REJTAN

...a cierpienia moje, nędznego

ofiaruję Tobie, o Panie,

za moją nieszczęśliwą Ojczyznę...

                                    Tadeusz Rejtan

                                      (1742 – 1780)

                  Poseł Ziemi Nowogródzkiej

a dom Twój dziś zagrzebany w popiele i krwi

Polska okaleczona zmaga się z chorobą

i tylko brzozy tutaj nieustannie płaczą

i Ci co tu przychodzą poskarżyć się grobom

korzeń zdrady przynosi zatrute owoce

kolejne pokolenia pod krzyżem się kładą

Targowica przekleństwem odradzą się ciągle

w tych którzy zarażeni mamoną i zdradą

krew Twoją podle depczą zdrajcy i wrogowie

próg Ojczyzny zrąbany i zarosły perzem

jak wtedy słychać na Sejmowej Sali

głośne spory i walkę z Polską i pacierzem

głupcy próbują wyrwać krzyże z naszych grobów

bo konstytucja Unii krzyży nam zabrania

ale one wciąż rosną uparcie od nowa

a w tych krzyżach nadzieja Polski zmartwychwstania!

zostało nas niewielu – jak wtedy – pamiętasz ?

Panie Pośle! sprzedali skarby ojcowizny !

ale Ty jesteś z nami i echo powtarza

„nie odchodźcie na miłość Boga i Ojczyzny”

więc trwamy w imię Boże...w imię Twej pamięci

i Ojczyzny Tadeuszu! coś Jej bronił krwią

choć Ziemię Nowogródzką dawno wyszarpali

przed Twym głosem przecież w Sejmie zdrajcy ciągle drżą…