"Jak Polacy Niemcom Żydów mordować pomagali"

Pod takim tytułem literat Stefan Zgliczyński opublikował książkę, której opis przedstawiono następująco: "Czas to przyznać, Polacy to nie tylko bezbronne ofiary. Nie jesteśmy niewinni, mamy krew na rękach. Krew żydowską. W czasie II wojny światowej i zaraz po niej Polacy masowo donosili na żydowskich sąsiadów, szantażowali, wymuszali haracze, gwałcili i mordowali. Czas spojrzeć sobie w oczy i zmierzyć się z własną historią".

Pomijając niezrozumiałą kwestię do kogo mieli "masowo" donosić zaraz po wojnie Polacy (do NKWD, czy do UB?), można postawić sobie pytanie – kim jest autor tego opisu?
Ze słów "nie jesteśmy niewinni, mamy krew na rękach" można sądzić, że Polakiem. Jednak przeczą temu zdania poprzednie i następne, w których to "oni" – Polacy - "donosili, szantażowali, gwałcili, mordowali", a więc autor wydaje się być jakiejś innej narodowości. Samej książki można nie czytać (choć jest dostępna w przecenie za 27 zł), bo tytuł jako radykalne streszczenie wyjaśnia wszystko.
O tym jak mogła wyglądać pomoc Polaków przy mordowaniu Żydów opowiedział mi znajomy emeryt – pan Antoni.

Jego ojciec był sołtysem we wsi Kowalowa w powiecie tarnowskim. Zaraz na początku okupacji do sołtysa zgłosili się Niemcy. Oznajmili, że nie jest już sołtysem, lecz "troihandlerem" i polecili, by natychmiast sporządził wykaz, w której chacie mieszkają Żydzi, w której Cyganie, a gdzie są młodzi mężczyźni zdolni do pracy fizycznej. Ci młodzi mają być do dyspozycji na wszelkie żądanie władz okupacyjnych jako tzw. "baudienst". Pewnego dnia przyjechał konwój składający się z dwóch ciężarówek z eskortą trójkołowych motocykli. Polecono zabrać narzędzia (łopaty, kilofy) i załadowano kilkudziesięciu młodych mężczyzn na ciężarówki. Wśród nich było dwóch stryjów Antoniego. Podróż była długa – prawdopodobnie poza granice powiatu. Nikt nie był w stanie zorientować się gdzie jadą, bo ciężarówki były szczelnie zakryte brezentową plandeką.
O szczegółach pracy stryjów - młodych chłopaków pan Antoni, jako dziecko, nie został poinformowany, ale można przypuszczać, że chodziło o działanie w ramach "ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej". Wydarzenie było dla stryjów na tyle traumatyczne, że w zasadzie ich normalne życie się skończyło – jeden dostał pomieszania zmysłów, a drugi się rozpił. Czy byli kolaborantami – sprawcami? Czy mogli odmówić "pracy"?
Zwraca uwagę perfekcyjna niemiecka technologia zbrodni – w akcji brało udział tylko 10 Niemców, a "baudienst" nie został użyty do pacyfikacji Żydów miejscowych (choć można było zaoszczędzić sporo czasu i paliwa), tylko mieszkańców innego powiatu.
Być może, że ktoś z ofiar zdołał się uratować i zaświadczył (np. autorowi Zgliczyńskiemu), że oprawcami byli Polacy mający do pomocy nielicznych Niemców.
Jeden szczegół z relacji pana Antoniego jest bardzo znaczący – w pewnym momencie Niemiec zawiesił na piersi stryja automat, kazał mu się objąć i szeroko uśmiechnąć. W tym momencie drugi Niemiec zrobił im zdjęcie. Można przypuszczać, że zdjęcie zostało propagandowo wykorzystane i ukazało się w niemieckiej gazecie z komentarzem np. "ludność polska z entuzjazmem podejmuje pracę nad oczyszczaniem kraju z Żydów" itp.
Myślę, że nasi "badacze Holokaustu" powinni zwrócić uwagę na niemieckie gazety z czasów okupacji jako obiecujący obszar badawczy. Także autor Zgliczyński mógłby znaleźć tam materiały do swoich następnych książek. Poprzednie książki tego pisarza to "Antysemityzm po polsku" i "Hańba iracka – zbrodnie Amerykanów i polska okupacja Iraku". Autor sporo pisze, bo jest dyrektorem Instytutu Wydawniczego „Książka i Prasa”, który "jest niezależną od jakichkolwiek grup i organizacji politycznych fundacją mającą na celu szerzenie idei spra­wie­dli­wości społecznej, wolności słowa i badań naukowych, a także walkę z każdym przeja­wem dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, przynależność narodową i świato­pogląd".
Cele działania Instytutu są tak wzniosłe, że każdy z nas podpisze się od nimi oburącz. Tym bardziej, że ciągle mamy "przejawy dyskryminacji": np. człowiek, który podpalił kukłę Sorosa jako organizatora islamskiej inwazji na Europę, został uznany antysemitą i skazany na więzienie, natomiast sprawcy spalenia kukły Polaka (ks. Rydzyka) zostali uniewinnieni "z uwagi na znikomą szkodliwość czynu".

Instytut Wydawniczy „Książka i Prasa” ma też Fundację, która współpracuje z Fundacją Analizy Społecznej i Edukacji Politycznej im. Róży Luksemburg. Prawdopodobnie wszystkie te podmioty otrzymują dotacje z ministerstwa kultury z uwagi na piękne cele statutowe i działalność na niwie "kultury wysokiej". Czyż możliwe jest utrzymanie "niezależności" (a nawet działalności) bez ministerialnych dotacji czy grantów z Fundacji Rotchilda, Sorosa, czy innych Funduszy Norweskich?
Na garnuszku polskiego podatnika jest także Centrum Badań nad Zagładą Żydów przy Polskiej Akademii Nauk. Celem pracy naukowców powinno być szukanie prawdy. Można mieć nadzieję, że wśród naszych badaczy Holokaustu są uczciwi wyznawcy judaizmu i obowiązuje ich przykazanie, które Mojżesz otrzymał od Boga – "nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu".

Niestety amerykańscy historycy traktują prawdę bardzo pragmatycznie lansując termin "polskie obozy koncentracyjne".Według Reduty Dobrego Imienia w ostatnim roku ilość użycia tego kłamliwego terminu wzrosła o 22 procent.
W ciągu 50 lat po wojnie Polakom zarzucano tylko bierność wobec zagłady Żydów. Dopiero wraz z powstaniem Światowej Organizacji Restytucji Mienia Żydowskiego (1993) pojawiły sie szkalujące Polaków książki i "badania naukowe" ukazujące nas jako sprawców zbrodni. Czy była to tylko przypadkowa zbieżność?
W tym samym mniej więcej czasie pojawił się Instytut Wydawniczy "Książka i Prasa", którego dyrektorem jest od roku 1997 pan Stefan Zgliczyński.
Wobec gigantycznych uroszczeń żydowskich pod naszym adresem, "badania Holokaustu" i ich coraz bardziej szokujące ustalenia ( 40 tys. ofiar polskich zbrodni, później 120 tys. i ostatnio 200 tysięcy) nie mają już podstaw moralnych, gdyż wydają się być tylko narzędziem do wyłudzeń.