Kosmologia w Biblii Hebrajskiej Huna w Starym Testamencie o.12

Kosmologia w Biblii Hebrajskiej Huna w Starym Testamencie o.12

Ariowie-Słowianie migrując do Sumeru, Egiptu i Etiopii znieśli tam Wedy i swoją religię, które wpłynęły na ukształtowanie się religii w Mezopotamii i Egipcie. Na bazie religii egipskiej powstała religia hebrajska, która ewaluowała w kierunku religii starotestamentowej.

Wedy opowiadają o bogach i stworzeniu oraz podają listę praw. Jest w nich wiele opowieści i przypowieści, a także szczegółowe przykazania moralne oraz obyczajowe. Po Wedach i na ich podstawie powstały święte pisma innych religii.

Wedy zawierają niezwykle precyzje dane dotyczące budowy i historii kosmosu oraz naszej planety. W księgach Wed przedstawiony jest model czterostrefowego kosmosu, oraz znajduje się wiele precyzyjnych danych fizycznych i astronomicznych.

Według Wed system planetarny Ziemi ze swoimi Księżycami wyglądał w przeszłości inaczej. Ziemia najpierw miała dwa Księżyce – istniejący teraz Miesiąc z okresem obiegu 29,3 dnia i Lela z okresem obiegu 7 dni. I to od okresu obiegu Księżyca Lela prawdopodobnie przyjęty jest siedmiodniowy tydzień. Około 143 tys. lat temu do naszej Ziemi został przekazany Księżyc Fatta od zniszczonej Planety Dei i rozmieszczony między orbitami Miesiąca i Leli z okresem obiegu 13 dni. Lela została zniszczona w 109.806 r. pne, a Fatta w 11.008 r. pne – w wyniku użycia przez Ziemian broni wielkiej mocy, co doprowadziło do światowych katastrof i odwrotu rozwoju ludzkości do epoki kamienia. Zniszczona ponad 153 tys. lat temu Planeta Deja, nazywana obecnie Faetonem, znajdowała się w miejscu, gdzie teraz jest rozmieszczony pas asteroid – między Marsem a Jowiszem.

W dawnych cywilizacjach trudno jest przeprowadzić granicę pomiędzy wczesną religią a astronomią i astrologią. Ludzie łączyli siły nadprzyrodzone i boskie relacje ze związkami, jakie obserwowano na niebie, a także z fenomenami przyrody. Starożytni mogli zaobserwować gołym okiem liczne zjawiska astronomiczne. Cała sfera niebios pozornie wiruje ze wschodu na zachód wokół bieguna północnego.

Niezależnie od nieruchomych względem siebie konstelacji gwiezdnych po niebie wędruje Słońce, Księżyc a także pięć planet (Wenus, Jowisz, Mars, Merkury i Saturn), które widać już o zmierzchu i jeszcze o brzasku, gdy gwiaździste niebo jest niewidoczne z powodu światła słonecznego. Wymienione ciała niebieskie zostały nazwane mianem Siedmiu Planet Starożytności.

Biblia Hebrajska to zbiór ksiąg napisanych w duchu monoteistycznym. Według Judaizmu to jedyny prawdziwy Bóg stworzył niebo i ziemię, a kult ciał niebieskich był wyraźnie zakazany. Należałoby jednak dokonać rozróżnienia pomiędzy surowymi przykazaniami Tory wobec wyznawców Judaizmu, a możliwością wykorzystania elementów starożytnej doktryny astralnej przez autorów ksiąg biblijnych i adaptacji dawniejszych mitów kosmicznych do monoteistycznej wizji świata.

W pismach Józefa Flawiusza i Filona z Aleksandrii odnajdujemy potwierdzenia kosmicznego rozumienia trójstopniowej świątyni jerozolimskiej i świętych sprzętów liturgicznych judaizmu. Józef Flawiusz oznajmia: „Jeśli bowiem ktoś zastanowi się nad budową Przybytku i obejrzy szaty kapłańskie oraz naczynia, których używamy do świętych obrzędów. Jeśli tylko obejrzy te przedmioty bez uprzedzeń, rozumnie, to dostrzeże, iż każdy z nich zamierzony został jako naśladowanie i wyobrażenie wszechświata”.

Według Józefa Flawiusza i Filona z Aleksandrii miejsce najświętsze przybytku wyobrażało niebiosa, obszar niedostępny dla ludzi w przeciwieństwie do ziemi i morza reprezentowanych przez dwie pozostałe części świątyni: przedsionek i miejsce święte. Cztery rodzaje materiałów, z których sporządzono zasłonę Przybytku i cztery rodzaje nici, z których uszyto szatę arcykapłana reprezentowały cztery żywioły lub cztery strony świata. Złoty kandelabr zwany menorą przedstawiał Siedem Planet Starożytności, środkowa lampa menory symbolizowała Słońce. Dwanaście chlebów pokładnych oraz dwanaście drogocennych kamieni umieszczonych w czterech rzędach na napierśniku arcykapłana reprezentowało zarówno Koło Zodiaku, jak i miesiące roku kalendarzowego z zaznaczeniem równonocy wiosennej i jesiennej, a także przesilenia letniego i zimowego. Dwa klejnoty spinające szatę arcykapłana przedstawiały Słońce i Księżyc, bądź dwie hemisfery nieba. Szata arcykapłana, wyobrażała kosmos, natomiast szarfa opasująca szatę była symbolem oceanu otaczającego Ziemię ze wszystkich stron.

W Biblii Hebrajskiej Jerozolima ze wzgórzem Syjon stanowią centrum świata, miejsce wybrane przez Boga, w którym król Salomon miał wybudować świątynię. Syjon jest w Judaizmie ziemskim odpowiednikiem góry kosmicznej, której szczytem jest północny biegun nieba, wokół którego wiruje cała sfera gwiazd. To nawiązuje do Wed, które opisują Świętą Górę Meru pod północnym biegunem nieba. Słowiano-Aryjskie Wedy oraz Rygweda i Mahabharata zawierają wiele tekstów opisujących migrację (exodus) Słowiano-Aryjczyków z Hiperborei, gdzie na jej środku, na biegunie północnym, pod Gwiazdą Polarną, kiedyś istniała Święta Góra Meru. Dlatego święta, ponieważ Aryjczycy na tej Górze zbudowali ogromną świątynię Mandala, na której szczycie była umieszczona Swastyka – symbol naszej Galaktyki.

Siedmiodniowy tydzień odnosi się do liczby Siedmiu Planet Starożytności i w starożytno-orientalnej cywilizacji było to oczywistością. Chodź w tym wypadku siedmiodniowy tydzień mógł być przyjęty od okresu obiegu nie istniejącego już w starożytności Księżyca Lela. Liczba siedem występuje w Biblii Hebrajskiej bardzo często, uważana była za liczbę magiczną. Siedem dni trwało stworzenie kosmosu i świata, Bóg siedem razy zobaczył, że to, co stworzył jest dobre, siedem lat miała trwać budowa świątyni Salomona. W Egipcie wystąpiło siedem lat urodzaju i obfitości, a następnie siedem lat głodu. Siedem tygodni po Święcie Paschy następuje Święto Tygodni. Po siedmiu siedmioletnich okresach następował Rok Jubileuszowy.

W Biblii Hebrajskiej nawiązaniami do Siedmiu Planet jest między innymi: siedem lamp szczerozłotego, siedmioro oczu na kamieniu przed arcykapłanem, siedem kolumn, które wyciosała mądrość w swoim domu, siedmiu wysłańców Boga nadchodzących z północy, sześciu mężów z niszczycielską bronią i jeden mąż z kałamarzem pisarskim, gdzie ten ostatni jest reminiscencją Merkurego (babilońskiego boga Nebo), eklezjalna rada przy Przybytku w czasie Exodusu, którą stanowili Mojżesz ze swoim rodzeństwem Aaronem i Miriam, oraz czwórka synów Aarona. Żona Aarona nosiła imię Eliszewa, które tłumaczone dosłownie oznacza mój Bóg jest Siódemką.

Wymienione przykłady występowania liczby siedem w tekstach biblijnych, bądź przy oznaczaniu czasu trwania wydarzeń, bądź przy siedmiokrotnym powtarzaniu różnych czynności, bądź przy określaniu ilości przedmiotów czy osób, pokazują, że siódemka miała nadzwyczajne znaczenie dla autorów Biblii Hebrajskiej. Koresponduje ono ze starożytną doktryną orientalną, w której Siedem Planet reprezentowało boskie moce władające losami ludzi i świata. Siódemka nie jest traktowana przez autorów i redaktorów Biblii jako zwyczajna liczba lecz reprezentuje doskonałość, pełnię i Boży plan. Oczywiście księgi biblijne były pisane w duchu monoteistycznym, według Biblii to Bóg decyduje o wszystkim. Czytając uważnie Biblię można jednak dojść do wniosku, że to układy planet i gwiazd posiada głębokie znaczenie symboliczne lub mistyczne, i to on decyduje, a nie Bóg.

Idea zodiaku leży u podstawy liczby dwanaście na starożytnym Wschodzie. Babiloński podział ekliptyki na 12 równych trzydziestostopniowych części, znaków zodiaku, koresponduje z podziałem roku według miesięcy księżycowych. Mamy dwanaście plemion Izraela, dwanaście szczepów Izmaela, i dwunastu potomków Nachora. W tym, że Józef miał 12 braci oraz w dwóch snach Józefa o jedenastu snopach i gwiazdach, gdzie Józef był dwunasty, widać astralną symbolikę.

Dwanaście plemion izraelskich faktycznie nigdy wspólnie nie istniało, każde miało jednego z patriarchów za swojego przodka, a tradycje dotyczące odizolowanych klanów zostały później wplecione w historię rodu synów Jakuba. Abstrahując od historyczności poszczególnych plemion czy ich założycieli, liczba dwanaście na starożytnym Wschodzie jest konwencjonalnym odniesieniem do zodiaku. W nawiązaniu do Księgi Sędziów należy stwierdzić, że dwanaście plemion izraelskich pod jednolitym przywództwem dwunastu sędziów nie jest historią, lecz sztucznym schematem.

Wyraźnym nawiązaniem do znaków zodiaku i ich nieustannego cyklu jest symboliczna ceremonia czytania Tory, w której sześć plemion głosiło błogosławieństwa z góry Garizim, a sześć plemion głosiło przekleństwa z góry Ebal. Góry Garizim i Ebal reprezentują dwa szczyty góry kosmicznej, północny i południowy biegun nieba, dwie hemisfery nieba (widoczną ponad horyzontem oraz ukrytą pod horyzontem), świetlną (błogosławieństwo) i mroczną (przekleństwo) połowę cyklu kosmicznego. Można zauważyć, że umieszczenie po sześć plemion na każdej z gór świadczy o świadomym nawiązaniu do znaków zodiaku i nieustannego cyklu ich wschodów i zachodów.

Pektorał arcykapłana miał dwanaście drogocennych kamieni różnych rodzajów osadzonych w czterech rzędach. Na każdym kamieniu miało być wyryte, jak na pieczęci, imię jednego z dwunastu plemion izraelskich. W tym wyrocznym napierśniku przechowywano święte losy: światłość i doskonałość. Podczas gdy szlachetne kamienie oznaczały zodiak, święte losy reprezentowały antytezę życia i śmierci, zgody i sprzeciwu, światła i ciemności. Biblijny napierśnik arcykapłana odpowiada babilońskim tablicom losu noszonym przez boga.

Dwanaście chlebów pokładnych koresponduje z dwunastoma miesiącami roku i dwunastoma znakami zodiaku. Podobnie dwanaście kamieni zabranych z rzeki Jordan na pamiątkę cudownego przejścia. Odlew morza stojącego na dwunastu bykach w świątyni Salomona jest kolejnym nawiązaniem do zodiaku (niebiańskiego świata) i kosmicznego oceanu. Podobna symbolika występuje w powołaniu proroka Elizeusza, który orał dwunastoma parami wołów, czy w dwunastu źródłach oazy Elim.

Bohaterem znanym z motywów solarnych jest biblijny Samson. Imię Samson, jest zdrobnieniem rzeczownika Słońce, hebr. szemesz (od semickiego boga Szamasza). Samson urodził się niedaleko miasta Szemesz, miasto Słońca, zwanego także Bet- Szemesz, dom Słońca. Samson rozdarł lwa gołymi rękami. Motyw zwycięstwa nad lwem nawiązuje do wejścia Słońca w znak Lwa w okresie letnim i jest charakterystyczny dla starożytnych wybawicieli. Samson jako Boży Nazirejczyk/Nazarejczyk, podobnie jak później Jan Chrzciciel nigdy nie obcinał włosów. Siedem warkoczy Samsona jest metaforycznym przedstawieniem promieni słonecznych.

Przykładem biblijnego patriarchy obfitującego w motywy lunarne jest Abraham. Imię ojca Abrahama, Terach, jest zniekształceniem hebrajskiego jerach, miesiąc lunarny; Księżyc. Rodzina Abrahama wyruszyła z Ur chaldejskiego i osiedliła się w Charanie (Rdz 11,31). Oba miasta były głównymi ośrodkami kultu boga Księżyca — Sina: Ur na południu, a Charan na północy Mezopotamii. Pierwotne imię Abrahama, Awram, oznacza wzniosłego ojca, i jest nawiązaniem do boga Księżyca Sina, który był określany mianem „ojca bogów". Abraham jest pasterzem, podobnie jak Sin, którego owcami i bydłem były w mitologii mezopotamskiej gwiazdy. Abraham wędruje ze wschodu na zachód, podobnie jak Księżyc.

W Torze jest przykazanie dęcia w srebrne trąby z okazji radosnego święta nowiu Księżyca. Widoczny rąbek nowego Księżyca był utożsamiany z mieczem, którym Bóg pokona moce ciemności i potwory chaosu. Czytamy np. w (Iz 27:1): „W ów dzień Pan ukarze swym mieczem twardym, wielkim i mocnym, Lewiatana, węża płochliwego, Lewiatana, węża krętego; zabije też potwora morskiego".

Nieustannie odradzający się Księżyc był symbolem zmartwychwstania i odnowienia. Drzewa z wizji proroka Ezechiela (Ez 47:12), które każdego miesiąca rodzą nowe owoce i których owoce służą za pokarm, a liście za lekarstwo, są nawiązaniem do życiodajnej mocy Księżyca i jego comiesięcznych narodzin. Żydowskie święto Paschy przypada na wiosenną pełnię Księżyca. Na okres pełni przypadają także Sukkot (Święto Szałasów) i Purim (Święto Losów). Imię patriarchy Henocha wywodzi się od rdzenia, Chanoch poświęcony, wyszkolony, czy żydowskiego święta Chanuka. Chanuka była pierwotnie astronomicznym świętem przesilenia zimowego.

W starożytnych wyobrażeniach Księżyc w nowiu znikał, ponieważ zostawał pożarty przez potwora chaosu. Przez około trzy dni Księżyc nie jest widoczny na niebie, po trzech dniach niejako powraca do życia. „Trzy dni" stały się motywem wybawienia. W Biblii Hebrajskiej prorok Jonasz zostaje połknięty przez wielką rybę i przebywa w jej wnętrznościach przez trzy dni i trzy noce. Wielka ryba to wyobrażenie kosmicznego potwora chaosu. Złe siły były wyobrażane jako kosmiczny smok, wąż, wodne potwory czy olbrzym. Ich wrogie działania manifestowały się podczas zaćmień Słońca i Księżyca, a także przy znikaniu Księżyca na trzy dni w cyklu miesięcznym i przy trzymiesięcznym okresie zimowym w rocznym cyklu solarnym. W mitologiach Mezopotamii i Fenicji siły ciemności i chaosu utożsamione były z morzem, ich personifikacjami była sumeryjska bogini Tiamat pokonana przez Marduka, czy ugarycki Jam pokonany przez Baala. W przejściu Izraelitów przez Morze Czerwone czy przez rzekę Jordan można dostrzec reminiscencje mitycznego zwycięstwa nad potworami praoceanu. W (Ps 74:13-14) czytamy: "Ty ujarzmiłeś morze swą potęgą, skruszyłeś głowy smoków na morzu. Ty zmiażdżyłeś łby Lewiatana".

W Biblii możemy doszukać się różnych reprezentacji kosmicznego dualizmu dnia i nocy, lata i zimy, widocznej i ukrytej hemisfery niebios, życia i śmierci. „Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe, aby rządziło dniem, i mniejsze, aby rządziło nocą", (Rdz 1:16). W raju rośnie drzewo życia i drzewo poznania, to drugie okazało się być tożsamym z drzewem śmierci. Nawiązaniami do kosmicznego dualizmu są też święte losy urim i tummim na napierśniku arcykapłana, dwie kolumny w świątyni Salomona, czy podwójna nazwa góry objawienia: Synaj, nawiązująca do Księżyca, i Horeb, korespondująca ze Słońcem.

Autorzy ksiąg biblijnych, czerpiąc obficie ze starożytno-orientalnej doktryny, przeciwstawiali się równocześnie jej politeistycznym (babilońskim i egipskim) elementom.

Badacze podkreślają, że znajomość kosmicznej metaforyki i mitologicznych motywów starożytności mogła towarzyszyć zarówno wierze, jak i całkowitemu sceptycyzmowi co do relacjonowanych zdarzeń, innymi słowy, że stosowane w tekstach biblijnych, czy też innych tekstach starożytnych, konwencje czy symbolika astralna nie świadczą o historyczności danych opowiadań, ale także nie negują ich historyczności.

Główne źródła

Kosmiczne koncepcje i terminy w Biblii Hebrajskiej, Sebastian Angres   ]]>http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,10156]]>

Azja i Afryka religie- kultury –język, Maciej Klimiuk ]]>https://books.google.pl/books?id=KEkmuG69OJUC&printsec=frontcover&dq=Azja+afryka+religie+kultury+i+j%C4%99zyk]]>