Jedzmy quano, miliardy much nie może się mylić...

Zanim ocenimy czym jest racjonalizm w dziedzinie poznania świata, a nawet wszechświata, z całym bogactwem życia na ziemi, postarajmy się zrozumieć jak się ma racjonalizm do wiary w Boga.

Gdy zapytamy wykształconego racjonalistę: czy Bóg istnieje?, otrzymamy z zasady odpowiedź przeczącą popartą jakąś znaną mu i ogólnie stosowaną w takich przypadkach definicją naukową. Racjonaliści przecząc istnieniu Boga nie dopuszczają do siebie myśli, że wkroczyli na tereny wiary. Wprawdzie Bóg stworzył wszystko co jest racjonalne, ale postanowił sobie, że ukryje się za fasadami wiary, a nie wiedzy. Nie pozostaje nam więc nic innego jak z pokorą oddzielić wiarę od wiedzy, bowiem Bóg nie jest bytem materialnym i przykładanie miar naukowych do zbadania tego Bytu jest niezasadne i nielogiczne

Racjonalistami nazywają siebie wszyscy uczeni, a więc osoby uznawane ogólnie za myślące. Mam ogromny szacunek dla ludzi myślących, co nie znaczy iż uważam, że każdy określający siebie jako racjonalistę, jest człowiekiem myślącym, a przy tym dociekliwym. Sąd swój opieram na prześledzeniu drogi, od racjonalizmu do nawrócenia, jaką przeszło wielu myślicieli, znanych wcześniej ateistów, często zdeklarowanych wrogów Boga. Dlaczego, w któryś momencie życia tacy ateiści jak Andre Frosard, Ted Turner, Jakub Natanson, Anne Rice, C.S.Lewis, A.Sołżynicyn, G.K.Chesterton, a nawet Kiko Arguello, czy sama Edyta Stein przyjęli wiarę w Boga? Edyta Stein otrzymała tak wiele łask od Boga, że ogłoszona została świętą pod zakonnym imieniem: Siostra Teresa Benedykta od Krzyża; zaś Kiko Aguello nieustannie krzewi wiarę inspirując powstawanie coraz to nowych grup neokatechumenalnych na całym niemal świecie!

Przywołałem zaledwie kilka nazwisk, bowiem chcąc wymienić najbardziej spektakularne nawrócenia musiałbym zapisać tysiące stron, a przecież nie o to chodzi.

Dlaczego jedni się nawracają, a inni bezustannie trwają w wierze w nieistnienie Boga? Zauważmy, iż użyłem zwrotu: „trwają w wierze…!”. Nie musimy się oszukiwać, bowiem trwanie w raz ustalonym „światopoglądzie naukowym”, przy braku takiej cechy jak dociekliwość, z czasem zmienia się w umysłową sklerozę. Skleroza bowiem (jako choroba somatyczna) powoduje zwężenie naczyń krwionośnych i upośledza organizm.

Rodzajem sklerozy umysłowej – nazwałbym umownie – niezmienność poglądów, pomimo obserwacji zjawisk świadczących, że jest inaczej niż głoszą o tym założone tezy, czy przyjęte bezkrytycznie teorie naukowe.

Jedni trwają w raz ustalonym przekonaniu, inni zaś dociekają prawdy, a poznawszy jej znamiona mają odwagę tą prawdę zaakceptować i do niej się przyznać, chociaż z zasady okazuje się ona niewygodna dla środowiska, w którym przyszło im pracować.

Nawrócenia mają często miejsce o wiele wcześniej, niż to zostaje podane do publicznej wiadomości. Taki nawrócony człowiek, stykający się na co dzień z zatwardziałymi ateistami, boi się przyznać do wiary w Boga z obawy o ostracyzm środowiska naukowego, czy tez z prozaicznego lęku o utratę profitów za wykonywanie badań, więc trwa to czasem latami.

Ośmielam się również, nazwać racjonalizm rodzajem umysłowej pychy, gdyż wielu racjonalistów zakłada, że nie istnieje nic, co nie da się zbadać: zważyć, zmierzyć, dotknąć, czy obejrzeć, a to co już zbadano potwierdza ich racje o  nieomylności nauki.

Pokora niestety, jest cechą tylko ludzi wielkich. Wiem, że nic nie wiem, mawiał Sokrates, a dzisiejsi uczeni, pomimo posiadanej wiedzy, iż wszechświat poddaje się badaniom naukowym zaledwie w 4 do 5 procentach ogólnej wielkości, wydają się być przeświadczeni, że wiedzą już wszystko o pochodzeniu człowieka i wszechświata. Świadomość, że poziom badań w stosunku do tego co pozostało do zbadani jest proporcjonalnie minimalny, nie nastraja racjonalistów do pokory, więc zapytam: Czy te ok. 5 procent możliwości, to nie za mało na triumfalizm?

Ogromna większość osób uważających siebie za racjonalistów, to osoby, które tak naprawdę nie mają pojęcia czym racjonalizm jest. Oni po prostu zauroczyli się zgrabnymi wywodami utalentowanych szarlatanów nauki i bezkrytycznie uwierzyli w ich bełkot. Tacy ludzie nie kalają się dociekliwością, a wręcz unikają czytania, czy głębszych dyskusji, bo to ich nuży. Ogólnie takie osoby nazywane są (chyba słusznie) półinteligentami (a współcześniej lemingami) i tworzą dla ateistów otoczkę ochronną tak zwanych pożytecznych idiotów, którzy zawsze staną w obronie zasłyszanych i przyjętych do wierzenia teorii naukowych, gdyż to ich nobilituje we własnych oczach i wprawia w stan euforycznego samozadowolenia.

Bezkrytyczne „konsumowanie” podanych, przeważnie przez media, a sponsorowanych przez wpływowe gremia ateistyczne prawd, głoszących nieomylność nauki, która w zamyśle ma zastąpić religię – bez Boga, a tak bezkrytycznie przyjmowanych przez miliony lewicowych i nie tylko lewicowych lemingów, przyrównałbym do zasłyszanego gdzieś powiedzenia:

Jedzmy gówno – miliardy much nie mogą się mylić!

Tego pokroju “racjonalistom” życzę smacznego!