Clark-Hutchinson - duet, a nawet kwartet

Akuszerem przedsięwzięcia był John Peel - animator wielu wspaniałych, a najczęściej niedocenionych, debiutów muzycznych sceny Zjednoczonego Królestwa (lat ostatnich ;-).

Z dzisiejszej perspektywy to tylko niedostrzeżony moment, a szkoda.

Działo się to w 1968 roku. Dwukrotnie na dziesięciogodzinnych sesjach spotkali się dwaj młodzi muzycy Andrew (Andy) Clark i Michael (Mick) Hutchinson. Z zarejestrowanego  improwizowanego materiału, bez retuszu i sztuczek technicznych, wybrali 5 zróżnicowanych, w charakterze, melodyce i dynamice, fragmentów. Łącznie dało to ponad 50 minut muzyki co, jak na owe czasy, z trudem dawało się zmieścić na jednym winylowym LP. 

Akuszerem przedsięwzięcia był John Peel - animator wielu wspaniałych, a najczęściej niedocenionych, debiutów muzycznych sceny Zjednoczonego Królestwa (lat ostatnich ;-).  Spory entuzjastyczny tekst wprowadzający jego autorstwa wydrukowano na okładce, wydanego w 1969r., albumu "A=MH2", zawierającego muzykę wyselekcjonowaną z tamtych sesji.

1. Improvisation on a Modal Scale (10:00)
2. Acapulco Gold (7:00)
3. Impromptu in 'E' Minor (8:30)
4. Textures in 3/4 (11:00)
5. Improvisation on an Indian Scale (13:50)

Posiadaczem tego LP stałem się, trochę przez przypadek, na początku lat 70-tych. Od początku niemiłosiernie trzeszczał - zjechany winyl epoki gramofonów odtwarzających skrawaniem. Jednak to co wówczas usłyszałem zapadło głęboko. Wspaniała żywa sesja improwizowanej muzyki, bez tricków, pełna wyczucia i inwencji a do tego w mistrzowskim wykonaniu, które, jak rzadko kiedy, zupełnie nie przeszkadzało. To naprawdę oddziaływało.

Z naszej perspektywy (prl) brakowało jakichkolwiek informacji, tych z zachodu tym bardziej, a jeszcze bardziej tych, które nawet w świecie muzycznym Zjednoczonego Królestwa nie przebiły się do szerszego grona odbiorców. Dopiero kilka lat po fakcie dowiedziałem się, że  w 1970r. w rozszerzonym składzie, ale pod dotychczasową nazwą Clark-Hutchinson, nagrali jeszcze płytę "Retribution" (wysłuchałem jej dopiero w 1974/5) a po blisko 40 latach usłyszałem, wydany w 1971r., album "Gestalt" - miały one inny charakter - Andy Clark objawił się tam jako utalentowany wokalista i nawet  kompozycje wyraźnie bliskie konwencji blues-rocka pozostały pełne polotu i drapieżnego indywidualizmu.

Dzisiaj Michael Hutchinson, po wielu choć typowych, to jednak traumatycznych przejściach, mieszka w okolicach Londynu, ma własne studio i szkoli muzyków - możecie poznać tego Gitarzystę na profilu MySpace. Możecie wziąć lekcje w cenie 14 funtów za godzinę. Między innymi w związku z tą działalnością nagrał trochę filmików i zamieścił na MySpace i YouTube. Można na nich zobaczyć jak wiele ma do przekazania. Zamieszczam dwie próbki, prawdziwie zainteresowani mogą drążyć temat.

"Spanish Infinity" - nagranie zmiksowane - MH w roli wiodącej i rytmicznej zarazem. 

W ostatnich latach raz po raz wydawane są płyty CD Clark-Hutchinson. Gdy nawiązałem kontakt z Mickiem czułem się niezręcznie, ale przyznałem się, że niektóre nagrania znam dzięki pirackim kopiom krążącym w sieci. Uspokoił mnie, że oni jako artyści, z tytułu wznowień nie mają nawet najmniejszych profitów i ogólnie wyraża wdzięczność wszystkim, którzy popularyzują ich muzykę. Dlatego w tym wpisie, pod nazwą każdego z albumów, zamieszczam dowiązania do konkretnej płyty duetu C-H, poprzez portale typu Meagaupload lub Rapidshare.

Po 42 latach Mick Hutchinson, w swoim domu, nagrał w wersji akustycznej pierwszy utwór z płyty "A=MH2":

Clark-Hutchinson  - spotkanie po wielu latach, "Quick Jam":

Oprócz płyt wymienionych w treści notki, C-H wydali album "Blues"