i najczęściej do m. Borowicze, gdzie znajdował się kompleks łagrów NKWD dla AK (Uprawienie nr 270).

• Więzienie Montelupich w Krakowie – Od wkroczenia AR w 1945 w budynku znajdowało  się  ciężkie  więzienie  Urzędu Bezpieczeństwa  i  NKWD, przez które  przeszło  kilka  tysięcy  polskich żołnierzy, głównie z Armii Krajowej oraz WiN, z których część wywieziono w głąb ZSRR na zesłanie

• Poznań “Specłagier NKWD nr 2 – Dokumenty  świadczą o  ponad 800 więź- niach  przebywających  w  tym obozie w 1945 r., i  potem, w dyspozycji poz- nańskiego WUBP.

Wśród przetrzymywanych znajdowali się wyżsi oficerowie AK, a także żoł nierze NSZ i działacze SN.

• Trzebuska, Turza koło Sokołowa Małopolskiego (VIII – X 1944) – Obóz NK- WD i jedno z miejsc masowych mordów.

• KL Warschau Obóz koncentracyjnego – Konzentrationslager.

Od  stycznia 1945 r., do maja 1945 r. prowadzony  przez  NKWD, a  potem do 1949 r. przez UB; 

Obóz Pracy przy ul. Gęsiej, gdzie w straszliwych warunkach przetrzymy- wano Akowców innych więźniów politycznych .

Zachowały się przekazy o egzekucjach w tym obozie, dokonywanych przez NKWD. Po wojnie poniosło tu śmierć ok. 1800 osób.

• Skrobów koło Lubartowa, na Lubelszczyźnie, obóz NKWD dla żołnierzy AK (1944 – 1945)

• Kąkolewnica Obóz NKWD dla AK, od września 1944 r. do listopada 1945r. przebywało  2500-3000  więźniów.

Uroczysko Baran w Kąkolewnicy koło Radzynia Podlaskiego. Od jesieni 1944 do przełomu stycznia i lutego 1945 roku rozstrzeliwano żołnierzy AK, ale także WiN i BCh.

• Rembertów – Specjalny obóz NKWD nr 10 na terenie fabryki Zakłady Amu- nicyjne  Pocisk  Sp. Akc., dla  łącznie  8 000 Polaków; żołnierzy i działaczy Polskiego Państwa Podziemnego.

Od września 1944 do lipca 1945 r. NKWD więziło tu, m.in. gen. Emila Fiel dorfa “Nila” .

21 maja1945 odział AK rozbił więzienie i uwolnił 1 446 ludzi, przeznaczo- nych do wywiezienia do Rosji.

• Oświęcim Obozy NKWD i UB, do jesieni 1945 r. w byłym obozie lub w pobli- żu, koło dworca kolejowego “Gemeinschaftslagru”.

Drugi z obozów – założony w obrębie byłego KL Auschwitz  II-Birkenau w Brzezince – istniał do marca 1946 roku.

W obozach tych przebywało około 15 tysięcy osób, głównie opornych Pola- ków wobec władzy.

Komendantem  obozu  był  sowiecki pułkownik o nazwisku Masłobojew. W księgach parafialnych odnotowano tam zgony 144 osób.

Na  terenie  Śląska działało blisko 30 innych mniejszych obozów NKWD, o których zachowały się jedynie fragmentaryczne relacje ludności miejsco- wej i osób więzionych.

• Toszek obóz NKWD – w  ciągu  siedmiu  miesięcy zmarło w nim około  3,3 tys. więźniów, a dalszych blisko tysiąc – zmarło z wycieńczenia – wkrótce po wyjściu na wolność.

• Kędzierzyn i Blachownia oraz w Huta “Hermann Göring” w Łabędach- obo zy NKWD, gdzie  więźniowie  demontowali fabryki i urządzenia, wywożone później do Związku Radzieckiego

• Obozy  NKWD  w  Ciechanowie, Działdowie, Świebodzinie  i  Grudziądzu, z których wyruszyło do obozów około 25 tysięcy osób w głąb Rosji.

• Mrowino – Obóz NKWD dla polskich więźniów politycznych od 1945 do 28 czerwca 1956 roku, kiedy to, ok. godz. 18.30 powstańcy poznańscy napadli i wyzwolili jeńców.

• Działdowo – na miejscu zagłady przez Niemców 10 tys. Polaków – Obóz Na kazowo Rozdzielczy  NKWD  Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych dla  AK  i  z  Deutsche Volksliste  oraz  jako  przejściowy przy wysiedleniach Polaków  z  terenu Pomorza  do łagrów Związku Sowieckiego od 18 stycznia 1945 do października 1945 r., z Powiatową Komendanturą Wojenną, której komendantem był mjr Witalim Szitow.

• Białystok – ul. Ogrodowa (w 1944 r. więzienie i siedziba NKWD, S 1/92)

• Kolno – więzienia i siedziba NKWD (S15/95);

Wykaz IPN miejsc grzebania ofiar zbrodniczej działalności aparatu terroru w Polsce w latach 1944 – 1956 zawiera 186 miejsc, w których spoczywają szcząt- ki ofiar komunistycznego państwa bezprawia.

————————————-

Ponieważ jak wiadomo,  o  Żydach można pisać,  albo  dobrze,  albo  wcale,   to Agencja Praw Podstawowych sugeruje, iż państwa członkowskie Unii Europejskiej powinny

„rozszerzyć podstawę prawną do ścigania przestępstw z nienawiści i przestępstw  popełnionych  z  pobudek antysemickich  w  Internecie”.

Wśród propozycji środków do likwidacji „nienawiści” jest też powołanie

„wyspecjalizowanych jednostek policji, które będą monitorować, a także ścigać przestępstwa z nienawiści w sieci”

jak również

„wprowadzenie środków w celu zachęcenia użytkowników do zgłaszania na policję wszelkich antysemickich treści”.

Czy to samo będzie się też odnosić do treści niezgodnych z brukselską doktry- ną poprawności politycznej?  

Blokowanie przez Facebook takich polskich stron  jak  prawy.pl,   czy  profiluMarszu Niepodległości,   których  grzechem jest to, że upowszechniają wartości narodowe i katolickie pokazuje, że Orwellowskie przepowiednie  z    „Roku 1984” są już ponurą rzeczywistością.

Na celowniku strażników dobrego imienia  Izraela  znajdują się wszyscy,  ktorzy  ośmielą  się  wypowiedzieć  choć  najmniejsze słowo  krytyki pod adresem tego państwa miłującego pokój.

„Jewish Daily Forward” w artykule pt:   „Biggest Barrier To Peace  is  ‚Unlimi- ted’ Funds Given to AIPAC, Says Jack Straw”   z  27  października  2013  roku skrytykował byłego brytyjskiego ministra spraw zagranicznych Jacka Strawa za jego wystąpienie w Izbie Gmin.

Straw miał bowiem czelność stwierdzić, że Izraelski Komitet Spraw Publicznych w USA i jego amerykańskie „nieograniczone” fundusze są  największymi przeszkodami do zawarcia pokoju między Izraelczykami a Palestyń czykami, jak również skrytykował Niemcy za ich „obsesję” obrony Izraela .

Autor  artykułu  w  JDF  napisał,  że  skoro  takie  rzeczy mówi bez ogródek ważny polityk, to „aż strach pomyśleć”, o czym muszą rozprawiać  w  prywatnych rozmowach zwykli Europejczycy.

W ostatnich tygodniach pierwszym antysemitą nowej  generacji  został  Roger Waters, lider legendarnej grupy Pink Floyd, który w grudniu 2013 roku w  wywiadzie dla internetowego  magazynu  „Counterpunch”   przyrównał  politykę Tel-Awiwu wobec Palestyńczyków do ludobójstwa niemieckiego na Żydach  w czasie II wojny światowej.

Waters stwierdził m.in., że Izrael prowadzi w Palestynie rasistowskie czy- stki etniczne, zaś ONZ milczy w sprawie apartheidu na terytoriach okupo wanych,  dodając  że  nie  zagrałby obecnie w Izraelu, mimo,  że za koncert oferowano mu ponad 10 milionów dolarów, tak samo  jak nie  zagrałby  we Francji podczas trwania reżimu Vichy,  czy w Berlinie podczas sprawowa- nia władzy przez nazistów.

Były wokalista Pink Floyd jest przerażony izraelską propagandą, która toczy  się  w  Stanach  Zjednoczonych  w  mediach  głównego nurtu, a także w szkołach, co określił wylewaniem „kubła gówna”.

Uważa też, że żaden izraelski rząd po 1948 roku  nie  podszedł na serio do tematu utworzenia państwa palestyńskiego, prowadząc politykę zwalczania Arabów.  Muzyk nie wierzy więc w zapewnienia o chęci dialogu,  wskazując na dalszą budowę na terytorium Palestyny izraelskich osiedli.

Uwaga!!! - Prywatnie był on stryjem Janusza Onyszkiewicza byłego Ministra Obrony III RP i europosła który to również pochodził z tej „słynnej banderowsko-upowskiej rodziny”.

Myrosław Onyszkewycz “Orest“

Mirosław Onyszkewycz (ukr. Мирослав Онишкевич ps. Orest, Biłyj, Bohdan, Ołeh , ur. 1911 w Uhnowie koło Sokala, zm. 6 lipca 1950 – pułkownik UPA dowódca VI Okręgu “Sian”, strukturach OUN członek Krajowego Prowydu i referent do spraw wojskowych, faszysta ukraiński i zbrodniarz.

Początkowo dowodził kureniem UPA, który dokonał masowych mordów na polskiej ludności we wsiach m.in. Tamoszyn, Posadów i Podlodów w okolicy Tomaszowa Lubelskiego oraz Ostrów i Chlewiska w rejonie Bełżca.

Oddział znany jest też z akcji zlikwidowania oddziału AK oraz wymordowania polskich partyzantów i spadochroniarzy pod Dachnowem.

Od kwietnia 1943 szef sztabu Okręgu UPA “Buh”.

W połowie marca 1945 Mirosław Onyszkiewicz mianowany został dowódcą VI Okręgu UPA Sian (tzw. Zakierzoński Kraj obejmujący Polskę w granicach po 1945r). Podległe mu oddziały dokonały szeregu grabieży i mordów na terenach województw lubelskiego, rzeszowskiego i krakowskiego.

To on wydał obwieszczenie by

• do 6 kwietnia 1944 r. wszyscy Polacy bez wyjątków opuścili opanowane przez UPA części województw: rzeszowskiego i lubelskiego, a w przyszłości miało dotyczyć to również nowosądeczczyzny w myśl haseł  “Ukraina – i Zakierzonia – bude no bez Lachiw”.

Pomysł przerwała zrealizowana dopiero w miesiącach kwiecień–lipiec 1947 r. akcja wojska wymierzona w zaplecza UPA znana pod kryptonimem Akcja Wisła.

• Nim to nastąpiło teren zabarwiał się krwią tysięcy ofiar obywateli polskich wielu narodowości.
• Szczególnie bowiem krwawo obchodzono się z ludźmi narodowości ukraińskiej opierającymi się hasłom towarzyszy Onyszkiewicza.

2 marca 1948 został aresztowany we Wrocławiu.

• Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go 2 czerwca 1950 na karę śmierci. Wyrok wykonano 6 lipca.

Uwaga!!!

Prywatnie był on stryjem Janusza Onyszkiewicza byłego Ministra Obrony III RP i europosła który to również pochodził z tej „słynnej banderowsko-upowskiej rodziny”.

Rozkaz Oresta (M. Onyszkiewycza)

Oto jego fragment:

Ściśle Tajne! Rozporządzenie specjalne.

Rozkazuję wam przeprowadzenie czystki swojego rejonu z elementu polskiego oraz agentów ukraińsko-bolszewickich. Czystkę należy przeprowadzić w stanicach słabo zaludnionych przez Polaków.

W tym celu stworzyć przy rejonie bojówkę złożoną z naszych członków, której zadaniem byłaby likwidacja wyżej wymienionych. Większe stanice będą czyszczone z tego elementu przez oddziały wojskowe nawet w biały dzień. (…) Oczyszczenie terenu musi być zakończone jeszcze przed naszą Wielkanocą, żebyśmy świętowali już bez Polaków.

Pamiętajcie, że jak bolszewicy zastaną nas z Polakami na naszych terenach, wtedy nas wszystkich wyrżną. Działajcie szybko i mądrze.

Mamy w tych sprawach określone pełnomocnictwa od Niemców. Nikogo nie oszczędzać, nawet w przypadku małżeństw mieszanych wyciągać z domów Lachów, ale Ukraińców i dzieci w tych domach nie likwidować.

Przypominam raz jeszcze, że musi to być wykonane jeszcze przed naszymi świętami.

(…) Chwała Bohaterom! - 6 kwietnia 1944 Orest

źródło: Poliszczuk W. – Toronto 2000, str. 539 – “Dowody zbrodni OUN-UPA”

Minister Obrony III RP spokrewniony z UPA!!!

Janusz Onyszkiewicz

Kolejny “polski” eurodeputowany, powiązany rodzinnie z hersztem band UPA na tzw. Zakierzoni.

Gdy w latach 1943-1947 UPA realizowała pomysł Zakierzonii, dowodzący rejonem UPA “Zachód” Mirosław Onyszkiewicz “Orest“

• (w tej rodzinie było przynajmniej trzech zajmujących się wojskiem, byli jeszcze: Mirosław Onyszkiewicz “Myron” “Hałada” d-ca sotni UPA i Janusz Onyszkiewicz niedawny minister III RP obecnie kandydat SLD/UW/

wydał obwieszczenie by do 6 kwietnia 1944 r. wszyscy Polacy bez wyjątków opuścili opanowane przez UPA części województw: rzeszowskiego i lubelskiego, a w przyszłości miało dotyczyć to również nowosądeczczyzny w myśl haseł “Ukraina – i Zakierzonia – bude no bez Lachiw”.

Pomysł przerwała zrealizowana dopiero w miesiącach kwiecień–lipiec 1947 r. akcja wojska wymierzona w zaplecza UPA znana pod kryptonimem Akcja Wisła. Nim to nastąpiło teren zabarwiał się krwią tysięcy ofiar obywateli polskich wielu narodowości. Szczególnie bowiem krwawo obchodzono się z ludźmi narodowości ukraińskiej opierającymi się hasłom towarzyszy Onyszkiewicza.

Mimo upływu lat jednak w kołach skrajnie nacjonalistycznych Ukrainy pomysł nadal jest aktualny.
Przypomina o tym rzeszowski pop.

• W roku 2006 w połowie października, gdy przypadała kolejna rocznica /1942r./ “powstania UPA” czyli rozpoczęcia przez nią mordów polskich obywateli Wołynia i Polesia pop uczcił rocznicę wybierając się do podkarpackiej Pawłokomy by na mogiłach ofiar polityki Ukraińskiej Powstańczej Armii odprawić uroczyste prawosławne nabożeństwo dziękczynne.

Pokazała to polska TV wcale nie krytykując popiego pomysłu.

• Obecnie dostał realne pozwolenie by zacząć odtwarzać podstawy Zakierzonii.

Dzieje się tak choćby dlatego, że podczas obecności w polskim rządzie panów Onyszkiewicza i Kuronia zawieszono uchwalanie przygotowanej już ustawy potępiającej zbrodnie Ukraińskiej Powstańczej Armii i obecnie możemy straszyć więzieniem polskie dzieci za machanie w powietrzu rączkami bo przecież są to faszyści proniemieccy, a nie możemy nic zrobić faszystom z Ukrainy za głoszone przez nich hasła bo nie ma takiego prawa.

W tej lekcji współczesnej historii warto wspomnieć, że UPA

• jako twór przebywających w latach 1941-1944 na Ukrainie armii Wehrmah tu, a głównie formacji SS takich jak chociażby 10. dywizji pancernej SS “Frundsberg /w której służył niemiecki ochotnik pisarz Gűnter Grass/, czy14 Dywizji Grenadierów Waffen SS-Galizien

została stworzona by przy boku swoich mocodawców, których była sojuszni- kiem dzielnie wspierać niemieckie interesy faszyzmu na tych terenach.

Warto przypomnieć że stryj min. Onyszkiewicza to:

Mirosław Onyszkiewicz ps. Orest, Biłyj, Bohdan, Ołeh , ur. 1911 w Uhnowie koło Sokala, zm. 6 lipca 1950 – pułkownik faszystowskiej UPA dowódca VI Okręgu “Sian”, strukturach OUN członek Krajowego Prowydu i referent do spraw wojskowych.

Początkowo dowodził kureniem UPA, który dokonał mordów na polskiej ludności we wsiach m.in. Tamoszyn, Posadów i Podlodów w okolicy Tomaszowa Lubelskiego oraz Ostrów i Chlewiska w rejonie Bełżca.

Oddział znany jest też z akcji zlikwidowania oddziału AK oraz wymordowania polskich partyzantów i spadochroniarzy pod Dachnowem.

Od kwietnia 1943 szef sztabu Okręgu UPA “Buh”.

W połowie marca 1945 Mirosław Onyszkiewicz mianowany został dowódcą VI Okręgu UPA Sian (tzw. Zakierzoński Kraj).

Podległe mu oddziały dokonały szeregu grabieży i mordów na terenach województw lubelskiego, rzeszowskiego i krakowskiego.

• 2 marca 1948 został aresztowany we Wrocławiu. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go 2 czerwca 1950 na karę śmierci.
• Wyrok wykonano 6 lipca.

 Miron Sycz – jeden z posłów PO, którzy głosowali przeciw określeniu zbrodni na Wołyniu “ludobójstwem”, którego ojciec był żołnierzem UPA.