Smoleńskie światy równoległe

W literaturze science fiction od dawna już istnieje koncepcja światów równoległych. W największym skrócie mówiąc, zakłada ona, iż nie ma jednej rzeczywistości i jednego wszechświata, że obok nas istnieje niezliczona liczba światów równoległych, które w jakimś stopniu różnią się od naszego, a w innym są identyczne. Nie ma jednej, unifikującej koncepcji światów równoległych. W zasadzie – co twórca, to inna koncepcja.

Światy równoległe należy odróżnić od never-never landów, czyli baśniowych krain typu Ziemiomorze czy Śródziemie. W jednym świecie równoległym istnieje inny yuhma (a może iuhma lub yuma), który tylko marzy o tym, żeby pisać i publikować w internecie, w innym znów nie ma żadnego internetu i yuhma pisuje swoje paszkwile do nielegalnej bibuły, a w jeszcze innym jest sytym członkiem mainstreamu. W każdym razie istnieje i coś go łączy ze mną.

Zgodnie z koncepcją światów RÓWNOLEGŁYCH – nie ma szansy na jakąkolwiek interakcję między nimi. Żeby nie wiedzieć jak blisko biegły obok siebie, to i tak nigdy w żadnym miejscu się nie zetkną. Jak łatwo zauważyć, dla pisarzy taka koncepcja jest niezbyt płodna, więc wymyślili jej różne obejścia. Czy będzie to koncepcja przecierania światów, czy punktu wspólnego, czy wszechświatowej kraksy – najistotniejsza jest możliwość kontaktu między światami.

Od 10 kwietnia 2010 roku mam wrażenie, że stało się właśnie coś takiego. Że ta niewyobrażalna katastrofa spowodowała przeniknięcie dwóch światów równoległych.
W jednym z nich (nazwijmy go A) prezydent Kaczyński był żałosnym kurduplem, który zginął, zaspokajając swe niepohamowane ambicje polityczne. W życiu prywatnym nie stronił od alkoholu i na pokładzie prezydenckiego samolotu stale odbywały się ostre popijawy podczas lotów. Podobnie było podczas awanturniczego lotu do Smoleńska, który zakończył się katastrofą. W tym świecie prezydent Kaczyński został cichaczem pogrzebany w rodzinnym grobie na Powązkach, a w kondukcie znajdowali się jedynie najbliżsi. Jego brat Jarosław, załamany śmiercią brata, wycofał się z polityki i żyje otoczony powszechną litością, współczuciem oraz sympatią. Ostatni nawet „Trybuna Wyborcza” napisała o nim ciepły artykuł.

W drugim (B) prezydent Kaczyński był mężem stanu, cenionym w kraju i na świecie politykiem, szanowanym również przez swych przeciwników, który m.in. uratował Gruzję przed rosyjską inwazją. Z tego powodu został przez Rosjan zamordowany wraz z 95 innymi osobami oficjalnej polskiej delegacji lecącej rządowym samolotem do Smoleńska. W tej rzeczywistości prezydenta żegnały miliony ludzi, którzy bez żadnych wezwań przyszli pod Pałac Prezydencki, a pogrzeb na Wawelu zjednoczył całe społeczeństwo pod hasłem „Żądamy całej prawdy!”. Międzynarodowe śledztwo po 9 miesiącach wykazało niezbitą winę Rosjan. W tym świecie od pół roku panuje prezydent Jarosław Kaczyński i rząd PiS-u, bowiem Donald Tusk (tamten Donald Tusk) natychmiast po katastrofie, uznając winę swego rządu za złe przygotowanie wizyty, podał się do dymisji, natomiast parlament uległ samorozwiązaniu.

Jak łatwo zauważyć, znaleźliśmy się w najgorszym z możliwych miejsc – w Pomiędzy, w świecie między światami. W Pomiędzy wszystko jest nietrwałe, ulotne i niepewne, żadne słowo nic nie znaczy, żaden czyn nie ma konsekwencji. Dziś nie ma żadnego wpływu na jutro, tu nie ma żadnego wpływu na teraz. Ważne są tylko przecieki z równoległych światów. Raz coś przecieknie ze świata A, innym razem z B, a głupcy biorą to za rzeczywistość. W Pomiędzy Andrzej Wajda może jednego dnia przyjąć order z rąk rosyjskiego prezydenta, a zaraz potem nakręcić uczciwy film o agencie „Bolku”. Donald Tusk jednego dnia może stwierdzić, że raport MAK jest nie do przyjęcia (bo ten Tusk jest ze świata B, a MAK z A), by za chwilę w ogóle o tym nie pamiętać (bo już jest z A).
W Pomiędzy nie ma najmniejszej szansy na znalezienie trwałej rzeczywistości. Wszystko tu płynie, my też, choć wydaje nam się, że jest inaczej. Ale to nieprawda – chcąc zachować jakiś stały punkt podparcia, musimy coraz bardziej się usztywniać. By nie przewrócić się w wartkim strumieniu faktoidów, musimy coraz bardziej wychylać się – my w prawo, lemingi w lewo. A to grozi ostatecznym rozdarciem rzeczywistości i wchłonięciem naszego nibyświata przez kosmiczną próżnię.

Jedyne, co mogę doradzać każdemu – znajdź swój świat. Lemingi niech szukają przejścia do świata A, my poszukajmy bramy do świata B, w Pomiędzy nikt nie przeżyje.