Czy Ukraina w ogóle może przegrać wojnę - w oparciu o media rosyjskie

Od chwili, kiedy Rosjanie odzyskali kontrolę nad Europą środkową i  bezpośrednim zapleczem ukraińskiego frontu... wróć. O kiedy władzę nad państwem-kluczem Europy odzyskali autorzy (a może tylko aktorzy?) polsko-rosyjskiego ''resetu'', zrodzonego w krwawym błocie smoleńskiego lotniska, propaganda dotycząca wojny na wschodzie osiągnęła niespotykane natężenie i poziom histerii. Mimo że wojna pozycyjna trwa w najlepsze, a zyski terytorialne stron liczy sie jak w czasie bitwy pod Verdun, chociaż zajęcie jednego tylko wielkiego miasta wiąże sie dla Rosjan z koniecznością przeprowadzenia nowych zaciągów, ze wszystkich ekranów i głośników zalewa Polaków propaganda klęski. Mówi się wręcz, że Ukraina nie może wygrać tej wojny. Ja tymczasem, pamiętając jak i kiedy zaczął się konflikt - jestem w stanie twierdzić, że Ukraina wojnę już wygrała.

Jako dowód niech posłuży nam wypowiedź oficjalnych rosyjskich mediów; artykuł RIA Novosti, z 24 lutego 2022 roku, autorstwa Piotra Akopowa, opublikowany w chwili, kiedy rosyjskie wojska podchodziły pod Kijów - i dwa dni później wstydliwie usunięty.

Tłumaczenie z rosyjskiego jest moje własne, więc wszyscy fanatycy praw autorskich mogą PT Forum, jak i samego tłumacza ucałować w miejsce, do którego słońce (poza terenem niemieckich plaż) nie dochodzi; jeśli ktos nie dowierza moim lingwistycznym zdolnościom, cyrylicki oryginał artykułu znajdzie tu:

https://web.archive.org/web/20220226051154/ria.ru/20220226/rossiya-1775162336.html

Ruszamy. Proszę siedzieć stabilnie, w trakcie lektury nie pić i nie jeść, bo jazda będzie bez trzymanki.

Piotr Akopow

"Rosja i nowy świat w ofensywie"

Nowy świat rodzi się w naszych oczach. Wojenna operacja Rosji na Ukrainie otwarła nową epokę - przy czym otwarła ją jednocześnie w trzech wymiarach. I , oczywiście czwartym - wewnątrzrosyjskim.
Tutaj rozpoczyna się nowy okres, zarówno w ideologii, jak i samym modelu naszego społeczno-ekonomicznego porządku - ale o tym należy porozmawiać osobno, nieco później.
Rosja odbudowuje swoją jedność: tragedia roku 1991, tej straszliwej katastrofy naszej historii, jej nienaturalne zwichnięcie - została przezwyciężona.
Owszem, za wielką cenę, owszem, poprzez tragiczne wydarzenia wojny de facto domowej, dlatego że wciąż jeszcze strzelają do siebie bracia, podzieleni przynależnością do rosyjskiej i ukraińskiej armii - ale Ukraina jako anty-Rosja już nigdy więcej nie zaistnieje.
Rosja odbudowuje swoją historyczną całość, jednocząc ruski świat, ruski lud - w całej jego zbiorowości Wielkorusów, Białorusinów i Małorusów.
Gdybyśmy się od tego zadania wymówili, pozwolili tymczasowemu podziałowi umocnić się na wieki, nie tylko zaprzedalibyśmy pamięć o naszych przodkach, ale i ściągnęli na siebie przekleństwo potomków - za dopuszczenie do rozpadu ziemi ruskiej.
Władymir Putin wziął na swoje barki - bez cienia przesady - historyczną odpowiedzialność, decydując nie pozostawiać rozwiązania problemu ukraińskiego przyszłym pokoleniom.
Wszak konieczność jego rozwiązania zawsze pozostawałaby głównym problemem Rosji, dla dwóch kluczowych przyczyn.
I zagadnienie bezpieczeństwa państwa, to jest uczynienia z Ukrainy anty-Rosji oraz przyczółka z którego Zachód wywiera na nas swój nacisk, to tylko druga z nich.
Pierwszą zawsze pozostawłby kompleks podzielonego ludu, kompleks narodowego upokorzenia, doznanego, gdy ruski dom najpierw stracił (kijowską) część swojego fundamentu, a potem został zmuszony do pogodzenia się z istnieniem dwóch państw, już nie jednego, a dwóch narodów.
To oznaczało, albo odciąć się od wlasnej historii, pogodziwszy się z bezrozumnymi poglądami, że "tylko Ukraina jest prawdziwą Rusią", albo bezsilnie zgrzytać zębami, na wspomnienie czasów, kiedy "straciliśmy Ukrainę".
Przywrócić Ukrainę, to znaczy zawrócić ją na nowo ku Rosji, z każdym dziesięcioleciem stanowiłoby coraz trudniejsze zagadnienie - zmiana kodów kulturowych, derusyfikacja Rosjan i nastawianie przeciw Rosjanom Małorusów - Ukraińców, przybierałyby na sile.
Zaś w przypadku umocnienia pełnej geopolitycznej i wojskowej kontroli Zachodu nad Ukrainą, jej odzyskanie dla Rosji stałoby się calkowicie niemożliwe - trzeba by o nią walczyć Z NATO.
Teraz ten problem zniknął - Ukraina powróciła do Rosji. Nie znaczy to, że zostanie zlikwidowana jej państwowość, lecz że zostanie ona zrekonstruowana, zmieni się struktura jej instytucji, tak, by wróciła do swego naturalnego stanu - części "ruskiego świata".
W jakich granicach, w jakiej formie zostanie utrwalony sojusz z Rosją (przez Organizację Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym i Związek Eurazjatycki, czy też państwo związkowe Rosji i Białorusi)?
Zostanie to rozstrzygnięte już potem, gdy historia Ukrainy w roli anty-Rosji osiągnie swój koniec. W każdym wypadku - dobiega końca okres rozdarcia [ w oryginale ''raskoła'', dosł. schizmy, w znaczeniu sakralnym] ruskiego narodu.
I tu właśnie otwiera się następny wymiar nadchodzącej nowej epoki - dotyczy on wzajemnych stosunków Rosji i Zachodu.
Już nie Rosji, a "ruskiego świata", tj. trzech państw, Rosji, Białorusi i Ukrainy, występujących na geopolitycznej mapie jako jedna całość.
Te odniesienia weszły właśnie w nowy etap - Zachód widzi powrót Rosji do jej historycznych granic w Europie. I głośno przeciw temu protestuje [dosł. burzy się, buntuje, czy wręcz - "warcholi": "wozmutitiel" to tytuł winy używany podczas karania chłopskich buntów], choć w głębi duszy winien sam przed sobą przyznać, że inaczej być nie mogło.
Czyżby ktoś w starych, europejskich stolicach, Paryżu  i Berlinie poważnie w to wierzył, że Rosja wyrzeknie się Kijowa?
W to, że Rosjanie na zawsze pozostaną rozdzielonym narodem? I to dokładnie w tym samym czasie, gdy Europa się jednoczy, gdy niemieckie i francuskie elity [''Jasiu, podkreśl to wężykiem''] usiłują przechwycić od Anglosasów kontrolę nad eurointegracją i zebrać Europę w jedno? [''Wężykiem, wężykiem'']
Zapominając, że zjednoczenie Europy stało się możliwym wyłącznie dzięki zjednoczeniu Niemiec, do którego doszło dzięki rosyjskiej dobrej (choć i niekoniecznie mądrej) woli.
Po tym wszystkim, podnieść rękę jeszcze na rosyjskie ziemie, to szczyt nie tyle nawet niewdzięczności, co geopolitycznej głupoty.
Zachód jako całość, a tym bardziej sama Europa, nie miały sił, by utrzymać Ukrainę w swojej sferze wpływów, a co dopiero zagarnąć ją dla siebie. By tego nie pojąć, trzeba było być geopolitycznymi durniami.
Dokładnie: istniał tylko jeden wariant: postawić na dalszy rozpad Rosji, tj. Federacji Rosyjskiej. Ale to, że wariant ten nie zadziałał, powinno zostać zrozumiane już dwadzieścia lat temu. A już 15 lat temu, po przemowie Putina w Monachium, nawet głuchy mógł wyraźnie usłyszeć - Rosja powraca.
Teraz Zachód usiłuje ukrać Rosję, za to, że powróciła, za to, że zawiodła jego plany, by pożywić się [tu raczej w znaczeniu: nachapać] jej kosztem, nie pozwoliła mu rozciągnąć swego obszaru na wschód.
Dążąc do ukarania nas, Zachód uważa, że stosunki z nim mają dla nas żywotnie ważne znaczenie. Lecz tak już od dawna nie jest, świat się zmienił, przy czym doskonale rozumieją to nie tylko Europejczycy, ale i zarządzający Zachodem Anglosasi.
Żadne naciski Zachodu do niczego Rosji nie zmuszą. Dalsze nakręcanie konfrontacji przyniesie straty obydwu stronom. Ale Rosja jest na nie gotowa i moralnie, i geopolitycznie.
A i dla samego Zachodu podnoszenie temperatury sporu niesie ogromne koszty - i największe z nich bynajmniej nie są ekonomiczne.
Europa, jako część Zachodu, pragnęła autonomii  - niemiecki projekt integracji europejskiej, przy założeniu zachowania anglosaskiej ideologicznej, wojskowej i geopolitycznej kontroli nad Starym Światem jest pozbawiony sensu (znaczenia strategicznego).

[GEOPOLITYCZNEJ? Też uważam, że należy zatopić Wyspy Brytyjskie. :D Geopolityka, jak sama nazwa wskazuje, to wiedza o politycznych uwarunkowaniach płynących z GEOGRAFII. W Moskwie lubią się stroić w grozę potęgi apokaliptycznej, straszyć a to Lewiatanem, a to Antychrystem, a to wojną Lądu z Morzem czy tam Ziemi z Powietrzem, ale chyba sami nie uwierzyli jeszcze, że mogą zmieniać geografię kontynentów. Albo to osuszenie Morza Aralskiego  natchnęło ich taką wiarą we własne możliwości.Pięć minut na odzyskanie oddechu i wytarcie ekranu, potem wracamy do tekstu]

Nawet nie może zakończyć się powodzeniem, ponieważ Anglosasom potrzebna jest Europa podporządkowana. Ale uzyskanie autonomii jest dla Europy konieczne z innrgo powodu - na wypadek, gdyby Stany przeszły do samoizolacji (na skutek narastania wewnętrznych konfliktów i sprzeczności) lub skoncentrowały się na rejonie pacyficznym, dokąd przemieszcza się geopolityczny środek ciężkości.
Ale konfrontacja z Rosją, do której wciągają Europę Anglosasi, pozbawia Europejczyków nawet szans na zyskanie samodzielności - nie mówiąc o tym, że także i Europie usiłują oni narzucić zerwanie z Chinami.
Jeśli dzisiaj ośrodki atlantyckie cieszą się z tego, że "rosyjskie zagrożenie skonsoliduje blok zachodni'', to W Berlinie i Paryżu nie mogą nie zrozumieć, że straciwszy szanse na autonomię projekt europejski po prostu upadnie w nieodległej perspektywie.
Dokładnie z tego powodu, samodzielnie myślący Europejczycy nie są w ogóle zainteresowani budową nowej żelaznej kurtyny na swoich wschodnich granicach, rozumiejąc, że stanie się ona organiczeniem właśnie dla Europy.
Której to epokę (dokładniej - pięćsetlecie) globalnego przywództwa, w każdym wypadku uznać należy za zakończoną - ale liczne warianty jej przyszłych losów wciąż jeszcze pozostają możliwe do realizacji.
Dlatego, że budowa nowego porządku świata - i to jest trzeci wymiar obecnych wydarzeń - przyspiesza, a jego kształty coraz wyraźniej odsłaniają się spod rozłażącego się w szwach całunu globalizacji na wzór anglosaski.
Świat wielobiegunowy w końcu stał się rzeczywistością - operacja na Ukrainie nie jest w stanie zjednoczyć przeciw Rosji nikogo, oprócz Zachodu.
Dlatego, że reszta świata doskonale to widzi i pojmuje - to konflikt Rosji z Zachodem, to odpowiedź na geopolityczną ekspansję ośrodka atlantyckiego, to przywrócenie Rosji jej historycznego obszaru i własnego miejsca w świecie.
Chiny ani Indie, Ameryka Łacińska i Afryka, świat muzułmański i Azja południowo-zachodnia - nikt nie uważa, że Zachód kieruje światowym porządkiem, a już tym bardzie - że ustala reguły gry.
Rosja nie tyle rzuciła Zachodowi wyzwanie - ona udowodniła, że epokę globalnej władzy Zachodu można uznać za całkowicie i nieodwracalnie zakończoną.
Nowy świat będzie budowany przez wszystkie cywilizacje i centra, wspólnymi siłami, oczywiście, z Zachodem (zjednoczonym lub nie) - ale nie na jego warunkach ani według jego zasad.

Sapienti satis.