CZERWONA KARUZELA

czerwoni jak spłoszone wrony

które poderwał strach do lotu

siadają znów na polskiej ziemi

i wydziobują ziarna potu

i rozdrapują strup pamięci

co przysechł po nadziei latach

biją skrzydłami z głuchym wrzaskiem

płoszone ostrym trzaskiem bata

historia kręci karuzelą

zdrajcy w hotelach znów paktują

bezwstydne żrą owoce zdrady

na sprawiedliwość skrycie plują

znów się poleje polska krew

armatki znów nam zmyją głowy

czerwony uczy nas wolności

na krótkiej smyczy podłej zmowy

i wielki knebel demokracji

wpycha nam w gardło sprawnym ciosem

żongluje śmieszny klown historii

naszym niepewnym polskim losem

czerwoni jak spłoszone wrony

krążą nad naszym polskim drzewem

i płacz co niesie się spod niego

przewrotnie nazywają śpiewem

i znów czerwona karuzela

będzie nam mącić w ciężkiej głowie

aż serce w nas na baczność stanie

duszącym kneblem w twardym słowie

świt zawiruje widnokręgiem

oczy zaleje szara rzeka

za karawanem naszych marzeń

czerwony kundel znów zaszczeka

brudnym powrozem nas oplącze

szorstka codzienność...grząskie błoto...

potem nam rzucą prosto w twarze

patrzcie! to wasza Polska oto...!

w odświętnym czarnym garniturze

z tym przeraźliwie bladym czołem

wysoko sztywno pośród gromnic

co strzegą ciszy drżącym kołem

na chybotliwym katafalku

z długą czerwoną pręgą bata

z szeptem modlitwy fioletowej

z nogami w papierowych kwiatach

w dymie kadzideł...słów powodzi

w organach żalnych nad kaleką

na peryferiach Europy

w werblach dudniących w głuche wieko

i znów czerwona karuzela

kiedy ją krechą znów oddzielą

będzie w nas mącić brudną łapą

święte i podłe...czerwień... z bielą...

ale nadejdzie czas zapłaty

Naród rachunek wam położy

ciężki jak miecz sprawiedliwości

zanim uderzy! – niech was trwoży!