Boże Narodzenie

Boże bardzo wielki, uwierzeniu trudny
Dziecko małe w grocie czekające
Ty wiesz, Ty jeden wiesz, jak bardzo jesteśmy ubodzy.
Nie mamy do dania nic.
Dlatego
przynoszę Ci Boże myśli szukające prawdy, myśli niespokojne i uparte;
pracę codzienną, gesty dobre, często wbrew sobie, na przekór
powstrzymane złe słowa, niepowiedziane słowa nierozważne; wskrzeszone zaufanie
trudną i bolesną pamięć, zapomnienie trudne…
trzeźwość spojrzenia przeczącą błyskotliwym kłamstwom…
odwagę mówienie „tak”, odwagę mówienia „nie”
wytrwałość na wczoraj, na dziś, a jutro znów na jutro;
wyrzeczenia niemodne i tym bardziej odważne;
cierpliwość bardzo szarą, męczącą jak choroba;
moją uwagę rzeczom małym, zwykłym i tym ważnym zarazem…
uśmiech nad cudem białego opłatka, który dzielony potrafi połączyć;
przynoszę moją wiarę kruchą, odejścia i powroty, nigdy nie na zawsze;
radości nigdy nietrwałe
niepokoje i lęki nienazwane,
cierpienie, to zwyczajne, codzienne, które rzeźbi człowieka jak kropla wody skałę;
dni pogubione…

To już wszystko, co mogę ofiarować. Może to śmieszne i małe, ale też takie prywatne. Przychodzę, bo tęsknię za spotkaniem. I w ten radosny czas chcę Ciebie prosić o dar zadziwienia nad Tajemnicą wciąż niepojętą, wciąż niepoznaną.
Daj mi zrozumieć ciszę tamtej nocy. Daj zobaczyć tamto światło. Pozwól mi na zadziwienie, które prowadzi do wiary i rozpoznania Ciebie w geście Łamanego Chleba przy stole Eucharystii.

Daj nam, racjonalistom XXI wieku, nieudolnym demokratom, przemądrzałym, zadufanym, pełnym siły i mocnych łokci do rozpychania się przez życie, bo podobno tak trzeba, daj nam zobaczyć i uwierzyć, że można inaczej, jak Ty, w pokorze i ciszy… Niech w bełkocie ludzkich słów, których coraz więcej, które coraz głośniejsze, dotrze do nas Słowo Żywe, to jedyne, które stało się Ciałem, które ludzkim słowom nadaje sens, które pozwala stawać się Człowiekiem.